Kamal Tabrizi, There is always a woman in between (2008)

 Kamal Tabrizi, There is always a woman in between (2008)

 

  Αλήθεια, πώς θα μεταφράζαμε καλύτερα τον τίτλο στα ελληνικά, αν ήταν να προβληθεί ποτέ σε ελληνικές αίθουσες;

  Μα πώς αλλιώς.

  «Για όλα φταίνε οι γκόμενες».

  Οι ιρανοί δεν μας έχουν συνηθίσει στις κωμωδίες και ήταν έκπληξη για μένα να δω μια κωμωδία, στην οποία μάλιστα πρωταγωνιστεί η «πρέσβειρα» της χώρας της στη Δύση, και κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου που μου χάρισε ο φίλος μου ο Κορακιανίτης, «Directory of world cinema: Iran», η Golshifteh Farahani.

  Όχι και μεγάλη όμως. Ο Tabrizi έχει γυρίσει δυο ακόμη κωμωδίες, τη «Σαύρα» και την «Η Λέιλι είναι μαζί μου».

  Το μοτίβο είναι γνωστό: το ζευγάρι χωρίζει, όμως στο τέλος τα ξαναβρίσκει, έχουμε το γνωστό happy end στις κωμωδίες.

  Πολλά επεισόδια είναι ανεξάρτητα από την πλοκή, όμως ξεκαρδιστικά. Το ίδιο και πολλές ατάκες, ιδιαίτερα του δικηγόρου, που έχει σαν pet έναν μικρό πύθωνα, βόα, κάτι τέτοιο.

  «Οι γυναίκες είναι καλύτερες όταν κοιμούνται», κάτι ανάλογο με το «Καλός… είναι ο νεκρός…».

  Πολύ πλάκα είχε ο πατέρας της με το φλεγματικό χαμόγελό του.

  Αλλά και ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης της ασφαλιστικής όπου δουλεύει, και που παριστάνει τον παραπληγικό, είναι μόνιμα σε αναπηρικό καροτσάκι. Την ξεμοναχιάζει και της την πέφτει κανονικά όταν μαθαίνει για το διαζύγιό της. Γεροπαραλυμένος (μεταφορικά εδώ), δεν είχε καμιά ελπίδα.

  Κάποια κωμικά επεισόδια έχουν να κάνουν με το χόμπι της Γκολ, την τοξοβολία.

  Από τα πιο ξεκαρδιστικά επεισόδια:

  Περιμένει ταξί. Υπάρχουν και οι πειρατές. Ένας την αντιλαμβάνεται την τελευταία στιγμή. Σταματάει απότομα. Της λέει να περάσει. Αυτή αρνείται.

  Το απότομο σταμάτημά του δημιούργησε μια καραμπόλα με δέκα τουλάχιστον αυτοκίνητα.

  Όλοι οι οδηγοί τής δίνουν την κάρτα τους, αν ποτέ τους χρειαστεί…

  Πολύ όμορφη η Γκολ.

  Δεν μπορούσε να λείψει η έμμεση κριτική για τη φαλλοκρατική κοινωνία.

  -Να μη βάζω μακιγιάζ όταν πηγαίνω στη δουλειά, να βάζω μόνο στο σπίτι, για να με βλέπει αυτός.

  Είναι εκδότης (μου θύμισε τον Αλευροντά Ευάγγελο, έφεδρο αξιωματικό στην Κοζάνη, όπου υπηρέτησα κι εγώ. Βέβαια σήμερα δεν θα του μοιάζει καθόλου), αλλά πού να τολμήσει η Γκολ να του πει να της εκδώσει το βιβλίο που έχει γράψει; Μηχανεύεται διάφορα.

  Και ένα τελευταίο.

  Η Γκολ μαθαίνει την τελευταία στιγμή ότι χρειάζεται μάρτυρα για το δικαστήριο. Μπορεί να βρει στο απέναντι μπακάλικο.

  -Για γάμο ή για διαζύγιο;

  -Για διαζύγιο. Πόσο κάνει ο μάρτυρας για το διαζύγιο;

  -10… τομάν.

  -Από περιέργεια, πόσο κάνει ο μάρτυρας για το γάμο;

  -7… τομάν.

  -Γιατί είναι ακριβότερος ο μάρτυρας για το διαζύγιο;

  -Ε, το να αποκτήσεις την ελευθερία σου στοιχίζει.

  Ας σταματήσω εδώ. Μπορεί κάποια στιγμή να την ξαναδώ την ταινία. Είπαμε, οι κωμωδίες είναι το αγαπημένο μου είδος.

  Δεν είναι το μόνο κριτήριο για να μου αρέσει μια κωμωδία, αλλά είναι το πιο σίγουρο: το πόσο γελάω. Και σ’ αυτή την κωμωδία είχα, (να μην γράψω το ρήμα, είναι σε υπερσυντέλικο χρόνο, μέση φωνή) στο γέλιο.