Kamal Tabrizi, Sly (2017)

 Kamal Tabrizi, Sly (2017)

 

  «Πονηρός» ο Ghodrat Samadi, έχει φιλοδοξίες να γίνει βουλευτής.

  Και το παίζει «όπου φυσά ο άνεμος».

  Πριν συνεχίσω:

  Το κόκκινο είναι το χρώμα των συντηρητικών δεξιών ενώ το πράσινο των φιλελεύθερων. Κομμουνιστές δεν υπάρχουν.

  Λάθος: υπάρχουν, αλλά το κομμουνιστικό κόμμα «Tudeh» είναι εκτός νόμου. Για σιγουριά ρώτησα το chatgpt και μου το επιβεβαίωσε. Και μου είπε κάτι που με εξέπληξε: μέχρι το 1983, δηλαδή τέσσερα χρόνια μετά την επανάσταση, λειτουργούσε νόμιμα, αλλά πέρασε στην παρανομία όταν κατηγορήθηκε για συνεργασία με την ΕΣΣΔ, οπότε έγιναν μαζικές συλλήψεις και εκτελέσεις μελών του.

  Ας ξεκινήσουμε από αυτό: 4,2 η βαθμολογία της ταινίας, ούτε εμένα μου άρεσε. Ελάχιστες φορές γέλασα.

  Δεν καλοκατάλαβα γιατί, ενώ είναι κόκκινος, οι πράσινοι τον θέλουν για υποψήφιό τους στις εκλογές.

  Μια κότα, pet του φίλου του και συγκάτοικού του, υποτίθεται ότι αποτελεί κωμικό στοιχείο στην κωμωδία.

  Ευτυχώς που ξέρω αρκετά για το Ιράν, αλλιώς δεν θα καταλάβαινα.

  Στο Ιράν, οι φρουροί της επανάστασης (η ηγεσία της φυσικά) επικυρώνει ή όχι το αν κάποιος μπορεί να είναι υποψήφιος στις εκλογές. Έτσι απορρίπτουν υποψήφιους που θεωρούνται φιλελεύθεροι, που είναι κριτικοί απέναντι στο καθεστώς.

  Παίρνει μήνυμα ότι έχει επιβεβαιωθεί η εκλογιμότητά του.

  Μιλάει σε μια συγκέντρωση φρουρών της επανάστασης.

  Τους ψάλει το εγκώμιο.

  Όμως παίρνει ξαφνικά μήνυμα ότι έχει ακυρωθεί η εκλογιμότητά του.

  Και αρχίζει να τους βρίζει.

  Και καταλήγει στη φυλακή.

  Όχι, δεν μου άρεσε αυτή η κωμωδία.

  Αλλά, ας το γράψω τώρα.

  Όπως μου αρέσουν οι βιογραφίες, έτσι μου αρέσει να κάνω «πορτρέτα» ιρανών σκηνοθετών, οπότε πρέπει να δω όλες τους τις ταινίες, και καλές και κακές.

  Ο Tabrizi δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.

  Άσε που το «κακές» είναι σχετικό. Η «Mina’s choice» είχε πολύ χαμηλή βαθμολογία, όμως εμένα μου άρεσε πάρα πολύ.  

 

 

Ηχητικά

 Ηχητικά

Τις λένε δεκαοχτούρες γιατί όταν φωνάζουν είναι σαν να λένε «δέκαααααοχτώ».
Είναι όμως και πολιστισμικά καθορισμένα κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, εμείς λέμε «Κικιρίκου» κάνει ο πετεινός (ξέχασα, κόκορας), οι άγγλοι το λένε cock-a-doodle-doo. Δεν το θυμόμουνα ακριβώς, ρώτησα το chatgpt και μου το είπε, και μου πρότεινε να μου πει, αν θέλω, πώς το λένε σε άλλες γλώσσες. Μα φυσικά, του απάντησα.
Και μου είπε:
Αγγλικά: cock-a-doodle-doo
Γαλλικά: cocorico
Γερμανικά: kikeriki
Ισπανικά: quiquiriquí ή kikirikí
Ιταλικά: chicchirichì
Ιαπωνικά: コケコッコー (kokekokkō)
Κορεατικά: 꼬끼오 (kkokkio)
Και στα κινέζικα; Είμαι και κινεζομαθής.
喔喔喔 (wō wō wō) ή μερικές φορές 喔喔呜 (wō wō wū).
Τελικά έγινε πιο εκτενής η ανάρτηση από ό,τι την υπολόγιζα.
Την αφορμή μου την έδωσε ο εκσκαφέας που ξεκίνησε πρωί πρωί. Θυμάμαι έναν Αύγουστο, την πιο μαρτυρική περίοδο της ζωής μου, πριν 18 χρόνια, που ήταν δίπλα μου, και είχα εγερτήριο κάθε πρωί στις 7.30.
Σήμερα, καθώς τον άκουγα, ήταν σαν να έλεγε: Χέστα κι άστα.

Kamal Tabrizi, Mina’s choice (2015)

 Kamal Tabrizi, Mina’s choice (2015)

 

  Η Μίνα είναι μέλος των μουτζαχεντίν (ΜΕΚ), μιας από τις οργανώσεις που αγωνίστηκαν για την ανατροπή σάχη. Όμως, καθώς οι ισλαμιστές σφετερίστηκαν την επανάσταση διώχνοντας τον Μπανί Σαντρ από την προεδρία, ο οποίος μάλιστα το έσκασε για να γλιτώσει τη ζωή του, αποδύθηκαν σε ένοπλο αγώνα κατά των ισλαμιστών.

  Αυτό είναι το θέμα δύο ταινιών του Mohammad Hossein Mahdavian, του «Midday adventures» (2017) και του sequel του, «Trace of blood» (2019). 

