Walter Hill, The assignment (Διπλή εκδίκηση, 2016)

Walter Hill, The assignment (Διπλή εκδίκηση, 2016)

   Από χθες στους κινηματογράφους.

  «Διπλή εκδίκηση» είναι ο ελληνικός τίτλος της «Αποστολής», και για πρώτη φορά μου φαίνεται πιο καίριος από τον πρωτότυπο. Η γιατρός (Σίγκουρνι Γουίβερ) που της αφαίρεσαν το δίπλωμα κάνει παράνομα χειρουργικές επεμβάσεις, κυρίως αλλαγής φύλου, σε πολύ χαμηλές τιμές. Κάνει και πειράματα με άτομα περιθωριακά, που της τα προμηθεύουν έναντι αμοιβής. Ο αδελφός της, ένας ανεπρόκοπος που χρωστάει, θα δολοφονηθεί από έναν επαγγελματία δολοφόνο. Αυτή θα κοιτάξει να εκδικηθεί. Θα ψάξει να βρει ποιος είναι. Μαθαίνει. Ένα παιδί του δρόμου, που διάλεξε αυτή την καριέρα για να επιβιώσει. Θα τον συμπονέσει και θα τον «εκδικηθεί» διαφορετικά. Οι δικοί της θα τον συλλάβουν και θα τον βάλει πάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Ο επαγγελματίας δολοφόνος γίνεται τώρα μια όμορφη κοπέλα, η Michelle Rodriguez, που την είδαμε πρόσφατα στην ταινία του F. Gay Gray «Μαχητές των δρόμων» (παίζεται ακόμη). Θα λυσσάξει με την αλλαγή, αλλά όταν θα συναντηθεί με τη γιατρό, αυτή της λέει ότι είναι μια ευκαιρία να αλλάξει ζωή. Θα βγάλει πλαστή ταυτότητα και κανείς δεν θα την ταυτίσει πια με τον επαγγελματία δολοφόνο που ήταν. Όμως η Michelle δεν πείθεται, και θα εκδικηθεί με τη σειρά της. Μέχρι να φτάσει σ’ αυτήν θα σκοτώσει πολλούς ενδιάμεσους παράνομους.

  Πολλά πτώματα, συναρπαστικές σκηνές, αρέσουν στους λάτρεις του είδους. Εμένα μου άρεσε περισσότερο το παίξιμο της Σίγκουρνι Γουίβερ, με τον σοφιστικέ λόγο της και τις συχνές ατάκες της από σαιξπηρικά έργα, πράγμα που μου θύμισε μια άλλη ταινία που προβλήθηκε πριν ένα μήνα περίπου, το «Κάποια να με προσέχει» του János Edelényi.

 

test ωχράς κηλίδας

http://www.opticalhouse.gr/el/optometry/amslergrid/amslergrid.html

Lutein και Zeaxanthin, Βρίσκονται σε αυγά και μπρόκολο.

Peter Berg, Patriots day (Η μέρα των ηρώων, 2016)

Peter Berg, Patriots day (Η μέρα των ηρώων, 2016)

  

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Η ταινία αναφέρεται στο πραγματικό περιστατικό της βομβιστικής επίθεσης στους μαραθωνοδρόμους στη Βοστώνη στις 15 Απριλίου του 2013 από τους αδελφούς Τσαρνάγιεφ, που στοίχισε τη ζωή σε τρία άτομα ενώ δεκάδες άλλα τραυματίσθηκαν, σκορπίζοντας τον τρόμο τόσο στους μαραθωνοδρόμους όσο και στους θεατές που ήταν συνωστισμένοι στα πεζοδρόμια. Ένας αστυνομικός επίσης σκοτώθηκε στις προσπάθειες της σύλληψής τους.

   Συναρπαστική ταινία, βλέπω έχει πολύ καλή βαθμολογία στη IMDb, 7,4. Επίσης διαβάζω στη βικιπαίδεια ότι επαινέθηκε από τους κριτικούς και θεωρήθηκε ως μια από τις δέκα καλύτερες ταινίες του 2016.

  Για εμάς τους δυτικούς ο μανιχαϊσμός είναι ξεκάθαρος: από τη μια μεριά οι καλοί, δηλαδή εμείς, και από την άλλη μεριά οι κακοί, δηλαδή αυτοί. Δεν ξέρω πόσοι και πόσο πολύ αναρωτήθηκαν για το τι σπρώχνει αυτά τα άτομα σε τέτοιου είδους ενέργειες, και τι είδους απαντήσεις έδωσαν. Έναν μετριοπαθή μουσουλμάνο όμως είναι φυσικό να τον απασχολεί περισσότερο. Στο φαινόμενο της τρομοκρατίας προσπάθησε να ρίξει κάποιο φως ο μαροκινός Nabil Ayouch με την ταινία του «Horses of God» (2012) που αναφέρεται σε πέντε βομβιστικές επιθέσεις που έγιναν στην Καζαμπλάνκα το 2003. Η ταινία του προβληματίζει, η ταινία του Peter Berg συναρπάζει.

