Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Η ταινία ξεκινάει σαν εντυπωσιακό θρίλερ: τρεις νεαροί κάνουν σέρφιν σε μια
τρικυμισμένη θάλασσα. Κάποια στιγμή βλέπουμε τον ένα νεαρό να τον καταπίνει
κυριολεκτικά το νερό. Θα τα καταφέρει να ανέβει στην επιφάνεια;
Ακολουθεί ένα αφηγηματικό κενό και βλέπουμε
το αμάξι με τους τρεις νεαρούς. Τίποτα δεν συνέβη. Όμως αυτό που θα συναντήσουν
μπροστά τους ξεπερνάει κάθε φαντασία.
Οι δυο φοράνε τη ζώνη και θα τραυματιστούν
ελαφρά. Ο τρίτος όμως όχι, αυτόν που παρακολούθησε η κάμερα στην αρχή της
ταινίας να πηδάει από το μπαλκόνι της κρεβατοκάμαρας της φιλενάδας του. Είναι
κλινικά νεκρός.
Πώς να το δεχθούν οι γονείς; Και προπαντός,
πώς να δεχθούν την πρόταση να «δωρίσουν» τα ζωτικά όργανα του γιου τους; Την
αρχική άρνηση θα διαδεχθεί η αποδοχή. Μόνο τα μάτια του γιου τους θα αρνηθούν
να δώσουν.
Δεν είναι η περίπτωση της ταινίας «To be or not to be» (1998) του ιρανού Kianouch Ayari, που έχει ακριβώς το ίδιο θέμα, τη δωρεάν οργάνων. Σ’
αυτήν, το μεγαλύτερο μέρος της εστιάζεται στην προσπάθεια κάμψης της αντίστασης
των γονιών του νεκρού, που αρνούνται να δωρίσουν την καρδιά του σε μια κοπέλα
που πάσχει από σοβαρή καρδιοπάθεια. Μετά από αρκετές συγκινητικές σκηνές θα
καμφθεί η αντίστασή τους.
Στην
ταινία της Κατέλ Κιγεβερέ τα όργανα που δωρίζονται είναι περισσότερα, όμως και
εδώ η ταινία εστιάζει στη δωρεά της καρδιάς. Και ενώ μέχρι τώρα
παρακολουθούσαμε τη συντριβή των γονιών του νεκρού, τώρα βλέπουμε την
καρδιοπαθή γυναίκα στη σχέση της με τους δυο γιους της, και βέβαια στα
προβλήματα που της παρουσιάζει η αρρώστια της, την δύσπνοια στην παραμικρή
προσπάθεια, τη δυσκολία της να ανέβη σκάλες.
Βλέποντας την ταινία θυμήθηκα τo «Μίλα της» του Αλμοδοβάρ. Εκεί, η κοπέλα ήταν πιο τυχερή.
Δεν ήταν κλινικά νεκρή, ήταν σε κώμα, χωρίς πολλές ελπίδες να συνέλθει. Όσοι
έχετε δει την ταινία, είναι αδύνατο να έχετε ξεχάσει πώς.
Πάρα πολύ καλή ταινία. Δεν ξέρω πώς την
αντιμετώπισαν οι κριτικοί, συμφωνώ όμως απόλυτα με το κοινό που της έδωσε μια
βαθμολογία 7,4 στο IMDb. Εγώ στρογγύλεψα προς τα πάνω. Έτσι έκανα και στο
σχολείο με τους μαθητές μου, σαν καθηγητή
Posts
No comments:
Post a Comment