Claudia Llosa, The milk of sorrow (La teta asustada, 2009)

 Claudia Llosa, The milk of sorrow (La teta asustada, 2009)

 

  Θα ξεκινήσω με ένα απόσπασμα από τη βικιπαίδεια:

  Claudia Llosa refers in her film to the folk belief that the trauma experienced by women who were raped by members of security force was passed on to their children through their breast milk. Thus, this period of violence continues to affect not only those who experienced it but also the next generation.

  Υπογραμμίζω, γιατί στην ταινία δεν μας λέγεται καθαρά: women who were raped by members of security force.

  Μου είναι αδιανόητο να πιστέψω ότι ένοπλοι του Κομμουνιστικού Κόμματος του Περού, γνωστού και ως Φωτεινό Μονοπάτι, βίαζαν γυναίκες. Μάλιστα διάβασα τώρα στη βικιπαίδεια ότι στις τάξεις τους το 50% των ένοπλων και το 40% των βαθμοφόρων ήταν γυναίκες.

  Δεν είναι folk belief, το έχω διαβάσει σε βιβλία ψυχολογίας, αν η μητέρα νιώθει στρεσαρισμένη, αγχωμένη, κατά τη διάρκεια του θηλασμού, αυτό επηρεάζει το νεογέννητο βρέφος. Το επηρεάζει ακόμη και πριν γεννηθεί.

  Η μητέρα της βίωσε τον βιασμό. Είναι ετοιμοθάνατη, τραγουδάει το γεγονός και τη θλίψη της και αμέσως μετά πεθαίνει. Η κόρη της θέλει να τη θάψουν στο χωριό, όμως δεν έχουν αρκετά χρήματα, αυτή και ο θείος της.

  Την ακούμε να τραγουδάει συχνά αυτοσχεδιάζοντας. Ένα τραγούδι της θα το παίξει σε ένα ρεσιτάλ η πλούσια πιανίστρια, στο σπίτι της οποίας δουλεύει ως υπηρέτρια.

  Τελικά δεν θα πάνε τη μητέρα της στο χωριό. Η κόρη της έχει μια καλύτερη ιδέα.

  Πηγαίνει τον νεκρό της στην παραλία (δεν είναι σε φέρετρο, είναι τυλιγμένη σε χοντρό σάβανο). -Μητέρα, δες τη θάλασσα.

  Θα τη θάψει εκεί, στην παραλία.

  Η κόρη είχε τρομοκρατηθεί με αυτό που συνέβη στη μητέρα της, θα μπορούσε να συμβεί και στην ίδια, παρόλο που τα πράγματα είχαν καταλαγιάσει το 2000, 20 χρόνια αφότου ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα το Φωτεινό Μονοπάτι. Βάζει μέσα στη μήτρα της μια πατάτα, για να αποτρέψει έναν τυχόν βιασμό, πράγμα που θα της δημιουργήσει προβλήματα υγείας. Μόλις στο τέλος της ταινίας θα πεισθεί να της βγάλουν αυτή την πατάτα.

  Και εδώ, όπως και σε μια προηγούμενη ταινία της που παρουσιάσαμε, υπάρχει άφθονο ανθρωπολογικό στοιχείο. Βλέπουμε έναν γάμο, ομαδικούς γάμους και φυσικά γαμήλιους εορτασμούς.

  Η κάμερα τρέχει πίσω από την κοπέλα (ιθαγενής, ξεχάσαμε να το πούμε), ενώ πιο συχνά οπισθοχωρεί γρήγορα μπροστά της καθώς αυτή προχωρεί, ώστε να βλέπουμε για πολύ ώρα το θλιμμένο πρόσωπό της.  

  Ναι, αυτή η ταινία μου άρεσε, δεν με ξενέρωσε όπως η προηγούμενη.

  6,7 η βαθμολογία της.