Chen Kaige, Η θυσία (赵氏孤儿 2010)

 Chen Kaige, Η θυσία (赵氏孤儿 2010)

 

  Η ταινία είναι μεταφορά του έργου του Ji Junxiang (έζησε κατά την εποχή της δυναστείας των Yuan, 1271–1368) «Το ορφανό της οικογένειας Zhao». Κλασικό έργο της κινέζικης δραματουργίας, παραθέτω το απόσπασμα που γράφω γι’ αυτό στο βιβλίο μου «Εισαγωγή στο θέατρο της Ιαπωνίας και της Κίνας».

  «Τον 5^ο αιώνα π.χ. ένας αχρείος υπουργός, ο Tu An Chia, εξολοθρεύει τον ανταγωνιστή του Chao Tu και 300 αρσενικά μέλη της οικογένειάς του με διαταγή του βασιλιά Qin. Τον ίδιο τον Chao Tun έβαλε το σκυλί του και τον ξέσκισε. Η πριγκίπισσα που περιμένει παιδί σώζεται. Γεννάει με τη βοήθεια της υπηρέτριάς της η οποία παίρνει το αγόρι και το πηγαίνει στην οικογένειά της, που μεγαλώνει μαζί με τον δικό της γιο. Ο υπουργός μαθαίνει τελικά ότι ο κληρονόμος ζει, βάζει να ψάξουν να τον βρουν και η υπηρέτρια, για να σωθεί ο διάδοχος του οίκου των Chao, θυσιάζει τον δικό της γιο. Το αγόρι μεγαλώνει, μαθαίνει πολεμικές τέχνες, και εκδικείται τον κακό υπουργό γδέρνοντάς τον ζωντανό.[1]

  Εκτός από άνδρες υπάρχουν και γυναίκες δραματουργοί, οι οποίες ήσαν μορφωμένες εταίρες» (σελ. 86).

  Την τελευταία περίοδο την άφησα καθώς προσπαθώ να διαλύσω στερεότυπα που υπάρχουν για αυτές τις γυναίκες, σε όποια κλίμακα και αν βρίσκονται. Να σημειώσω ακόμη ότι στη βιβλιογραφία μου η μεταγραφή των ονομάτων ήταν αυτή που γίνεται στην Ταϊβάν και όχι με τα pinyin, την κινέζικη απόδοση των απλοποιημένων ιδεογραμμάτων την οποία ακολουθεί και η βικιπαίδεια. Είπα να διορθώσω στο βιβλίο που έχω σε μορφή word, αλλά μετάνιωσα.

  Υπάρχει απόκλιση από το θεατρικό έργο, αλλά θα διαβάσω και την περίληψη που δίνει η βικιπαίδεια (δεν μπόρεσα να βρω το ίδιο το έργο).

  Τελικά δεν υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις.

  Εξαιρετική ταινία, για να δούμε και τη βαθμολογία της.

  Μπα, 6,2, αδικείται κατάφορα. Εγώ θα βάλω 8.

  Πρέπει να θυμάμαι το έργο, σαν ένα από τα κλασικά έργα εκδίκησης.

  Στο ρόλο του ανθρώπου που θυσίασε  το δικό του παιδί για να σωθεί το ορφανό των Zhao είναι ο Ge You, που πρωταγωνιστεί σχεδόν σε όλες τις ταινίες του Feng Xiaogang.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για το «Forever enthralled».

  Είδαμε επίσης:

  Την όπερα «The Orphan of Zhao» σε σκηνοθεσία Chen Xinyi και μουσική του Lei Lei, η οποία παρουσιάστηκε στο Εθνικό Κέντρο Παραστατικών Τεχνών του Πεκίνου το 2011 (ευχαριστώ chatgpt). Μου θύμισε Πουτσίνι. Το τέλος μου θύμισε τους Άθλιους. Ο γέρο φαρμακοποιός που έσωσε το ορφανό δεν πηγαίνει στο παλάτι μετά την αποκατάστασή του, πεθαίνει σπίτι του. Μπορείτε να τη δείτε πατώντας εδώ.