  Μου θύμισε πολύ τη δεύτερη.

  Όπως και σε εκείνη, έτσι και σ’ αυτήν εδώ βλέπουμε τον θρίαμβο του έρωτα πάνω από τις πολιτικές αντιθέσεις.

  Η Μίνα έγινε μέλος των Μουτζαχεντίν ένα χρόνο μετά το γάμο της. Δεν έμπαινε ζήτημα να εγκρίνει το γάμο η οργάνωση αφού ήταν ήδη παντρεμένη. Έχουν περάσει ήδη τέσσερα χρόνια από τότε που παντρεύτηκε.

  Μα τι την έπιασε να οργανωθεί στους μουτζαχεντίν;

  Για όσους αναρωτιέστε, να σας παραπέμψω στο τέλος της ανάρτησής μου για το «Trace of blood». Και στις τρεις ταινίες, οι κεντρικοί χαρακτήρες μουτζαχεντίν είναι γυναίκες.

  Αυτός υποτίθεται ότι είναι δημοσιογράφος. Όμως εργάζεται στις μυστικές υπηρεσίες.

  Μήπως τον απατάει; Ή είναι κάτι άλλο;

  Την παρακολουθεί.

  Μάλιστα έχει και ένα ατύχημα με τη μηχανή του φίλου του.

  Αλλά το ίδιο και οι μυστικές υπηρεσίες. Παρακολουθούν την γιάφκα, όπου έχει συναντήσεις. Παρακολουθούν τις συνομιλίες τους καθώς την έχουν παγιδεύσει με κοριούς. Έτσι μαθαίνουν ότι είναι έγκυος.

  Πώς και την έπαθε; Οι οδηγίες της οργάνωσης είναι σαφείς, δεν έπρεπε να μείνει έγκυος. Να κάνει έκτρωση.

  Τον ενημερώνουν.

  -Η Μίνα είναι το σκουλήκι στην άκρη του αγκιστριού, μας ενδιαφέρει να πιάσουμε την ομάδα.

  -Τι θα συμβεί στη Μίνα;

  -Το να σου πω μην ανησυχείς, θα ήταν ψέμα. Θα φροντίσω για σένα.

  Καταλαβαίνει.

  Η Μίνα είναι ξεγραμμένη.

  Στη Μίνα η οργάνωση λέει ότι πρέπει να φιλοξενήσει για κάποιες μέρες κάποιον.

  Πού;

  Σε κάποιο σπίτι που είχε νοικιάσει, σαν κρησφύγετο της οργάνωσης· και το οποίο ήξερε ο άντρας της, καθώς την είχε παρακολουθήσει πολλές φορές.

  Πηγαίνει σπίτι εξουθενωμένος.

  Μα τι έχει;

  Να του δώσει τα χάπια του; (νομίζω είχε πρόβλημα με το συκώτι, δεν κατάλαβα).

  -Πάμε καλύτερα στο νοσοκομείο, της λέει.

  -Να οδηγήσω εγώ;

  -Όχι, μπορώ.

  Όμως θα προσπεράσει το νοσοκομείο, προς έκπληξή της.

  Θα την πάει στο σπίτι που είχε νοικιάσει.

  Τη δένει σε μια καρέκλα.

  Και θα αρχίσουν οι αποκαλύψεις.

  -Ώστε δουλεύεις για αυτούς, του λέει.

  Το «αυτούς» είναι οι μυστικές υπηρεσίες.

  -Γιατί μπήκες στην οργάνωση των μουτζαχεντίν;

  -Μπήκα όταν είδα τη φίλη μου ξαπλωμένη με έξι σφαίρες (σε κάθε αντικυβερνητική διαδήλωση, οι αστυνομικοί δεν έχουν ενδοιασμό να βαρέσουν στο ψαχνό).

  -Το παιδί είναι δικό μου;

  -Σαν δεν τρέπεσαι να ρωτάς τέτοιο πράγμα.

  Ναι, ντράπηκε.

  Της παίρνει την αμπούλα που της είχαν δώσει για να αποβάλει και την αμπούλα με το υδροκυάνιο, για να το χρησιμοποιήσει αν την συνελάμβαναν. Τις ρίχνει στο πάτωμα και τις τσαλαπατάει  με το παπούτσι του.

  Στη συνέχεια τη λύνει.

  Της δίνει το πιστόλι του.

  -Σκότωσέ με.

  Ξέρει ότι δεν έχει πια μέλλον μαζί της.

  Ακουμπάει το πιστόλι που της έδωσε στον κρόταφό του, όμως δεν πιέζει τη σκανδάλη.

  Πιο πριν που την είχε δεμένη της έλεγε πόσο την αγαπάει, και της αφηγούνταν αναμνήσεις που είχε γι’ αυτήν που έδειχναν πόσο την αγαπούσε.

  Είναι αποφασισμένος να εκδικηθεί, ξέροντας ότι η εκδίκησή του είναι και πράξη αυτοκτονίας.

  Ποιους;

  Μα τους μουτζαχεντίν.

  Ξυρίζει το κεφάλι του στη μέση, όπως οι σαμουράι, φοράει όμως το σκούφο του.

  Πηγαίνει στη γιάφκα, την οποία παρακολουθούν αθέατοι από τα παράθυρα διπλανών σπιτιών πράκτορες της μυστικής αστυνομίας.

  Κτυπάει το κουδούνι.

  Οι πράκτορες τον αναγνωρίζουν και αναστατώνονται.

  Κάποιος του ανοίγει.

  Έχει έτοιμο το πιστόλι και πυροβολεί, πριν προλάβει να πυροβολήσει ο άλλος.

