Τζ. Κ. Τσέστερτον, Το σκάνδαλο του πατρός Μπράουν (μετ. Άρης Σφακιανάκης), Γράμματα 1986, σελ. 190
Το αστυνομικό είναι είδος που δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο της Άγκαθα Κρίστι, ούτε κανενός άλλου συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων. Όταν ήμουν μαθητής και αγόραζα τη Μάσκα, ποτέ δεν διάβαζα τον Λέμυ Κώσιον, τον Ντέτεκτιβ Χ και δεν θυμάμαι ποιους άλλους. Αγόραζα τα τεύχη όπου ήρωας ήταν το Γεράκι, ο Γερόλυκος, ο Ζορό, δηλαδή τα γουέστερν (Πρέπει να διαβάσω και τον Zorro της Isabel Allende που αγόρασα πέρυσι στην έκθεση βιβλίου).
Τον Τσέστερτον τον ήξερα σαν όνομα. Είχα υπόψη μου ότι είναι ένας από τους κορυφαίους άγγλους συγγραφείς, αλλά δεν έτυχε να πέσει κανένα βιβλίο του στα χέρια μου. Μέχρι που βρήκα σε προσφορά το «Σκάνδαλο τους πατρός Μπράουν». Το αγόρασα φυσικά. Για να διαπιστώσω με έκπληξη ότι επρόκειτο για αστυνομικά διηγήματα.
Διάβασα τη βιογραφία του Τσέστερτον στη βικιπαίδεια (Τη διάβασα στα αγγλικά. Έψαξα τώρα στα ελληνικά για να παραθέσω τον σύνδεσμο και είδα ότι δεν υπάρχει). Πολυγραφότατος ο Τσέστερτον, ασχολήθηκε σχεδόν με όλα τα είδη του λόγου, και φυσικά με το αστυνομικό. Και, κάτι που με εξέπληξε, ασχολήθηκε και με την παραψυχολογία. Διαβάζοντας τη βιογραφία του έμαθα πώς λέγεται και το «ποτηράκι», όπως το αναφέρω στο βιβλίο μου «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα», γιατί έτσι μου έγινε γνωστό από το φίλο μου το Δημήτρη που μας το έφερε από την Ιταλία. Λέγεται Ouija (ουίγια), που είναι σύνθεση του «ναι» στα γαλλικά και στα γερμανικά. Πρόκειται για το τραπεζάκι με το οποίο καλείς τα πνεύματα. Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα γι’ αυτό, το βιβλίο μου είναι downloadable στο διαδίκτυο.
Τελικά το αναγνωστικό ενδιαφέρον έχει να κάνει όχι μόνο με τον συγγραφέα και με την ποιότητα του βιβλίου, αλλά και με το είδος. Αυτό βέβαια μου ήταν γνωστό, αλλά το συνειδητοποίησα πολύ έντονα προσπαθώντας να διαβάσω αυτό το βιβλίο. Συνεχώς αφαιρούμουν, συχνά έπρεπε να ξαναδιαβάσω μια παράγραφο για να καταλάβω τι λέει, και διάβαζα γρήγορα γιατί, μια και ήμουν αποφασισμένος να το τελειώσω, έπρεπε να το τελειώσω μια ώρα αρχύτερα. Στο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών από όπου πήρα το πρώτο μου πτυχίο, είχαμε κάποτε ένα μάθημα πώς να διαβάζουμε γρήγορα. Δεν θυμάμαι τις τεχνικές, ίσως εντυπώθηκαν μέσα μου υποσυνείδητα. Πάντως δεν συνηθίζω να διαβάζω γρήγορα, καθώς αυτό στερεί την απόλαυση του κειμένου.
Έχω πια αποκρυσταλλωμένη αντίληψη: δεν πρόκειται ποτέ να ξαναδιαβάσω αστυνομικό μυθιστόρημα ή διήγημα.
Όμως να πω δυο λόγια για το βιβλίο. Ο πατέρας Μπράουν είναι ένας ευφυέστατος ιερωμένος, και με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του μπορεί να εξιχνιάσει κάθε υπόθεση. Δεν θα έλεγα την πιο σκοτεινή, γιατί συνήθως το καλό αστυνομικό λειτουργεί με ανατροπές. Εκεί που όλοι νομίζουν πως ο δολοφόνος είναι εκείνος, αυτός τους αποδεικνύει ότι ο δολοφόνος είναι αυτός. Δεν ξέρουμε πόσο αποτελεσματικά υπηρετεί τον Κύριο, πάντως την δικαιοσύνη την εξυπηρετεί πολύ αποτελεσματικά, παρόλο που η ανακάλυψη δολοφόνων δεν εντάσσεται μέσα στις επαγγελματικές του αρμοδιότητες.
Το βιβλίο είναι καλό, οι λάτρεις του είδους θα το απολαύσουν. Εγώ, τι να κάνουμε, είπαμε, το είδος δεν μου αρέσει.
Το αστυνομικό είναι είδος που δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο της Άγκαθα Κρίστι, ούτε κανενός άλλου συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων. Όταν ήμουν μαθητής και αγόραζα τη Μάσκα, ποτέ δεν διάβαζα τον Λέμυ Κώσιον, τον Ντέτεκτιβ Χ και δεν θυμάμαι ποιους άλλους. Αγόραζα τα τεύχη όπου ήρωας ήταν το Γεράκι, ο Γερόλυκος, ο Ζορό, δηλαδή τα γουέστερν (Πρέπει να διαβάσω και τον Zorro της Isabel Allende που αγόρασα πέρυσι στην έκθεση βιβλίου).
Τον Τσέστερτον τον ήξερα σαν όνομα. Είχα υπόψη μου ότι είναι ένας από τους κορυφαίους άγγλους συγγραφείς, αλλά δεν έτυχε να πέσει κανένα βιβλίο του στα χέρια μου. Μέχρι που βρήκα σε προσφορά το «Σκάνδαλο τους πατρός Μπράουν». