Emmanuel Courcol, Η ορχήστρα του αδελφού μου (En fanfare, 2024)

 Emmanuel Courcol, Η ορχήστρα του αδελφού μου (En fanfare, 2024)

 

  Παίζεται για δεύτερη βδομάδα στους κινηματογράφους

  Συγκινητική ταινία, πρωτότυπο το θέμα.

  Ο Τριμπώ, διευθυντής ορχήστρας, πάσχει από λευχαιμία. Ένας συμβατός δότης μυελού μπορεί να τον σώσει. Και ποιος άλλος είναι πιο συμβατός από την αδελφή του;

  Όχι, δεν είναι συμβατή, καθόλου συμβατή, σαν να μην είναι αδελφή του.

  Μήπως δεν είναι;

  Και ανακαλύπτει ότι είναι υιοθετημένος.

  Επίσης ανακαλύπτει όχι έχει έναν αδελφό. Δίδυμο μάλιστα.

  Ψάχνει και τον βρίσκει.

  Του λέει το λόγο που τον έψαξε.

  Στην αρχή αυτός αντιδρά (το γνωστό μοτίβο).

  Όμως μετά τον αποδέχεται.

  Και θα γίνει δότης μυελού.

  Ο ίδιος είναι εργάτης, έχουν εργασιακά προβλήματα.

  Παίζει τρομπόνι στην τοπική μπάντα.

  Ο διευθυντής της μπάντας πάει στη Ρουμανία, θα εκπαιδεύει το προσωπικό ενός εργοστασίου. Θα τους εγκαταλείψει.

  Να πάρει τη θέση του αυτός. Ο Τριμπώ θα τον εκπαιδεύσει.

  Η ταινία ξεκινάει με τον Τριμπώ να διευθύνει Μπετόβεν (έχει αδυνατίσει η μνήμη μου, δεν θυμάμαι από ποια συμφωνία ήταν το κομμάτι, ίσως 9^η), για να τελειώσει θριαμβευτικά με το «Μπολερό» του Ραβέλ, ένα εμβληματικό κομμάτι που τόσο άρεσε στον ξάδελφό μου τον Γιάννη τον Τζανετάκη. Μοναδικό σε επινόηση, μπαίνει το ένα όργανο μετά το άλλο για να φτάσουν σε ένα οργιαστικό κρεσέντο.  

  Εξαιρετικές ερμηνείες, ιδιαίτερα του Pierre Lottin ως αδελφού.

  7,4 η βαθμολογία της, εγώ έβαλα 8.