Rasoul Mollagholipour, Heeva (1999)

 Rasoul Mollagholipour, Heeva (1999)

 

  Μετά τον πόλεμο που τέλειωσε το 1989, δεν έχει πια νόημα να γυρίζεις πολεμικές ταινίες. Όμως έχει νόημα να γυρίζεις ταινίες με τον αντίκτυπο αυτού του πολέμου στους συγγενείς των μαρτύρων. Οι τέσσερις πρώτες ταινίες (έχουμε αναρτήσει γι’ αυτές εκτός από την πρώτη) γυρίστηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου και είναι καθαρά πολεμικές.

  Έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε που είχε για τελευταία φορά νέα του συζύγου της η Χίβα. Θέλει να ελπίζει, όμως θέλει και να επιβεβαιώσει αν όντως είναι απλώς αγνοούμενος ή είναι νεκρός. Απορρίπτει συνεχώς την πρόταση του Αμίρ, πρέσβη στην Σενεγάλη. Τη συνοδεύει στο σπίτι που έζησαν, σαν σε αποχαιρετισμό, όμως εξακολουθεί να μην το βάζει κάτω.  

  Παρακολουθεί τις ανασκαφές τάφρων-χαρακωμάτων. Βγάζουν νεκρούς. Πολλοί δεν αναγνωρίζονται.

  Σαν ιντερμέδιο παρεμβάλλονται κατά διαστήματα εικόνες πολέμου και τη ζωή σ’ αυτό το καταφύγιο όπου βρίσκεται και ο άντρας της.

  Στο τέλος βλέπουμε μια σύμφυρση των δυο χρόνων, με την Χίβα να μπαίνει μέσα στο καταφύγιο τη στιγμή της τελευταίας μάχης, να βλέπει τον σύζυγό της και να τον αγκαλιάζει νεκρό. Πιο πριν, η εναλλαγή των πλάνων επιταχυνόταν με γοργό ρυθμό.

  Είναι παραίσθηση;

  Δεν έχει σημασία.

  Τη σύμφυρση των δυο χρόνων την είδαμε και στο «Toadstool» (δεν γράψαμε ακόμη γι’ αυτό, μια και θα δω πακέτο τον Μολλαγολιπούρ είπα να δω και να αναρτήσω με χρονολογική σειρά). Εκεί καθαρά δεν πρόκειται για παραίσθηση, αλλά για μια σουρεαλιστική κατάσταση.

  Τρία είναι τα χαρακτηριστικά της ποιητικής του Μολαγολιπούρ.

  Φετίχ με τον πόλεμο. Δεν μου φεύγει η σκέψη ότι το στόρι ήταν πρόσχημα για να μας δείξει πολεμικές σκηνές, που καταλαμβάνουν πάνω από το μισό της ταινίας.

  Συναισθηματικό, όχι αφηγηματικό μοντάζ (νόμιζα ότι ήταν δική μου επινόηση ο όρος, αλλά ρώτησα την ΑΙ και μου είπε ότι υπάρχει, emotional montage). Τα πλάνα δεν ακολουθούν μια χρονική ακολουθία, μην υπολογίζοντας τα πολεμικά ιντερμέτζα, αλλά προσπαθούν να μεταδώσουν συναίσθημα.

  Το τρίτο το είδα στο «Toadstool». Αντιπαράθεση των αξιών των μαρτύρων και των βετεράνων με τις αξίες που επικρατούν στην μεταπολεμική ιρανική κοινωνία. Αυτή η αντιπαράθεση τους καταδικάζει, οι άλλοι είναι πιο καπάτσοι.

  Αλήθεια, η Πηνελόπη, που περίμενε τον άντρα της 20 χρόνια, αναρωτήθηκε ποτέ αν πέθανε, ή ήλπιζε ότι θα ήταν ζωντανός; Έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσε να το επιβεβαιώσει, και ο Όμηρος δεν μας λέει τίποτα πάνω σ’ αυτό.