Τάσεις της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας (από 2010 και μετά)
-
Αναστοχαστική γραφή και αυτοβιογραφικά στοιχεία
Πολλοί συγγραφείς (όπως η Έρση Σωτηροπούλου, η Αμάντα Μιχαλοπούλου ή ο Χρήστος Χρυσόπουλος) γράφουν έργα που ισορροπούν ανάμεσα στο αυτοβιογραφικό και το στοχαστικό. Η εσωτερική εμπειρία, οι ψυχικές διακυμάνσεις, και η γραφή ως πράξη γίνονται θέματα των ίδιων των βιβλίων. -
Μετα-λογοτεχνική και παιγνιώδης γραφή
Κείμενα που «σχολιάζουν» το ίδιο το μέσο τους, με ειρωνεία, πειραματισμό και διακειμενικές αναφορές. Ο Δημήτρης Δημητριάδης ή ο Θωμάς Τσαλαπάτης, π.χ., χρησιμοποιούν τη γλώσσα ως εργαλείο φιλοσοφικού πειραματισμού. -
Η κρίση ως θεματική και αφηγηματικός πυρήνας
Η οικονομική και κοινωνική κρίση της δεκαετίας του 2010 άφησε έντονο αποτύπωμα. Συγγραφείς όπως ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος, η Ιωάννα Μπουραζοπούλου, αλλά και νεότεροι, όπως ο Μιχάλης Μακρόπουλος, καταπιάνονται με την αποδόμηση της καθημερινότητας, της εργασίας, της ελπίδας. -
Διαπολιτισμικότητα και «μεικτές ταυτότητες»
Νέες φωνές από τη δεύτερη γενιά μεταναστών, αλλά και έλληνες συγγραφείς που ζουν ή σπούδασαν στο εξωτερικό, εξερευνούν ζητήματα γλώσσας, ετερότητας και διαπολιτισμικής εμπειρίας. Ενδεικτικά: η Αργυρώ Μαντόγλου ή η Αλεξάνδρα Κ*. -
Μικροαφήγηση και αστική καθημερινότητα
Το διήγημα ζει μια ιδιαίτερη άνθηση. Οι συλλογές μικρών κειμένων (π.χ. του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη ή της Λένας Κιτσοπούλου) αναδεικνύουν τον μικρό, καθημερινό άνθρωπο σε μια συχνά κυνική, ασφυκτική πραγματικότητα. -
Επιστημονική φαντασία, φανταστικό και είδη λόγου
Ένα δυναμικό ρεύμα εξερευνά το φανταστικό, το δυστοπικό ή το speculative fiction, συνδέοντάς το με την ελληνική πραγματικότητα. Η Ιωάννα Μπουραζοπούλου και ο Δημήτρης Σωτάκης είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. -
Γυναικείες φωνές και ζητήματα φύλου
Όλο και περισσότερες γυναίκες συγγραφείς φέρνουν στο προσκήνιο το σώμα, τη μητρότητα, τις έμφυλες ανισότητες. Η Μαρία Ξυλούρη, η Κατερίνα Ηλιοπούλου ή η Ζέφη Κόλια είναι μερικά ονόματα που ξεχωρίζουν.
No comments:
Post a Comment