Ορέστης Λάσκος, Γκόλφω (1955)

 Ορέστης Λάσκος, Γκόλφω (1955)

 

  Η «Γκόλφω» πρέπει να είναι η πρώτη ταινία που είδα στο σινέ-Αστέρια, το θερινό κινηματογράφο του χωριού μου, που άρχισε να λειτουργεί, είμαι σχεδόν σίγουρος, το καλοκαίρι του 1958.

  Άλλος τη θέλει όμορφη, κι άλλος τη θέλει να ’χει

 και άλλος κλει τα μάτια του και παίρνει όποια του λάχει

  Όμως μόνο ο πρώτος στίχος μετράει εδώ.

  Ο Τάσος, γιος πλούσιου τσέλιγκα, τη θέλει όμορφη. Και η Γκόλφω είναι όμορφη. Δεν τον νοιάζει που είναι φτωχιά.

  Και η Σταυρούλα, κόρη πλούσιου τσέλιγκα, τον θέλει όμορφο, ας είναι και φτωχός.

  Φτωχός είναι ο Τάσος, όμως πολύ όμορφος.

  Έλα όμως που αυτός, εδώ και δυο χρόνια, είναι ερωτευμένος με την Γκόλφω; Όμως καθώς και οι δυο είναι φτωχοί, πώς να παντρευτούνε;

  Όμως η τύχη τους χαμογέλασε. Ο Τάσος έσωσε τη ζωή ενός αμερικάνου και αυτός τον γέμισε δολάρια. Τα δολάρια αυτά βέβαια δεν τον έκαναν πλούσιο, όμως ήσαν υπεραρκετά για να παντρευτεί την Γκόλφω.

  Πριν γράψω τις παρακάνω γραμμές θυμήθηκα (ευτυχώς η συνειρμική μου μνήμη, σε αντίθεση με την άλλη, λειτουργεί ακόμη κανονικά) τη φράση «Τα τάλαρα. Ανάθεμα τα τάλαρα», που επαναλαμβάνεται σαν Leitmotiv στο μυθιστόρημα «Η τιμή και το χρήμα» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη.

  Ο Τάσος ταλαντεύεται ανάμεσα στην αγάπη και την τιμή από τη μια μεριά και το χρήμα από την άλλη.

  Θα προτιμήσει το χρήμα. Θα δεχτεί να παντρευτεί την Σταυρούλα.

  Της Γκόλφως στη σαλεύουν τα μυαλά.

  Όμως ο Τάσος αργότερα θα αλλάξει γνώμη.

  Δεν ήταν η τιμή, ήταν η αγάπη που τον λύγισε.

  Όμως είναι πια αργά.

  Η Γκόλφω έχει πιει φαρμάκι.

  Ανταλλάζουν λόγια συγνώμης και αγάπης.

  Όταν αυτή ξεψυχήσει αυτός θα τραβήξει το μαχαίρι του και θα το καρφώσει στην καρδιά του.

  Είναι η τελευταία σκηνή του έργου, που δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου.

  Εξαιρετική η ερμηνεία της Αντιγόνης Βαλάκου. Στο έργο προσθέτουν βέβαια και οι στίχοι του Σπύρου Περεσιάδη, (τώρα μόλις βρήκα το κείμενο, θα το διαβάσω πριν αναρτήσω). Όμως για μένα την παράσταση την έκλεψε ο αμίμητος Μίμης Φωτόπουλος, ο πιο εξαιρετικός κατά τη γνώμη μου κωμικός ηθοποιός.

  Διάβασα και το έργο του Περεσιάδη. Θεατρικό έργο, έμπασε όλα τα επεισόδια στην ταινία του ο Λάσκος, όμως οι διάλογοι είναι κυρίως σε πεζό. Είδαμε και κάποιους στίχους που δεν ήταν κανονικοί ιαμβικοί δεκαπεντασύλλαβοι. Θα ενοχοποιήσουμε για κάποιους τον Περεσιάδη, που δεν φαίνεται να τον πολυένοιαζε, και για άλλους τον επιμελητή της έκδοσης. Είδαμε επίσης στο «λυρικό» μέρος, στα τραγούδια, μη δεκαπεντασύλλαβους στίχους, κυρίως σε αμφίβραχυ μέτρο.