  Ένας από την γιάφκα τον αντιλαμβάνεται από το παράθυρο, αλλά πριν προλάβει να τον πυροβολήσει τον πυροβολεί κάποιος της μυστικής αστυνομίας από το απέναντι παράθυρο.

  Ορμάει μέσα, σκοτώνει δυο νομίζω πριν τον πυροβολήσουν θανάσιμα.

  Εν το μεταξύ μπουκάρουν μέσα και οι πράκτορες της μυστικής αστυνομίας και τους σκοτώνουν όλους.

  Η Μίνα περιμένει αυτόν που θα φιλοξενούσε.

  Έρχεται.

  Τον πυροβολεί στα πόδια.

  Αυτός βγάζει από την τσέπη του το υδροκυάνιο, αλλά πριν προλάβει να το καταπιεί του το πετάει πέρα.

  Κατεβαίνει, παίρνει τηλέφωνο κάποιον από την οργάνωση, του δίνει τη διεύθυνση και του λέει να τρέξουν να προλάβουν, μήπως πεθάνει από αιμορραγία.

  -Τι κάνει ο Mehran (ο άντρας της); Είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε.

  Από την έκφραση οδύνης που παίρνει το πρόσωπό της καταλαβαίνουμε ότι της είπε τα νέα.

  Και η ταινία τελειώνει με αυτή να απομακρύνεται στο βάθος, το κλασικό τέλος που έχουν οι περισσότερες ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν.

  4,7 η βαθμολογία της από τους 442 που ψήφισαν, ιρανοί φαντάζομαι.

  Είναι πάντα φειδωλοί στις βαθμολογίες.

  Εμένα μου άρεσε πολύ αυτή η ιστορία αγάπης.

  Η αγάπη δοκιμάζεται σε τέτοιου είδους κρίσιμες καταστάσεις.

  Για πρώτη φορά θα βάλω 10, από αντίδραση για τη χαμηλή βαθμολογία της. Ένα 7 θα το έβαζα οπωσδήποτε.

  Είμαι και εγώ φειδωλός στις βαθμολογίες μου.

 

Kamal Tabrizi, Sensitive floor (2013)

 Kamal Tabrizi, Sensitive floor (2013)

 

  Τελικά, ό,τι είναι οι Ebrahim Hatamikia και Rasoul Mollagholipour για τις πολεμικές ταινίες και ο Ebrahim Forouzesh για τις ταινίες με παιδιά, είναι ο Kamal Tabrizi για τις κωμωδίες. Οι περισσότερες ταινίες που έχει γυρίσει είναι κωμωδίες.

  Αυτή επί πλέον είναι και μαύρη.

  Πεθαίνει η γυναίκα του, αγοράζει έναν τάφο. Όμως αυτός από τον οποίο τον αγόρασε είναι απατεώνας, τον πούλησε και σε έναν άλλο.

  Είναι περίεργοι οι τάφοι τους όπως είδα στην ταινία. Ο δικός μας έχει δυο κρύπτες, για δυο φέρετρα, που κατεβαίνεις με σκαλοπατάκια, ενώ στον δικό τους υπάρχουν μεν δυο κρύπτες, στις οποίες όμως έχεις πρόσβαση σκάβοντας, σκεπάζονται με χώμα. Στη κάτω έβαλαν τη γυναίκα του. Η πάνω έμεινε κενή για τον ίδιο. Ο απατεώνας όμως πούλησε τον τάφο και σε άλλους. Στην πάνω κρύπτη έβαλαν το σώμα του άντρα της.  

  Και έγινε χαμός όταν το ανακάλυψε.

  Βιαιοπραγίες, αστυνομία, αυτόφορα, και δεν συμμαζεύεται.

  Υπάρχουν αρκετά κωμικά επεισόδια, όχι όμως τόσα όσα είδα στο «There’s always a woman in between» (2008).

  Πήγε ένα ταξίδι στην Κίνα. Εκεί του είπαν ότι οι κινέζοι τρώνε ό,τι βγαίνει από τη θάλασσα, αστερίες, φύκια, αχινούς, για να προσθέσουν το ανέκδοτο: Προειδοποιούν τους τουρίστες να είναι προσεκτικοί όταν κολυμπάνε, μήπως τους ψαρέψουν.

  Να πω πρώτα την παροιμία: Δεν υπάρχει γάμος άκλαυτος και κηδεία αγέλαστη (ας θυμηθούμε τον «Επικήδειο» του Κονδυλάκη).

  Το επεισόδιο αυτό μου θύμισε την άλλη του ταινία, την «Η Λέιλι είναι μαζί μου».

  Κάτι λένε στην παρέα, και σκάει στα γέλια. Όμως έχει πένθος, πρέπει να κρύψει το γέλιο του.

  Δεν λέει να σταματήσει με τίποτα.

  Βγαίνει έξω.

  Τον βλέπουν συγγενείς και φίλοι.

  Νομίζουν ότι κλαίει, και προσπαθούν να τον παρηγορήσουν.

  Την πέφτει στη χήρα, για να εκδικηθεί. Αυτή παίρνει χαμπάρι ποιος ήταν ο σκοπός του και γίνεται χαμός.

  Το πιο «μαύρο» κωμικό επεισόδιο βρίσκεται στο τέλος.

  Πλήρωσε ένα νεκροθάφτη να ξεθάψει τη γυναίκα του και να τη φέρει να τη θάψει κάπου αλλού. Έχει σκάψει το χώρο, είναι έτοιμος.

  Ο νεκροθάφτης όμως έκανε λάθος, αντί να ξεθάψει το σώμα της γυναίκας του ξέθαψε το σώμα του άντρα της άλλης.

  Και το πιο «μακάβριο, μαύρο» κωμικό επεισόδιο:

  Συνομιλεί με το νεκρό.

