Από σήμερα στους κινηματογράφους.
«Η κυνηγός με τον αετό» είναι ένα ντοκιμαντέρ που
παρακολουθεί την Εσολπάν, ένα νεαρό κορίτσι από τη Μογγολία, στην πορεία που
διανύει για να γίνει «κυνηγός με αετό». (Αετηγός θα ήταν η καλύτερη ονομασία,
μια και δεν άγει κύνα, αλλά αετό. Και, να θυμίσω ή να ενημερώσω ανάλογα, στην
Κρήτη την εποχή της ενετοκρατίας υπήρχαν κυνηγοί με γεράκι, μια παράδοση που
χάθηκε).
Την βλέπουμε στην αρχή να παρακολουθεί με
λαχτάρα τον πατέρα της και άλλους κυνηγούς με αετό, και να εκφράζει την
επιθυμία της να γίνει σαν αυτούς. Οι γέροι του χωριού έχουν τις αντιρρήσεις
τους, αλλά ο πατέρας της, ανοιχτόμυαλος και φιλελεύθερος, την ενθαρρύνει. Καθοδηγεί
την κόρη του πώς να πιάσει ένα αετόπουλο στη φωλιά του. Δεν είναι και εύκολη
υπόθεση, κατεβαίνει κάτι απόκρημνα βράχια δεμένη με ένα σκοινί, την άλλη άκρη
του οποίου κρατάει ο πατέρας της.
Το αετόπουλο που συλλαμβάνει είναι χαρισματικό.
Στον ετήσιο διαγωνισμό κατακτάει το πρώτο βραβείο. Σπάζει μάλιστα και ένα
ρεκόρ, μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα έπιασε τη γούνα-θήραμα.
Ένα τελευταίο βήμα μένει για να γίνει
πραγματική κυνηγός με αετό: να πιάσει μια αλεπού. Μαζί με τον πατέρα της
πηγαίνουν στα χιονισμένα βουνά, περνώντας επικίνδυνα μονοπάτια. Τα άλογα
βουλιάζουν μέσα στο χιόνι. Στο παρελθόν κάποια είχαν γκρεμιστεί στις πλαγιές. Το
αετόπουλο, πρωτάρικο, δεν θα τα καταφέρει στις πρώτες προσπάθειες. Όμως τελικά
θα πιάσει μια αλεπού.
Σε αυτό το τελευταίο μέρος είδα να σπάζουν
τον πάγο για να ανοίξουν μια τρύπα για να πιει το άλογο νερό. Καθώς έπινε του
σφύριζαν.
Και θυμήθηκα.
Έτσι έκαναν και οι χωριανοί μου με τα
γαϊδούρια τους όταν τα πότιζαν στις γούρνες της «μικρής βρύσης» του χωριού. Εμείς,
σε μια διπλανή γούρνα, πιάναμε «μαλάι», δηλαδή βουτούσαμε το κεφάλι μέσα στο
νερό και πιάναμε με τα χείλη μια πέτρα που ήταν στον πάτο, παραμερίζοντας τα
βούρκα. Το γαϊδουράκι δίπλα έπινε αμέριμνο, ενώ ο ιδιοκτήτης τού σφύριζε.
Συχνά κάναμε και την πλάκα μας. Όταν ένας μας
έπινε νερό από τη βρύση του σφυρίζαμε, σαν να ήταν τάχα γάιδαρος. Αν σκόνταφτε,
του φωνάζαμε «όμορφα», όπως έλεγε και ο αγωγιάτης στο γαϊδούρι του όταν
σκόνταφτε.
Θυμήθηκα κάτι ακόμη.
Όταν βλέπαμε κανένα παιδί να πηγαίνει την
κατσίκα στον τράγο του λέγαμε «στον τράγο πας;». Ήταν μια σύντμηση του
«πηγαίνεις την κατσίκα στον τράγο;», αλλά εμείς τη λέγαμε ειρωνικά, τάχα
κυριολεκτώντας.
Περασμένες εποχές. Ελάχιστοι χωριανοί μου
έχουν ακόμη κατσίκες, και δεν νομίζω να έχει κανείς γάιδαρο. Τα αγροτικά έχουν
αντικαταστήσει τα γαϊδούρια εδώ και χρόνια.
Να μην το ξεχάσω, δεν πρέπει να αγνοήσουμε το
φεμινιστικό μήνυμα σε αυτό το θαυμάσιο ντοκιμαντέρ, και μάλιστα σε μια
μουσουλμανική κοινωνία. Αξίζει να το δείτε.
Posts
No comments:
Post a Comment