  Υπάρχει και ένα χορόδραμα, Performed by the China National Opera & Dance Drama Theater Company. Εξαιρετικό. Μπορείτε να το δείτε εδώ.

  Επί τέλους, δίνοντας τον κινέζικο τίτλο (赵氏孤儿) βρήκα όπερα του Πεκίνου, και μάλιστα δύο. Και οι δυο είναι από το CCTV11. Την πρώτη που βρήκα μπορείτε να τη δείτε εδώ

και τη δεύτερη, σε δυο μέρη. Εδώ και εδώ.

  Με συγκίνησαν πολύ. Θυμήθηκα που έγραφα κάθε Σάββατο στις 11 το βράδυ, το 1999, σε βίντεο, τη βραδιά όπερας του Πεκίνου από το δορυφορικό κανάλι CCTV4. Πολύ λίγες όμως είδα, γιατί χωρίς να ξέρω την πλοκή δεν είχε νόημα. Μετά ήλθε το διαδίκτυο. Έχω δυο δορυφορικές κεραίες εδώ και μια στην Κρήτη, χρόνια σε αχρηστία. Τα πάντα τώρα τα βρίσκεις στο διαδίκτυο.

  Λέξεις ή φράσεις έπιανα από τους κινέζικους υπότιτλους. Εδώ δεν προλαβαίνω να διαβάσω ελληνικούς, κινέζικους θα προλάβαινα; Άσε που πάρα πολλά ιδεογράμματα μου ήσαν άγνωστα. Όμως κατάλαβα ότι το δεκαοκτάχρονο ορφανό εδώ γίνεται δεκαπεντάχρονο, και η μητέρα του δεν πέθανε όπως στην ταινία, εδώ τη βλέπουμε ζωντανή σε ένα ευτυχισμένο happy end, που δεν υπάρχει στο πρωτότυπο.

  Και κάτι ακόμη:

  Αν ο συγγραφέας έγραψε το θεατρικό του έργο στηριζόμενος σε προηγούμενο μύθο, που ίσως ανάγεται στην εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία, τότε το μοτίβο του Ηρώδη (σκοτώνω όλα τα παιδιά προκειμένου να είμαι σίγουρος ότι σκοτώθηκε αυτό που θέλω) είναι μεταγενέστερο. Και εδώ ο κακός πρωθυπουργός ήθελε να σκοτώσει όλα τα παιδιά της πόλης για να είναι σίγουρος ότι σκοτώθηκε και το ορφανό των Zhao. Όμως το κακό δεν έγινε γιατί νόμισε ότι το βρήκε και το σκότωσε ενώ σκότωσε άλλο μωρό.  

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία του «For ever enthralled».

---

[1] Το στυλιζάρισμα στο παίξιμο αποτρέπει τη φρίκη μιας ρεαλιστικής απόδοσης. Η Josephine Huang-Hung γράφει χαρακτηριστικά. «Λένε πως τον Tu An Chia τον έγδαραν ζωντανό. Αυτό δεν φαίνεται να συγκινεί τους κινέζους, όμως πρέπει να έχει πάντα υπόψη του κανείς ότι το κινέζικο θέατρο δεν εργάζεται με ρεαλιστικά μέσα. Από ρεαλιστική άποψη, μπορεί κανείς να θεωρήσει το γεγονός απάνθρωπο, στη σκηνή όμως εκτελείται με στυλιζαρισμένο, συμβολικό τρόπο, χάνει την σκληρότητά του, και με χορευτική ερμηνεία υψώνεται σε καλλιτεχνική έκφραση. Η ομορφιά της κίνησης κάνει να ξεχαστεί η ρεαλιστική ενέργεια» (Huang-Hung, Josephine, 1985, σελ. 147).