  Στο τέλος τον βλέπουμε να πηγαίνει στον τάφο και να ξαπλώνει στην άδεια κρύπτη. Στην αποκάτω είναι θαμμένη η γυναίκα του.

  Και μου θύμισε μια ακόμη από τις «Ιστορίες του τάφου», πραγματικές ιστορίες που ανάρτησα στο blog μου, τη «Σιέστα». Μαζί με άλλες ιστορίες, πραγματικές και αυτές, εκδόθηκαν σε βιβλίο με τίτλο «Εύθυμες κατωχωρίτικες και άλλες ιστορίες». Αν θέλετε να τις διαβάσετε, μπορείτε να τις κατεβάσετε πατώντας εδώ.

Γενοκτονία στη Γάζα

 Γενοκτονία στη Γάζα

 

Ιδιοσυγκρασιακά συγκριτολόγος είπαμε (δηλαδή με είπε ένας καναδός καθηγητής).

Η Χαμάς είναι (mutatis mutandis, ή στα ελληνικά, τηρουμένων των αναλογιών)  ό,τι η ΕΟΚΑ Β'. Η δεύτερη ήταν η αιτία και χάθηκε το βόρειο τμήμα της Κύπρου. Η πρώτη είναι η αιτία της γενοκτονίας στη λωρίδα της Γάζας.

Ingmar Bergman, Ντροπή (Shame, 1968)

 Ingmar Bergman, Ντροπή (Shame, 1968)

 

Από σήμερα στους κινηματογράφους

 

  Ντροπή, ναι, ντροπή, πώς φέρονται οι αντιμαχόμενες δυνάμεις στον άμαχο πληθυσμό, και όχι μόνο με την παραμικρή υποψία συνεργασίας με τον εχθρό.

  Ο σύνδεσμος της βικιπαίδειας μιλάει για εμφύλιο πόλεμο. Συνήθως σε έναν εμφύλιο είναι από τη μια μεριά οι κυβερνητικοί και από την άλλη οι αντάρτες.

  Πώς φέρονται;

  Εμφύλιος δεν υπήρξε στην Σουηδία τον 20^ο αιώνα, είναι επινόηση του Bergman που υπογράφει και το σενάριο. Όμως ξέρουμε από το δικό μας εμφύλιο ότι υπήρξαν αγριότητες και από τις δυο μεριές. Αλλά ο δικός μας εμφύλιος είναι παλιά ιστορία. Ο εμφύλιος στο Κονγκό είναι σύγχρονη, έχει γυρίσει ο Wim Benders ένα ντοκιμαντέρ γι’ αυτόν, τα «Αθέατα εγκλήματα» (2007) όπου ακούμε ότι οι γυναίκες βιάζονταν από όλους, από αντάρτες, από κυβερνητικούς και από αστυνομικούς. Στην ανάρτησή μου κάνω το σαρδόνιο ερώτημα: Βρε μπας και με τους Βέλγους τα πράγματα για τις γυναίκες θα ήταν καλύτερα;

  Ακούμε συνεχώς εκρήξεις και βλέπουμε πτώματα. Είναι μια ταινία με μεγάλο σασπένς, κάτι ασυνήθιστο για τον Bergman.

  Θα πέσουν στα χέρια των κυβερνητικών, που όμως θα τους αφήσουν με παρέμβαση του πρώην δημάρχου που τώρα είναι υψηλόβαθμο στέλεχος σε μια στρατιωτική υπηρεσία.

  Θα τους επισκέπτεται συχνά, κάνοντάς τους δώρα.

  Θα την πέσει στη Λιβ Ούλμαν, η οποία δεν τολμάει να του αντισταθεί, έχει τη δύναμη να τους στείλει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

  Οι αντάρτες καταφτάνουν. Ξέρει ότι είναι μετρημένες οι μέρες του. Δίνει όλα του τα χρήματα στην Ούλμαν.

  Μια τελευταία συνεύρεση; (δεν νομίζω να ήταν η πρώτη).

  Ήταν μοιραία, το παίρνει χαμπάρι ο Μαξ φον Σύντοφ.

  Νέα ένταση στη σχέση του ζευγαριού.

  Λεπτομέρειες όμως για τα τελευταία επεισόδια θα βρείτε στη βικιπαίδεια, μιλάει εκτενώς γι’ αυτά.

  Και βέβαια είναι ο γνωστός μας Bergman. Κεντρικό θέμα είναι οι εντάσεις ανάμεσα στις σχέσεις του ζευγαριού. Σκηνές φοβερής έντασης αλλά και τρυφερότητας. Κοντινά πλάνα και γκρο πλαν. Και πάντα τα υπαρξιακά προβλήματα, που φαίνεται κατατρύχουν τόσο τον ίδιο όσο και τους ήρωές του.

  Συχνά είναι αθέατα, βλέπουμε μόνο τις συνέπειες. Ο βαρκάρης που τους μεταφέρει, μαζί με άλλους επιβάτες, όταν βρίσκονται μεσοπέλαγα βουτάει μέσα στο νερό. Θα αυτοκτονήσει. Το γιατί δεν μας λέγεται.

  Η συνέχεια στη βικιπαίδεια.

  Κορυφαίος ο Μπέργκμαν, όμως δεν έχω την πολυτέλεια να τον δω πακέτο. Έχω γράψει όμως ότι θα βλέπω κάθε επανέκδοσή του.

  Trivia:

  Ατάκα από την ταινία: Προχθές ήταν η πρώτη επέτειος του θανάτου του παππού μου.

  Του δικού της ήταν η τρίτη, πριν λίγες μόλις μέρες. Πήγε στην πατρίδα της γι’ αυτό.

