Rasoul Mollagholipour, Journey to Ghazzabeh, 1996

 Rasoul Mollagholipour, Journey to Ghazzabeh, 1996

 

  Ευφυές  το σενάριο του Ρασούλ Μολαγολιπούρ, που βέβαια υπογράφει και τη σκηνοθεσία.

  Ή μήπως ανάποδα;

  Το έχω γράψει και παλιά, οι μεγάλοι σκηνοθέτες είναι συχνότατα και οι σεναριογράφοι (αυτό δεν το έγραψα, από πρωτότυπες ιστορίες και όχι μεταφορές) των έργων τους.

  Ο Vahid είναι ο σκηνοθέτης. Ο Αλή είναι ο μουσικός. Θα κάνει τη μουσική επένδυση της ταινίας του Βαχίντ, μια πολεμική ταινία ή αλλιώς ταινία της ιερής άμυνας. Το γύρισμα θα γίνει σε μέρη που έγιναν οι μάχες.

  Και εκεί θα δημιουργηθεί κάτι σαν φαντασίωση.

  Σαν φαντασίωση.

  Δεν είναι δυνατόν να έχουν και οι δυο την ίδια φαντασίωση.

  Και όχι μόνο, αλλά αυτό θα το πούμε παρακάτω.

  Βρίσκονται σε μια μάχη που έγινε εκεί.

  -Μα αυτοί είναι μάρτυρες. Πώς γίνεται να τους βλέπουμε ζωντανούς;

  Και το παρακάτω που λέγαμε.

  -Τι είναι αυτό; Ρωτάει κάποιος τον Βαχίντ.

  -Τηλέφωνο.

  -Και πού είναι το καλώδιο;

  Μιλάμε για δέκα χρόνια πριν που δεν υπήρχαν κινητά.

  -Μπορείς να μου πάρεις αυτό το νούμερο;

  -Μα και βέβαια. Να, πάρε, καλεί.

  Και ο άλλος καλεί σπίτι του. Καλεί τη γυναίκα του. Μα ποιος είναι. Μα ο άντρας της. -Πλάκα μου κάνεις θείε; Αυτός έχει πεθάνει εδώ και δέκα χρόνια. -Εσύ πια είσαι; -Η κόρη του.

  Αμέσως το πρόσωπό του παίρνει μια έκφραση απόλυτης τρυφερότητας.

  -Η κορούλα μου; Η δεκάχρονη (δεν συγκράτησα το όνομά της). -Ποια δεκάχρονη, εγώ τώρα είμαι εικοσάχρονη.

  Πολεμική ταινία, στο μεγαλύτερο μέρος της θα δούμε μάχες. Οι μάχες αυτές είναι το φετίχ του Μολαγολιπούρ, και θα τις δούμε και σε επόμενες ταινίες του.