 

Otto Bell, The eagle huntress (Η κυνηγός με τον αετό, 2016)

Otto Bell, The eagle huntress (Η κυνηγός με τον αετό, 2016)

 Από σήμερα στους κινηματογράφους. 

  «Η κυνηγός με τον αετό» είναι ένα ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί την Εσολπάν, ένα νεαρό κορίτσι από τη Μογγολία, στην πορεία που διανύει για να γίνει «κυνηγός με αετό». (Αετηγός θα ήταν η καλύτερη ονομασία, μια και δεν άγει κύνα, αλλά αετό. Και, να θυμίσω ή να ενημερώσω ανάλογα, στην Κρήτη την εποχή της ενετοκρατίας υπήρχαν κυνηγοί με γεράκι, μια παράδοση που χάθηκε).

  Την βλέπουμε στην αρχή να παρακολουθεί με λαχτάρα τον πατέρα της και άλλους κυνηγούς με αετό, και να εκφράζει την επιθυμία της να γίνει σαν αυτούς. Οι γέροι του χωριού έχουν τις αντιρρήσεις τους, αλλά ο πατέρας της, ανοιχτόμυαλος και φιλελεύθερος, την ενθαρρύνει. Καθοδηγεί την κόρη του πώς να πιάσει ένα αετόπουλο στη φωλιά του. Δεν είναι και εύκολη υπόθεση, κατεβαίνει κάτι απόκρημνα βράχια δεμένη με ένα σκοινί, την άλλη άκρη του οποίου κρατάει ο πατέρας της.

  Το αετόπουλο που συλλαμβάνει είναι χαρισματικό. Στον ετήσιο διαγωνισμό κατακτάει το πρώτο βραβείο. Σπάζει μάλιστα και ένα ρεκόρ, μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα έπιασε τη γούνα-θήραμα.

  Ένα τελευταίο βήμα μένει για να γίνει πραγματική κυνηγός με αετό: να πιάσει μια αλεπού. Μαζί με τον πατέρα της πηγαίνουν στα χιονισμένα βουνά, περνώντας επικίνδυνα μονοπάτια. Τα άλογα βουλιάζουν μέσα στο χιόνι. Στο παρελθόν κάποια είχαν γκρεμιστεί στις πλαγιές. Το αετόπουλο, πρωτάρικο, δεν θα τα καταφέρει στις πρώτες προσπάθειες. Όμως τελικά θα πιάσει μια αλεπού.

  Σε αυτό το τελευταίο μέρος είδα να σπάζουν τον πάγο για να ανοίξουν μια τρύπα για να πιει το άλογο νερό. Καθώς έπινε του σφύριζαν.

  Και θυμήθηκα.

  Έτσι έκαναν και οι χωριανοί μου με τα γαϊδούρια τους όταν τα πότιζαν στις γούρνες της «μικρής βρύσης» του χωριού. Εμείς, σε μια διπλανή γούρνα, πιάναμε «μαλάι», δηλαδή βουτούσαμε το κεφάλι μέσα στο νερό και πιάναμε με τα χείλη μια πέτρα που ήταν στον πάτο, παραμερίζοντας τα βούρκα. Το γαϊδουράκι δίπλα έπινε αμέριμνο, ενώ ο ιδιοκτήτης τού σφύριζε.

  Συχνά κάναμε και την πλάκα μας. Όταν ένας μας έπινε νερό από τη βρύση του σφυρίζαμε, σαν να ήταν τάχα γάιδαρος. Αν σκόνταφτε, του φωνάζαμε «όμορφα», όπως έλεγε και ο αγωγιάτης στο γαϊδούρι του όταν σκόνταφτε.

  Θυμήθηκα κάτι ακόμη.

  Όταν βλέπαμε κανένα παιδί να πηγαίνει την κατσίκα στον τράγο του λέγαμε «στον τράγο πας;». Ήταν μια σύντμηση του «πηγαίνεις την κατσίκα στον τράγο;», αλλά εμείς τη λέγαμε ειρωνικά, τάχα κυριολεκτώντας.

  Περασμένες εποχές. Ελάχιστοι χωριανοί μου έχουν ακόμη κατσίκες, και δεν νομίζω να έχει κανείς γάιδαρο. Τα αγροτικά έχουν αντικαταστήσει τα γαϊδούρια εδώ και χρόνια.

  Να μην το ξεχάσω, δεν πρέπει να αγνοήσουμε το φεμινιστικό μήνυμα σε αυτό το θαυμάσιο ντοκιμαντέρ, και μάλιστα σε μια μουσουλμανική κοινωνία. Αξίζει να το δείτε.