Luc Besson, June and John (2025)

 Luc Besson, June and John (2025)

Από σήμερα στους κινηματογράφους

 

  Ας ξεκινήσουμε από αυτό: η ταινία γυρίστηκε με iphon, στο Los Angeles, το 2020, στα κρυφά, λόγω της πανδημίας. Αυτό σημαίνει όχι και τέλεια ποιότητα εικόνας, κάτι που δεν με ενόχλησε, γιατί έχω δει ιρανικές με πολύ χειρότερη.

  Πάλι θα το ξαναγράψω, το σενάριο κάνει τη διαφορά.

  Δυο ταλαιπωρημένες ψυχές ενώνουν τις τύχες τους.

  Αυτός (δεύτερο το όνομά του, όμως εμφανίζεται πρώτος στην ταινία), είναι ένας ταλαιπωρημένος νεαρός υπάλληλος σε μια τράπεζα. Αντιμετωπίζει συχνά τις κατσάδες του προϊσταμένου του. Διάφορα προβλήματα του παρουσιάζονται στη σειρά (καλώς τηνε τη συμφορά, μονάχα να ’ναι μόνη, λέμε στην Κρήτη). Έχει να αντιμετωπίσει και μια υπερπροστατευτική μητέρα. Παίρνει χάπια για να τα βγάζει πέρα με τις καθημερινές εντάσεις.

  Και πέφτει πάνω στη June (εξαιρετική η ερμηνεία της, άγνωστη ηθοποιός, όπως και αυτός).

  Το δικό της δράμα θα το μάθουμε αργότερα.

  Καρκίνος.

  Θέλει να ζήσει έντονα τη ζωή της.

  Ο διευθυντής της τράπεζας τον είχε φωνάξει για να τον κατσαδιάσει. Πηγαίνει μαζί του. Του μιλάει άσχημα. Και τον ληστεύει.

  Αργότερα θα μάθουμε ότι το πιστόλι της ήταν άδειο.

  Και στο εξής ζούνε σαν φυγάδες, όπως οι «Bonnie and Clyde».

  Από τις όμορφες σκηνές της ταινίας:

  Ο γάμος τους κάτω από ένα δένδρο, που η June το έχει σαν σύμβουλο.

  Παπάς είναι ένας λατινοαμερικάνος. Το τι λέει στη γαμήλια τελετή το μαντεύουμε, τα ισπανικά του είναι αμετάφραστα. Μάρτυρες μια πόρνη του πεζοδρομίου και ένας άστεγος.

  Αυτό με συγκίνησε ιδιαίτερα. Άστεγοι, λαθρομετανάστες και πόρνες, της γης οι κολασμένοι σήμερα.

  Και οι ζητιάνοι.

  Άσε, και θα σου τον στολίσω εγώ την Μπουνιουέλ στη «Βιριδιάνα», την επόμενη βδομάδα.

  Οι τρεις ευχές του, σε ένα τζίνι.

  Η πρώτη, να αγαπώ.

  Η δεύτερη, εσένα.

  Η τρίτη, για πάντα.

  Τι πιο ερωτικό.

  Και η δεύτερη δική της:

  Να ήμουν χταπόδι, να σε αγκαλιάζω με οκτώ, όχι με δυο χέρια.

  Πάλι θα διαφωνήσω με τους πολλούς.

  5,2 η βαθμολογία της στο IMDb, εγώ θα έβαζα 7 αλλά επειδή την βρήκα άδικη έβαλα 8.

 

Kamal Tabrizi, There is always a woman in between (2008)

 Kamal Tabrizi, There is always a woman in between (2008)

 

  Αλήθεια, πώς θα μεταφράζαμε καλύτερα τον τίτλο στα ελληνικά, αν ήταν να προβληθεί ποτέ σε ελληνικές αίθουσες;

  Μα πώς αλλιώς.

  «Για όλα φταίνε οι γκόμενες».

  Οι ιρανοί δεν μας έχουν συνηθίσει στις κωμωδίες και ήταν έκπληξη για μένα να δω μια κωμωδία, στην οποία μάλιστα πρωταγωνιστεί η «πρέσβειρα» της χώρας της στη Δύση, και κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου που μου χάρισε ο φίλος μου ο Κορακιανίτης, «Directory of world cinema: Iran», η Golshifteh Farahani.

  Όχι και μεγάλη όμως. Ο Tabrizi έχει γυρίσει δυο ακόμη κωμωδίες, τη «Σαύρα» και την «Η Λέιλι είναι μαζί μου».

  Το μοτίβο είναι γνωστό: το ζευγάρι χωρίζει, όμως στο τέλος τα ξαναβρίσκει, έχουμε το γνωστό happy end στις κωμωδίες.

  Πολλά επεισόδια είναι ανεξάρτητα από την πλοκή, όμως ξεκαρδιστικά. Το ίδιο και πολλές ατάκες, ιδιαίτερα του δικηγόρου, που έχει σαν pet έναν μικρό πύθωνα, βόα, κάτι τέτοιο.

  «Οι γυναίκες είναι καλύτερες όταν κοιμούνται», κάτι ανάλογο με το «Καλός… είναι ο νεκρός…».

  Πολύ πλάκα είχε ο πατέρας της με το φλεγματικό χαμόγελό του.

  Αλλά και ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης της ασφαλιστικής όπου δουλεύει, και που παριστάνει τον παραπληγικό, είναι μόνιμα σε αναπηρικό καροτσάκι. Την ξεμοναχιάζει και της την πέφτει κανονικά όταν μαθαίνει για το διαζύγιό της. Γεροπαραλυμένος (μεταφορικά εδώ), δεν είχε καμιά ελπίδα.

  Κάποια κωμικά επεισόδια έχουν να κάνουν με το χόμπι της Γκολ, την τοξοβολία.

