Boris Lojkine, Το Παρίσι του Σουλεϊμάν (L'histoire de Souleymane, 2024)

 Boris Lojkine, Το Παρίσι του Σουλεϊμάν (L'histoire de Souleymane, 2024)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Της γης οι κολασμένοι, κατά την Πρώτη Διεθνή, είναι οι προλετάριοι. Κατά τον Franz Fanon, οι αποικιοκρατούμενοι λαοί. Κατ’ εμέ, οι λαθρομετανάστες, και κυρίως οι πόρνες. Αλλά πιο κολασμένοι είναι οι άστεγοι.

  Λαθρομετανάστης ο Σουλεϊμάν.

  Και επί πλέον άστεγος, κοιμάται σε δομή αστέγων.

  Μα γίνονται ντελίβερι με ποδήλατο;

  Φαίνεται πώς γίνονται στη Γαλλία.

  Και επίσης υπάρχει και νταβατζιλίκι στο ντελίβερι. Κάποιος έχει τον κωδικό ως ντελιβεράς, τον μεταβιβάζει σε άλλον ντελιβερά παίρνοντας μια προμήθεια, που αν κατάλαβα καλά μπορεί να είναι και τα μισά λεφτά.

  Σε ένα μεγάλο μέρος της ταινίας τον βλέπουμε να παραδίδει τις παραγγελίες.

  Προσπαθεί να βγάλει άδεια παραμονής.

  Οι διωκόμενοι πολιτικά την έχουν στο χέρι.

  Εκτός και υποπτευθεί η αρμόδια υπηρεσία ότι όλα αυτά είναι παραμύθια.

  Και στην περίπτωσή του είναι παραμύθια, το ξέρουμε από την αρχή.

  Το τέλος είναι όλη η ταινία.

  Μια εξομολόγηση εκ βαθέων.

  Που δεν θα την μαρτυρήσω.

  Είπαμε, είμαι σαν τον Ποκοπίκο, κρατάω μυστικά. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι μου θύμισε δυο ταινίες (είπαμε, η συνειρμική μου μνήμη δουλεύει ακόμη μια χαρά).

  Η πρώτη: «Τα φαντάσματα του παρελθόντος» (εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους». Ο Χαμίντ πετάγεται βιαστικά στη Βηρυτό να πάει φάρμακα στη μητέρα του.

  Η δεύτερη:

  «Ένας χωρισμός», του Ασγάρ Φαρχάντι.

  Πολύ καλή ταινία, το 7,7 της βαθμολογίας της τα λέει όλα.