Κώστας Καραγιάννης, Ο δρόμος με τα κόκκινα φώτα (1963)

 Κώστας Καραγιάννης, Ο δρόμος με τα κόκκινα φώτα (1963)

 

  Και με το «Δρόμο με τα κόκκινα φώτα» τελειώνει η περιδιάβασή μας στα στενά της Τρούμπας. Προηγήθηκαν, πριν τέσσερα χρόνια, τα «Κόκκινα φανάρια» και ακολούθησαν «Η Αγνή του λιμανιού» και η «Λόλα», για τις οποίες ανάρτησα σήμερα.  

  Η Χριστίνα, γυναίκα που δουλεύει «Στο δρόμο με τα κόκκινα φώτα», δεν θα θυσιαστεί για τον αγαπημένο της όπως η Μαργαρίτα Γκοτιέ, ή αλλιώς «Η κυρία με τις καμέλιες», ή αλλιώς «Τραβιάτα», αλλά για το γιο της.

  Όχι, δεν σκότωσε αυτή το αφεντικό της, όμως δεν θέλει με τίποτα να μαθευτεί ποια είναι, δεν θέλει να το μάθει ο γιος της, τον οποίο έχει αναλάβει μια καλή γυναίκα να τον μεγαλώσει και να τον σπουδάσει.

  Αν ερχόταν στο δικαστήριο θα έπεφτε στα μαλακά.

  Αυτό θα της στοιχίσει 12 χρόνια φυλακή.

  Αργότερα θα ενοχοποιηθεί και για έναν ακόμη φόνο.

  Και πάλι δεν θέλει να αποκαλυφθεί, ο γιος της είναι αρραβωνιασμένος με μια κοπέλα της καλής κοινωνίας, πώς θα αντιδράσει αν μάθει ότι η μητέρα του αρραβωνιαστικού της ήταν πόρνη; Και προπαντός ο πατέρας της.

  Όχι, η κοπέλα αυτή αγαπά το γιο της (ο οποίος έχει μάθει στο μεταξύ για τη μητέρα του, και θα την υπερασπιστεί στο δικαστήριο, στην πρώτη του δίκη), εκείνος που θα αντιδράσει είναι ο πατέρας της.

  Και η ταινία εξελίσσεται σε crime.

  Με μυθιστορηματικό τρόπο η αγαπημένη του παγιδεύει την δολοφόνο, την ηχογραφεί, και καταθέτει στο δικαστήριο την ηχογραφημένη κασέτα.

  Ο πατέρας της δεν άντεξε, κόρη του είναι. Θα έλθει να συναντήσει τους νιόνυμφους στην τελευταία σκηνή.