Claudia Llosa, Aloft (No llores vuela, 2014)

 Claudia Llosa, Aloft (No llores vuela, 2014)

 

  Και με το «Μη κλαις, πέτα», ή αν θέλετε τον αγγλικό τίτλο «Ψηλά» (στην ταινία μιλάνε αγγλικά), κλείνουμε με την Claudia Llosa. Την επόμενη ταινία της, «Distancia de rescate» που γυρίστηκε 7 χρόνια αργότερα δεν θα τη δούμε, για τον απλούστατο λόγο ότι έχει και τον χαρακτηρισμό horror. Και στα horror λέμε όχι.

  Ωραίο το σενάριο, αλλά η βαθμολογία της ταινίας, περιέργως, είναι χαμηλή, μόλις 5,3. Ίσως άρεσαν περισσότερο τα «εξωτικά» έργα της Λιόσα που παρουσιάσαμε και που έχουν μεγαλύτερη βαθμολογία, κοντά στο 7.

  Θα το γράψω μια και καλή.

  Κάποιες φορές βαριέμαι να παραθέτω συνδέσμους. Όποιος θέλει να δει ποια είναι αυτά τα έργα της Λιόσα και τι έγραψα γι’ αυτά, αλλά και για κάθε ταινία για την οποία δεν παραθέτω σύνδεσμο στις κριτικές μου και ενδιαφέρεστε γι’ αυτήν, ψάξτε τη στην ιστοσελίδα μου: https://babisdermitzakis.eu/movie%20criticism.html   

  Είναι και ένας άλλος λόγος που μου άρεσε η ταινία: έχει να κάνει με ένα θέμα που πραγματεύτηκα στο πρώτο μου βιβλίο «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα», τις παραψυχικές δυνάμεις.

  Υπάρχει ένας «θεραπευτής» που κατασκευάζει με κλαδιά κάτι σαν μεγάλα κλουβιά. Εκεί δέχεται τους ασθενείς. Η Νανά καταφεύγει σ’ αυτόν μήπως θεραπεύσει τον μικρό γιο της ο οποίος έχει όγκο στον εγκέφαλο, μη εγχειρήσιμο.

  Και θα καταλήξει να γίνει και αυτή θεραπεύτρια. Θεραπεύει τα πόδια ενός μικρού κοριτσιού.

  Να μη γράψω όλη την πλοκή, μπορείτε να τη διαβάσετε στο σύνδεσμο της βικιπαίδειας. Θα μιλήσω μόνο για το δράμα, ή μάλλον τα δράματα. Ή καλύτερα τις τραγωδίες.

  Ο άλλος της γιος, ο δεκάχρονος Ιβάν, θα επιχειρήσει να οδηγήσει το αυτοκίνητό τους. Θα το ρίξει μέσα σε μια παγωμένη λίμνη. Ο ίδιος θα σωθεί, όχι όμως και ο μικρός.

  Δεν του το συγχώρησε η μητέρα του. Τον εγκαταλείπει στον παππού του.

  Αποκτά φήμη σαν θεραπεύτρια. Ζει στις παγωμένες εσχατιές του Καναδά.

  Έχουν περάσει τριάντα χρόνια. Μια νεαρή δημοσιογράφος θέλει να πάρει συνέντευξη από τον Ιβάν.

  Θέλει να τον ρωτήσει για τη μητέρα του. Μάλιστα του δίνει μια δισκέτα με ένα βίντεο, στο οποίο την είχε βιντεοσκοπήσει κρυφά.

  Αρνείται, αλλά στο τέλος θα την ακολουθήσει στο ταξίδι της, να τη δει.

  Και θα αποκαλυφθεί ένα ακόμη δράμα: ο κύριος σκοπός της δεν ήταν η συνέντευξη, αλλά να την θεραπεύσει. Αν θυμάμαι καλά είχε καρκίνο.

  Συγκινητική η συνάντηση γιου και μητέρας, μετά από τόσα χρόνια.

  Αυτοί που θα γίνουν δεκτοί για θεραπεία, γίνονται δεκτοί με κλήρο, όπως γινόταν και με τον δάσκαλό της. Μια πέτρα είναι τυλιγμένη σε χαρτί. Θα το ανοίξουν.

  Πράσινη πέτρα, δεν επιλέγεται. Όμως ο Ιβάν της βάζει κρυφά στο χέρι την άσπρη πέτρα που του είχε δώσει η μητέρα του να της τη δώσει: γίνεται δεκτή.

  Μου άρεσε πολύ η ταινία, θα έλεγα περισσότερο από τις άλλες δυο που είδα, σίγουρα από την πρώτη.