Barry Jenkins, Moonlight (2016)

Barry Jenkins, Moonlight (2016)

 

Προσθήκη λεζάντας

  Παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους.

  Με έξι όσκαρ το «Moonlight» θεωρείται ως μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

  Η ταινία παρακολουθεί τον Chiron σε τρεις φάσεις της ζωής του: σαν μικρούλη, σαν έφηβο και σαν νεαρό ενήλικα.

  Μου άρεσε πολύ το πρώτο μέρος και το δεύτερο. Στο πρώτο βλέπουμε τον «μικρούλη» να βρίσκει προστασία στον Juan, έναν έμπορο ναρκωτικών, και στη φιλενάδα του. Αντιμετωπίζει το bullying των συμμαθητών του, ενώ η μητέρα του τον διώχνει συχνά από το σπίτι για να δεχθεί «πελάτες». Δεν είναι μόνο για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, πρέπει να εξασφαλίσει και τη δόση της.

  Στο δεύτερο μέρος βλέπουμε τον Chiron να αντιμετωπίζει επίσης το bullying των συμμαθητών του. Έχει και μια ομοφυλόφιλη επαφή με ένα φίλο του, που όμως του φέρεται επίσης με αρκετή περιφρόνηση. Αντιμετωπίζοντας και ο ίδιος bullying, πιέζεται από έναν συμμαθητή τους να τον κτυπήσει. Το μέρος τελειώνει με μια πράξη εκδίκησης, καθοριστική για το μέλλον του Chiron: Θα σπάσει μια καρέκλα στο κεφάλι αυτού του συμμαθητή. Θα καταλήξει στη φυλακή, όπου θα «ωριμάσει». Βγαίνοντας είναι αγνώριστος. Μπρατσαράς, με αυτοπεποίθηση, γίνεται ό,τι και ο προστάτης του ο Juan: έμπορος ναρκωτικών.

  Τα δυο αυτά μέρη μου άρεσαν, το τρίτο όμως με άφησε αμήχανο.

  Ο φίλος του τον παίρνει μετά από χρόνια τηλέφωνο. Κάποιος του το έδωσε, τον βασανίζουν και οι τύψεις. Ζει σε άλλη πολιτεία.

  Ο Chiron Θα πάει να τον βρει.

  Το σασπένς αιωρείται. Τι θα συμβεί;

  Η αφηγηματική μου αναμονή είναι ότι θα τον εκδικηθεί.

  Τίποτα τέτοιο δεν θα συμβεί.

   Ομοφυλόφιλος, είναι δυνατόν να ήταν η μοναδική του επαφή, όλα αυτά τα χρόνια, αυτή που είδαμε στο δεύτερο μέρος; Δύσκολα πείθει.

  Δεν με πείθουν επίσης τα δάκρυα της μάνας, που μέσα στους λυγμούς της λέει ότι τον αγαπάει, ενώ του φέρθηκε ολότελα σκάρτα.

  Η ταινία, διαβάζω, βασίζεται σε ένα ανέκδοτο ημι-αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα. Τι μπορεί να είναι αληθινό και τι επινοημένο, τόσο στο μυθιστόρημα όσο και στην ταινία;

  Υπάρχει η παροιμία που λέει «τέλος καλό όλα καλά». Φαίνεται όμως ότι ισχύει και το αντίθετο.

  Αλλά, θα επαναλάβω άλλη μια φορά, κι ας γίνομαι κουραστικός σε όσους με διαβάζουν, ότι «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα».

  Μπορεί η ταινία να μη μου άρεσε, εσάς όμως μπορεί να σας αρέσει. Αν διαβάσω ότι μια ταινία δεν άρεσε, εμένα με ιντριγκάρει να τη δω. Θυμάμαι πόσο μου άρεσε το «Killers» που όμως είχε χαμηλή βαθμολογία στο IMDb. Όταν διάβασα ότι το «The last face» δεν άρεσε στους κριτικούς στους Κάνες εγώ έσπευσα να το δω. Και μου άρεσε πάρα πολύ. Το ίδιο και το «Φοβού τον πεθερό», που και αυτό έχει χαμηλή βαθμολογία στο IMDb.