Victor Vu, Yellow flowers on the green grass, (2015)

 Victor Vu, Yellow flowers on the green grass, (2015)

 

  Η ταινία θα προβληθεί το Σάββατο 17 Μαΐου 20.00 στο Στούντιο, στα πλαίσια ενός αφιερώματος στον βιετναμικό κινηματογράφο, από 12-21 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

  Επί τη ευκαιρία είδαμε και την ταινία του «Blood letters» (2012).

  Τα πρωτεία με ταινίες για/με παιδιά τα κατέχουν σίγουρα οι ιρανοί, σπάνια θα δούμε τέτοιες ταινίες να έρχονται από άλλες χώρες. Ήταν λοιπόν μια ευχάριστη έκπληξη αυτή η ταινία από το Βιετνάμ.

  Υπάρχει ένα quasi ερωτικό τρίγωνο. Ο μεγάλος αδελφός-δεκατριών χρονών, ο λίγο μικρότερός του αδελφός, και το κοριτσάκι, συμμαθήτρια με τον μεγάλο αδελφό. Η συστολή δεν την αφήνει να εκδηλώσει άμεσα το ενδιαφέρον της για τον μεγάλο αδελφό. Αυτός είναι ακόμα χειρότερος. Έτσι αυτή κάνει παρέα με τον μικρότερο αδελφό, κάνοντας τον μεγάλο να ζηλεύει αφόρητα.

  Τρυφερή ταινία, εξοχικά τοπία σε ένα φτωχικό βιετναμέζικο χωριό.

  Υπήρχαν όμως δυο πράγματα που με ξενέρωσαν: ήθελε σώνει και καλά να παίξει πετροπόλεμο με τον μικρό του αδελφό. Αυτός αναγκάστηκε να υποκύψει, παρά τις αντιρρήσεις που είχε.

  Ευτυχώς η πέτρα τον πήρε στον κρόταφο και όχι στο μάτι.

  Παίζαμε και εμείς πετροπόλεμο, αλλά όχι μεταξύ μας αλλά με τους εχθρούς.

  Εχθροί μας ήταν οι πισκοπιανοί, από το διπλανό χωριό, την Επισκοπή.

  Θυμάμαι τον Δημήτρη τον Απογάκη που όρμησε εναντίον τους περνώντας μέσα από ένα χαλάζι με πέτρες και τους έτρεψε σε φυγή.

  Και το δεύτερο:

  Ο μεγάλος τσατίστηκε με τον μικρό, και του έδωσε ένα τόσο δυνατό κτύπημα στην πλάτη με ένα χοντρό ξύλο που τον καθήλωσε για μέρες στο κρεβάτι.

  Τον φρόντισε όμως, τον έπαιρνε στην πλάτη του για βόλτα.

  Υπάρχει και μια άλλη συγκινητική ιστορία.

  Ο πατέρας άρχισε να το παίζει τρελός όταν τρελάθηκε το κοριτσάκι του ξέροντας ότι προκάλεσε το θάνατο της μητέρας του, άθελά του βέβαια (έκανε το γύρο του θανάτου με το συνάδελφό της, γυρνώντας με μηχανή στα πλαϊνά τοιχώματα ενός μεγάλου κυλίνδρου, το έχω δει δυο τρεις φορές μικρός στην Ιεράπετρα). Το κοριτσάκι νομίζει ότι είναι πριγκίπισσα, και ο πατέρας παίζει αναγκαστικά το ρόλο του βασιλιά. Περιμένει τον βάτραχο-βασιλόπουλο για να τον φιλήσει, να γίνει πάλι βασιλόπουλο και θα την κάνει γυναίκα του.

  Ζουν παράμερα στο δάσος, σε μια καλύβα.

  Θυμήθηκα πάλι, όχι ανέκδοτο, γελοιογραφία αυτή τη φορά. Ο βάτραχος, αφού τον φίλησε, της λέει ξεραμένος στα γέλια: Σου την έσκασα, δεν είμαι βασιλόπουλο, είμαι αληθινός βάτραχος.

  Οι γονείς, για να αποτρέψουν τα παιδιά τους να πάνε στο δάσος, τους λένε για την πριγκίπισσα που τη φυλάει όμως ένας άγριος τίγρης.

  Και το happy end:

  H πριγκίπισσα κτυπάει στο κεφάλι της, και όταν συνέρχεται αναγνωρίζει τον πατέρα της, τον φωνάζει πατέρα, όχι βασιλιά. Συνήλθε από την τρέλα της.

  Αλλά και το άλλο κοριτσάκι το περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη: ο πατέρας του τελικά δεν είχε λέπρα, είχε ψωρίαση. Θα πάει στην πόλη να ζήσει με τη μητέρα της, κοντά στον πατέρα της που είναι στο νοσοκομείο, αλλά θα έρχεται να βλέπει τους φίλους της, τα δυο αδέλφια.

  Ο μεγάλος αδελφός βλέπει υπογραμμισμένους δυο στίχους ενός ποιήματος σε ένα βιβλίο με ερωτικά ποιήματα που του είχε δωρίσει-τους είχαμε ακούσει και πιο πριν. Χαμογελάει ικανοποιημένος. Τελικά το κοριτσάκι αυτόν ήθελε, όχι τον αδελφό του.

  Συγκινητική, χαριτωμένη, εξαιρετική ταινία, πολύ μου άρεσε.

  Και όχι μόνο σε μένα, όπως δείχνει το 7,4 της βαθμολογίας της.

  Παραλίγο να το ξεχάσω, είδα τα παιδιά του χωριού να παίζουν μόρδο με τις μπίλιες τους. Αλλά δεν θα τραβήξω σε μάκρος την ανάρτηση αυτή γράφοντας για αυτό το παιχνίδι, όποιος ενδιαφέρεται ας διαβάσει το αυτοβιογραφικό απόσπασμά μου που έχει τίτλο «Φίλοι και παιχνίδια», που το έγραψα φοιτητής.