Στέλιος Κούλογλου, Πεθαίνοντας στο γέλιο (2017)

Στέλιος Κούλογλου, Πεθαίνοντας στο γέλιο (2017)

   

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Το γέλιο έχει αντικαταθλιπτικές ιδιότητες και το εκτιμώ δεόντως. Η κωμωδία είναι το αγαπημένο μου είδος. Και μου αρέσουν πολύ τα ανέκδοτα. Το γέλιο υπηρετεί τη σάτιρα αλλά, όπως βλέπουμε και στο ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου «Πεθαίνοντας στο γέλιο», μπορεί να υπηρετήσει και ειρηνικές διαμαρτυρίες.

  Τέσσερις ιστορίες απαρτίζουν το ντοκιμαντέρ αυτό. Στην πρώτη βλέπουμε τους Yesmen σε μια κορυφαία φάρσα, να δηλώνει ένα μέλος τους, τάχα εκπρόσωπος της εταιρείας που ήταν υπεύθυνη για το ατύχημα στην πόλη Μποπάλ της Ινδίας που είχε σαν θύματα κάπου 18.000 και πολύ περισσότερους τραυματίες, ότι θα τους αποζημιώσουν. Θα συνεχίσουν με μια χιουμοριστική αντιπολεμική φάρσα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Στη δεύτερη ιστορία πρωταγωνιστής είναι ο Μάρτιν Σόνεμπορν, εκδότης της σατιρικής εφημερίδας «Τιτανικός». Στην Τρίτη οι Flashmob εισβάλλουν και διακόπτουν επίσημες εκδηλώσεις υπέρ των εμπορικών συμφωνιών ΤΤΙΡ και CETA, τραγουδώντας χαμογελαστοί. Στην τέταρτη, ο γαλλικός τίτλος mourir de rire αποδίδει καλύτερα τη δισημία στην οποία αποβλέπει ο Κούλογλου: πεθαίνοντας στο γέλιο αλλά και πεθαίνοντας από το γέλιο. Το γέλιο που σκόρπισαν στους αναγνώστες τους οι συντάκτες του περιοδικού Charlie Hebdo με σατιρικά σκίτσα στα οποία απεικονιζόταν ο Μωάμεθ, τους στοίχισε τη ζωή. Δυο ισλαμιστές όρμησαν στο γραφείο και σκότωσαν τους περισσότερους που βρίσκονταν μέσα, μια τρομοκρατική ενέργεια που απασχόλησε για καιρό τα ΜΜΕ.

  Πάντως αυτό που ακούστηκε στο έργο, ότι το γέλιο έριξε την πρώην Σοβιετική Ένωση είναι τουλάχιστον υπερβολικό, όπως θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι ο «Μεγάλος δικτάτορας» του Τσάρλι Τσάπλιν σηματοδότησε την αρχή της κατάρρευσης του ναζισμού. Αλλά, να μην πάμε μακριά (τοπικά, όχι χρονικά), μήπως κατάφερε η «Λυσιστράτη» να σταματήσει τον πελοποννησιακό πόλεμο; Πάντως οι αθηναίοι θα ξεκαρδίστηκαν στο γέλιο στο θέατρο του Διονύσου, στους πρόποδες της Ακρόπολης, βλέποντάς τη.

  Πολύ καλό το ντοκιμαντέρ αυτό του Κούλογλου, αξίζει να το δείτε.