Luis Llosa, H γιορτή του τράγου (La fiesta del chivo, 2005)

 Luis Llosa, H γιορτή του τράγου (La fiesta del chivo, 2005)

 

  In memoriam

  H ταινία αποτελεί μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του νομπελίστα Μάριο Βάργκας Λιόσα, που πέθανε πριν πέντε μέρες.

  Τέσσερα μυθιστορήματα του Λιόσα, απ’ όσο ξέρω, έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Αυτό είναι το τρίτο. Τα άλλα δυο είναι «Ο Πανταλεόν και οι επισκέπτριες» και «Η πόλη και τα σκυλιά».

  Ξάδελφος του Λιόσα ο Λουίς, ε, θα έπρεπε να μεταφέρει ένα έργο του στη μεγάλη οθόνη.

  Η πλοκή τοποθετείται στον Άγιο Δομίνικο. Κεντρικό θέμα της η δικτατορία του Τρουχίγιο. Δεν ήταν κορακοζώητη σαν αυτή του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία που κράτησε 40 χρόνια, αλλά και τα τριάντα δεν είναι λίγα. Επίσης δεν πέθανε με φυσικό θάνατο όπως ο Σαλαζάρ, δολοφονήθηκε το 1961, αλλά όμως δεν επανήλθε αυτόματα η δημοκρατία, έπρεπε να περιμένει λιγάκι.

  Τώρα που το σκέφτηκα, πόσο κράτησε η δικτατορία του Φράνκο; Πάνω από 40 χρόνια, αλλά για να δω ακριβώς. Πέθανε το 1975, άρα κράτησε 36 χρόνια, και με το θάνατό του επανήλθε η δημοκρατία.

  Η ταινία επικεντρώνεται σε τρεις ομάδες ανθρώπων: την Ιζαμπέλα Ροσελίνι, κόρη ενός στενού συνεργάτη του Τρουχίγιο, τον Τρουχίγιο και τους συνεργάτες του, και τους δολοφόνους του. Τα πλάνα εναλλάσσονται ανάμεσα σε αυτές τις τρεις ομάδες ανθρώπων. Η μεγάλη εναλλαγή στο χρόνο γίνεται με την Ροσελίνι με την οποία ξεκινάει η ταινία. Έφυγε πριν τριάντα χρόνια, τη χρονιά που δολοφονήθηκε ο δικτάτορας, και από τότε δεν επέστρεψε, ούτε και έδωσε σημεία ζωής στην οικογένειά της, παρά μόνο τώρα.

  Το σασπένς: γιατί άραγε;

  Ακούμε για τον Τρουχίγιο, σφόδρα αντικομμουνιστής, ότι ήταν μανιακός του σεξ. Προσπαθούσε να πηδήξει όποια του γυάλιζε στο μάτι. Βέβαια αυτό το «κουσούρι» το είχε και ο κομμουνιστής Μπέρια. Αλλά και ο τσάρος. Όποια του άρεσε την προσκαλούσε στο ανάκτορό του (ή μάλλον στο εξοχικό του), προς μεγάλη χαρά τόσο της γυναίκας, που θα είχε να λέει ότι την πήδηξε ο τσάρος, όσο και για το σύζυγο, που ήξερε ότι η σύζυγός του θα επέστρεφε με πλούσια δώρα.

  Ο πατέρας της Ροσελίνι πέφτει σε δυσμένεια. Πώς θα μπορούσε να εξευμενισθεί ο δικτάτορας; Μα με το να του προσφέρει την κόρη του.

  Η κόρη του είναι χαρούμενη που θα πήγαινε σε πάρτι που διοργάνωνε ο Τρουχίγιο. Είχε πάει και άλλη φορά, αλλά ο πατέρα της την πήρε και έφυγαν με το ζόρι, όταν είδε ότι την είχε πλευροκοπήσει ο γιος του (που ανέλαβε, παρεμπιπτόντως, την εξουσία, μετά τη δολοφονία του πατέρα του, αυτά τα διάβασα στη βικιπαίδεια).

  Ήταν μια τραυματική εμπειρία αυτή, και αποτελεί το κορυφαίο επεισόδιο της ταινίας. Θα μείνει ανέραστη σε όλη της τη ζωή.

  Όχι, τον πατέρα της δεν τον συγχώρησε, της κατέστρεψε τη ζωή. Αλλά θα του πει ένα αντίο (είναι καθισμένος σε πολυθρόνα, δεν μπορεί να μιλήσει) όταν θα φύγει, με την υπόσχεση όμως ότι θα έχει επαφή με τη θεία και τα ανίψια της.

  Όσο για τους δολοφόνους συνελήφθησαν και εκτελέσθηκαν.

  Φανταστικά τα γεγονότα, όχι όμως και τα ιστορικά.

  Πολύ καλή ταινία (να μη λέω πάντα κατά τη γνώμη μου), το 6,3 την αδικεί. Εγώ έβαλα 7.