  Από τα πιο ξεκαρδιστικά επεισόδια:

  Περιμένει ταξί. Υπάρχουν και οι πειρατές. Ένας την αντιλαμβάνεται την τελευταία στιγμή. Σταματάει απότομα. Της λέει να περάσει. Αυτή αρνείται.

  Το απότομο σταμάτημά του δημιούργησε μια καραμπόλα με δέκα τουλάχιστον αυτοκίνητα.

  Όλοι οι οδηγοί τής δίνουν την κάρτα τους, αν ποτέ τους χρειαστεί…

  Πολύ όμορφη η Γκολ.

  Δεν μπορούσε να λείψει η έμμεση κριτική για τη φαλλοκρατική κοινωνία.

  -Να μη βάζω μακιγιάζ όταν πηγαίνω στη δουλειά, να βάζω μόνο στο σπίτι, για να με βλέπει αυτός.

  Είναι εκδότης (μου θύμισε τον Αλευροντά Ευάγγελο, έφεδρο αξιωματικό στην Κοζάνη, όπου υπηρέτησα κι εγώ. Βέβαια σήμερα δεν θα του μοιάζει καθόλου), αλλά πού να τολμήσει η Γκολ να του πει να της εκδώσει το βιβλίο που έχει γράψει; Μηχανεύεται διάφορα.

  Και ένα τελευταίο.

  Η Γκολ μαθαίνει την τελευταία στιγμή ότι χρειάζεται μάρτυρα για το δικαστήριο. Μπορεί να βρει στο απέναντι μπακάλικο.

  -Για γάμο ή για διαζύγιο;

  -Για διαζύγιο. Πόσο κάνει ο μάρτυρας για το διαζύγιο;

  -10… τομάν.

  -Από περιέργεια, πόσο κάνει ο μάρτυρας για το γάμο;

  -7… τομάν.

  -Γιατί είναι ακριβότερος ο μάρτυρας για το διαζύγιο;

  -Ε, το να αποκτήσεις την ελευθερία σου στοιχίζει.

  Ας σταματήσω εδώ. Μπορεί κάποια στιγμή να την ξαναδώ την ταινία. Είπαμε, οι κωμωδίες είναι το αγαπημένο μου είδος.

  Δεν είναι το μόνο κριτήριο για να μου αρέσει μια κωμωδία, αλλά είναι το πιο σίγουρο: το πόσο γελάω. Και σ’ αυτή την κωμωδία είχα, (να μην γράψω το ρήμα, είναι σε υπερσυντέλικο χρόνο, μέση φωνή) στο γέλιο.

 

 

   

Arthur Penn, Bonnie and Clyde (1967)

 Arthur Penn, Bonnie and Clyde (1967)

 

  Την ταινία την είχα δει παλιά. Είχε κάνει ντόρο. Δεν θυμάμαι πώς την είχα προσλάβει.

  Δεν μου αρέσουν οι ταινίες που ηρωοποιούν δολοφόνους και ληστές, όμως αποφάσισα να τη δω γιατί έκανα μια αναφορά σ’ αυτήν στην κριτική μου για την ταινία «June and John» (Θα αναρτήσω την Πέμπτη, που θα προβληθεί).

  Ευτυχώς, γιατί είχα γράψει ανακρίβειες και τις έσβησα. Είπα να δω πρώτα την ταινία.

  Δεν υπάρχει romance εδώ. Ο Clyde δεν μπορεί να λειτουργήσει σεξουαλικά. Αναρωτήθηκα αν είναι βιογραφικό στοιχείο αυτό (πρόκειται για πραγματική ιστορία). Μόλις στο τέλος της ταινίας επιχειρεί για δεύτερη φορά να κάνει σεξ μαζί της, και τα καταφέρνει.

  Σκοτώνουν και ληστεύουν αλύπητα, αν και τους φορτώνουν περισσότερα εγκλήματα από όσα πραγματικά έκαναν. Σε αντίθεση, η June κάνει δυο τρεις ληστείες, όμως με πιστόλι που δεν είναι οπλισμένο, και πάντα όχι τυχαία.

  Ο Clyde παρασύρει την Bonnie στην παρανομία, ενώ η June είναι που παρασύρει τον John στην παρανομία.

  Τους Bonnie και Clyde τους γαζώνουν στο τέλος της ταινίας οι αστυνομικοί (η σκηνή που θυμόμουν) ενώ την June και τον John τους έχουν μπλοκάρει το δρόμο. Η σύλληψή τους θα γίνει εκτός πλαισίου της ιστορίας.

  7,7 η βαθμολογία της στο IMDb, 5,2 η βαθμολογία της «June and John».

  Εμένα όμως μου άρεσε η δεύτερη. Τα πιστολίδια που υπάρχουν στην πρώτη δεν με συγκίνησαν.

  Και, να το πω ακόμη μια φορά, δεν μου αρέσουν οι ταινίες που οι ήρωες είναι αρνητικοί.

  Η June και ο John δεν είναι. Θα βάλω την Πέμπτη τον σύνδεσμο της ανάρτησής μου.

Trivia.

  Στο ρόλο του αδελφού του ο Gene Hackman, που πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου πλήρης ημερών, 95 χρονών, μαζί με τη γυναίκα του. Τα πτώματά τους βρέθηκαν μετά από μέρες.

  -Εσύ δεν πρόκειται να την πάθεις έτσι, μου είπε ο γιος μου.

  Ενώ παλιά τον έπαιρνα κάθε βράδυ όταν ήμουν διακοπές στην Κρήτη, τώρα, μετά τις περιπέτειες που είχα με την υγεία μου, 2,5 μήνες σε νοσοκομεία, μου είπε να τον παίρνω πρωί βράδυ και εδώ που είμαι στην Αθήνα. Εγώ, όχι αυτός, για να μην με ενοχλεί.

