Rasoul Mollagholipour (1955-2007)

 Rasoul Mollagholipour (1955-2007)

 

  Ο Rasoul Mollagholipour ξεκίνησε την καριέρα του σαν φωτογράφος και στη συνέχεια, όπως και άλλοι ιρανοί σκηνοθέτες, σαν ντοκιμαντερίστας του πολέμου Ιράν-Ιράκ.

  Μαζί με τον Εμπραχίμ Χαταμίκια είναι οι πιο εκπροσωπευτικοί σκηνοθέτες της Ιερής Άμυνας καθώς και ταινιών που διεκτραγωγωδούν την μετά τον πόλεμο μοίρα των βετεράνων.

  Οι πρώτες τέσσερις ταινίες του, «Naynava» (1983), «Α boat towards the shore» (1984), «The flight in the night» (1987) και «Horizon» (1988) αναφέρονται στις μυστικές αποστολές μιας μικρής ομάδας στρατιωτών πίσω από τις εχθρικές γραμμές η μπροστά τους. Στέφονται με επιτυχία, αλλά ανάμεσά τους θα υπάρξουν μάρτυρες.

  Ο πόλεμος κατατρύχει τον Μολακολιπούρ. Η πλοκή στο «Journey to Ghazzabeh» (1996) αποτελεί πρόσχημα για να μας δείξει σκηνές από τον πόλεμο.

    Οι περισσότερες μεταπολεμικές ταινίες έχουν να κάνουν με τις αγωνίες των οικογενειών όσων πολέμησαν και με τις επιπτώσεις του πολέμου, τόσο πάνω στους πολεμιστές όσο και πάνω στον απλό πληθυσμό. Οι επιπτώσεις στους βετεράνους είτε είναι πάνω στο σώμα τους και τον ψυχισμό τους, είτε είναι η απαξιωτική αντιμετώπισή τους από τους γύρω τους με τους οποίους συχνά έρχονται σε σύγκρουση.  

  Η «Heeva» (1999), υπεραγαπά τον άντρα της, απορρίπτει προτάσεις γάμου. Είναι αγνοούμενος, που σημαίνει ότι, είτε είναι ακόμη ζωντανός (οι τελευταίοι αιχμάλωτοι ανταλλάχθηκαν το 2003, με την πτώση του Σαντάμ) είτε δεν έχει βρεθεί το πτώμα του. Παρακολουθεί τα συνεργεία που ξεθάβουν σκοτωμένους από τα πεδία των μαχών. Και κάποτε τον βρίσκει.

  Στο τρίτο επεισόδιο του «The burnt slip or The afflicted generation» (1999) βλέπουμε τη διάσταση αξιών τον βετεράνων που πολέμησαν για την πατρίδα και τη διαφθορά που διαπιστώνουν στη σημερινή κοινωνία. Αυτό θα δηλωθεί πολύ πιο έντονα, καταλαμβάνοντας το σύνολο της ταινίας, στο «The toadstool» (2002).

  Ο βετεράνος είναι στο διοικητικό συμβούλιο μιας κατασκευαστικής εταιρείας. Αρνείται να υπογράψει ένα συμβόλαιο που θα ξεγελούσε απλούς ανθρώπους, παίρνοντας τα κτήματά τους για κομμάτι ψωμί με σκοπό να τα μεταπουλήσουν αργότερα σε διπλάσια τιμή. Θα τον παγιδεύσουν για να τον βγάλουν από τη μέση. Καταδικάζεται και φυλακίζεται. Όταν βγαίνει από τη φυλακή, με τη βοήθεια ενός φίλου του, θα πάρει την εκδίκησή του, εκδίκηση που θα την πληρώσουν όμως πολύ ακριβά, με τη ζωή τους.

  Στην ταινία αυτή φαίνονται και οι ψυχολογικές επιπτώσεις του πολέμου. Παίρνει χάπια, ενώ ο φίλος του νοσηλεύεται σε φρενοκομείο. Η οικογένεια του φίλου του θα τον εγκαταλείψει.

  Στην προ-τελευταία ταινία του Μολακολιπούρ, «M for mother» (2006), βλέπουμε πάλι τις επιπτώσεις του πολέμου, μετά από χρόνια αυτή τη φορά, και πόσο διαταράσσουν την οικογενειακή ζωή.

  Η γυναίκα του είχε εκτεθεί στα χημικά του Σαντάμ. Μα γιατί δεν το είπε; Έμεινε έγκυος, το παιδί σίγουρα θα γεννηθεί με προβλήματα. Θα μπορούσε να κάνει έκτρωση, έστω και μ’ αυτή την προχωρημένη εγκυμοσύνη.

  -Θα σε χωρίσω αν δεν κάνεις, της λέει. 

  Δεν θέλει να κάνει.

  Και γεννάει ένα ταλαντούχο στο βιολί παιδί, που όμως έχει νάρθηκα στο αριστερό του πόδι και κουβαλάει μια μπουκάλα οξυγόνου στην πλάτη του.

  Οι επιπτώσεις του πολέμου, τόσο στη σωματική και πνευματική υγεία όσο και στις διαπροσωπικές σχέσεις.

  Ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό του Μολακολιπούρ είναι όχι τόσο η παραίσθηση, η φαντασίωση, την οποία συναντούμε σε πολλούς σκηνοθέτες, όσο η σύμφυρση χρονικών επιπέδων. Ο σκηνοθέτης με τον μουσικό που πηγαίνουν στην Ghazabeh όπου έγιναν μάχες για να γυρίσει την πολεμική ταινία του, πέφτουν πάνω σε πραγματικές μάχες.

  -Μα πώς το τηλέφωνό σου είναι χωρίς καλώδιο; Μπορώ να καλέσω την οικογένειά μου;

  -Μα και βέβαια.

  Του δίνει το τηλέφωνο.

  -Μα ο πατέρας μου πέθανε στον πόλεμο. Και εγώ δεν είμαι πια το δωδεκάχρονο κορίτσι που λες.

  Άλλες ταινίες του είναι η «Majnoun» (1990), μια ιστορία της οποίας έχουν γυριστεί πολλές κινηματογραφικές μεταφορές (είδαμε μία), «The refugee, 1993 και «Paternal farm, 2003.   

  Πέθανε μόλις 52 χρονών.