  Ο Gene Wilder με τη φιλενάδα του τη γλίτωσαν.

  Φτηνά.

  Ο εκδότης μου εξέδωσε δυο βιβλία του: «Φίλα με σαν ξένος» και «Η γυναίκα που δεν ήθελε»

Kamal Tabrizi, «A piece of bread» (2005)

 Kamal Tabrizi, «A piece of bread» (2005)

 

  Είναι μια ταινία γεμάτη θρησκευτικότητα. Μου θύμισε την «Σάλμα και το μήλο» (2011) του Habib Bahrani, χωρίς να υπάρχει όμως το οιονεί romance.

  Ήρωας εδώ είναι ένας στρατιώτης. Αγνός, θρησκευόμενος. Μαζί του ένας αξιωματικός και ένας ηλικιωμένος μουλάς, στον οποίο τον έχει αναθέσει για φύλαξη γιατί αυτός κάπου έχει να πεταχτεί. Όμως ξαφνικά χάνονται μεταξύ τους.

  Προορισμός και των τριών είναι ένας ναός όπου βρίσκεται μια κοπέλα η οποία κάνει θαύματα. Ένα τυφλό παιδί βρήκε το φως του. Ξέρει το κοράνι απ’ έξω.

  Μα πώς το έμαθε;

  Όπως ομολογεί, ξέρει μόνο μια σούρα. Ένας στρατιώτης την απάγγειλε και αυτή την αποστήθισε.

  Είναι δυνατόν;

  Είναι.

  Η μητέρα μου μια φορά μόνο διάβασε τον «Καπετάν Καζάνη» και την «Κριτσωτοπούλα» και τα αποστήθισε. Ήταν το θέμα της ανακοίνωσής μου σε ένα συνέδριο.

  Ποιος ήταν ο στρατιώτης αυτός;

  Προφανώς ο στρατιώτης για τον οποίο μιλάμε, σε μια προηγούμενη επίσκεψη. Προφανώς, γιατί δεν δίνεται σαφής εξήγηση, παρά μόνο κάποιες νύξεις.  

 

John McNaughton, Mad dog and glory (1993)

 John McNaughton, Mad dog and glory (1993)

 

  Είδα το «O, Canada» του Paul Schrader που παίζεται από χθες στους κινηματογράφους και με έπιασε η νοσταλγία.

  Πάντα όμορφη στα 55 της η Ούμα Θέρμαν, όμως στα 23 της ήταν κούκλα.

  Είναι η τρίτη φορά που βλέπω την ταινία, και η οποία μου άρεσε πάρα πολύ.

  Μου άρεσε που ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, αν και αστυνομικός, είναι αντιήρωας. Δεν νιώθει ωραία που μετά από δεκαπέντε χρόνια στην υπηρεσία αναγκάζεται να τραβήξει πιστόλι. Σκληρός αστυνομικός είναι ο φίλος του, που θα τον υπερασπιστεί, όπως και μια φίλη του.

  Σώζει τη ζωή του Μπιλ Μάρεϊ (πρόσφατα ξαναείδα το «Χαμένοι στη μετάφραση», άλλη κούκλα εκεί, η Σκάρλετ Γιόχανσον, και σήμερα τους «Εραστές της Μαρίας», με μια ακόμη κούκλα, την Ναστάζια Κίνσκι, και αυτή 23 χρονών στην ταινία). O Μάρεϊ είναι καρχαρίας (loan shark), δανείζει, και αλλοίμονο σ’ αυτόν που δεν έχει να επιστρέψει τα δανικά.

  Έτσι την πάτησε ο αδελφός της Ούμα.

  Για να τον αφήσει ήσυχο και να μη βρεθεί με κομμένο χέρι, του προσφέρει υπηρεσίες στο μπαρ του, όπου είναι και stand up comedian. Μια φορά μόνο την ανάγκασε να πάει με κάποιον, νόμιζε για παρέα, αλλά αυτός τη βίασε.

  Τώρα τη στέλνει στον ντε Νίρο, για μια βδομάδα, για να του περιθάλψει το χέρι του που πληγώθηκε, τότε που του έσωσε τη ζωή.

  Ελέγχει αν είναι ευχαριστημένος μαζί της. Αλλοίμονό της αν δεν είναι.

  Το romance είναι αναπόφευκτο.

  Όχι, δεν θέλει να του την επιστρέψει, την αγαπάει. Θα ζήσουν μαζί, μπορεί και να παντρευτούν, του λέει.

  Τότε να του πληρώσει αυτά που χρωστάει.

  Υπολογίζει τις υπηρεσίες που προσέφερε στο μπαρ του, μένουν ακόμα 70.000 δολάρια.

  Δεν ξεχνάει ότι του έσωσε τη ζωή, θα συμβιβαστεί με 40.000.

  Δεν καταφέρνει να μαζέψει πάνω από 27.000.

  Όταν το μαθαίνει αυτή διαμαρτύρεται. -Δηλαδή θα με αγοράσεις; Και τι θα λέει ο κόσμος;

  Σηκώνεται και φεύγει.

  Και ο αντιήρωας αστυνομικός θα γίνει mad dog, τρελός σκύλος.

  Θα παλέψει με τον Μπιλ Μάρεϊ.

  Ο φίλος του του είχε πει: No guts, no glory.

  Αν δεν έχεις αρ…α, δεν έχεις…

  Εφέ της δισημίας.

  Glory, δόξα, αλλά και το όνομα της Ούμα Θέρμαν στην ταινία.

  Αυτή πηγαίνει στον Μπιλ Μάρεϊ, του λέει να τον αφήσει ήσυχο, θα τον ακολουθήσει.

  Μεγαλόψυχος ο Μπιλ Μάρεϊ παραιτείται.

  Πολύ ωραίο romance, μου άρεσε πολύ, όπως και τις άλλες φορές την είδα.

Andrei Konchalovsky, Η Μαρία και οι άντρες της (Maria's lovers, 1984)

 Andrei Konchalovsky, Η Μαρία και οι άντρες της (Maria's lovers, 1984)

 

  Αφιερωμένο εξαιρετικά

 

  Φυσικά την είχα ξαναδεί την ταινία, αλλά είπα να την δω ακόμη μια φορά.

  Μου δόθηκε βέβαια η αφορμή.

  Την αγαπάει τόσο πολύ, μα τόσο πολύ, που δεν μπορεί να λειτουργήσει μαζί της σεξουαλικά.

  Το να μην μπορείς να λειτουργήσεις σεξουαλικά κάποια στιγμή στη ζωή σου ίσως να μην υπάρχει άντρας που να μην το έχει πάθει. Ο Σταντάλ στο βιβλίο του «Περί έρωτος» το ονομάζει φιάσκο.

  Αλλά εκεί αναφέρεται μόνο για την πρώτη φορά με μια καινούρια ερωμένη, ενώ εδώ το πράγμα είχε συνέχεια. Επί μήνες δεν μπορούσε, αν και στην ταινία δεν μαθαίνουμε πόσες φορές προσπάθησε.

  Με τη γειτόνισσα δεν είχε κανένα πρόβλημα.

  Δεν μπορούσε να το αντέξει άλλο και την παράτησε, έφυγε από το σπίτι.

  Ένας πλανόδιος μουσικός την ξεπαρθένεψε.

  Της ζήτησε να τον ακολουθήσει.

  Αυτή αρνήθηκε, τον έδιωξε.

  Όμως, με αυτή τη μοναδική φορά, έμεινε έγκυος.

  Πήγε και βρήκε τον άντρα της.

  Την έδιωξε.

  Πήγε και τον βρήκε ο πατέρας του.

  Γέννησε το μωρό, είναι μόνη, τον περιμένει.

  Θα επιστρέψει, και θα συγκινηθεί βλέποντας το μωρό.

  Πιο πριν είχε ακούσει αυτόν τον μουσικό να διηγείται σε μια παρέα ότι πήδηξε μια παντρεμένη και τη βρήκε παρθένα. Κατάλαβε ότι εννοούσε τη γυναίκα του.

  Ναι, δεν είχε άλλους στη ζωή της, αντίθετα από ό,τι νόμιζε. Κάποιος που την αγαπούσε πριν επιστρέψει αυτός, ήταν για αυτή απλό φλερτ.

  Τον παρασύρει να κάνουν σεξ.

  Αυτή τη φορά δεν υπήρξε φιάσκο.

  Happy end.

  Πολύ όμορφη η Ναστάζια Κίνσκι στα 23 της.

 

Paul Schrader, Oh, Canada (2024)

 Paul Schrader, Oh, Canada (2024)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Ας ξεκινήσουμε από τη βαθμολογία στο IMDb: 5,6

  Με βρίσκει σύμφωνο.

  Η ταινία δεν μου άρεσε.

  Για δυο λόγους:

  Έχω καιρό να το γράψω, δεν μου αρέσουν ταινίες που ο ήρωας είναι αρνητικός.

  Ο Richard Gere είναι ένας παλιοχαρακτήρας, που έχει καταφέρει να πλασαριστεί ως ήρωας: Το έσκασε στον Καναδά για να μην στρατολογηθεί για το Βιετνάμ, για να γίνει ήρωας του αντιπολεμικού κινήματος. Το έπαιξε μάλιστα και αδελφή για να τα καταφέρει.

  Παράτησε τη γυναίκα του και το γιο του.

  Μετά από 30 χρόνια που αυτός θα πάει να τον δει, θα αρνηθεί να έχει οποιαδήποτε σχέση μαζί του.

  Η Uma Thurman, μαθήτριά του που την παντρεύτηκε, του παραστέκεται όλα αυτά τα χρόνια.

  Το «τώρα» της πλοκής είναι μια συνέντευξη που του παίρνουν, όπου ακούμε διάφορες αποκαλύψεις. Και αυτό το τώρα θρυμματίζεται με άφθονα flash back, που θολώνουν (για εμένα τουλάχιστον) την αφήγηση. Αυτός είναι ο δεύτερος λόγος.

  Έξυπνη η επινόηση: ο Ρίτσαρντ Γκιρ, γέρος, είναι στο κρεβάτι με την όμορφη έγκυο σύζυγό του, αντί για τον Jacob Elordi, που τον υποδύεται στα νιάτα του.

  Καταραμένα γεράματα.

  Πριν λίγους μήνες είδα το «Pretty woman» και το «Ραψωδία τον Αύγουστο», με έναν νεαρό όμορφο Ρίτσαρντ Γκιρ. Τώρα τον είδα γερασμένο, σε αναπηρικό καρότσι.

  Καλά κρατιέται η Ούμα Θέρμαν στα 55 της χρόνια.

  Τη θυμάμαι κουκλάρα στο «Mad dog and glory». Θα την ξαναδώ την ταινία γιατί δεν έχω γράψει γι’ αυτήν.

  Trivia:

  Δάσκαλός μου στα αγγλικά, στο φροντιστήριο του κου Σταυρακάκη στην Ιεράπετρα, ήταν ο John Carter. Το είχε σκάσει και αυτός για να γλιτώσει τη στράτευση, να αποφύγει το Βιετνάμ.

  Οι καθηγητές μου στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών είχαν αντιληφθεί την αμερικάνικη προφορά μου.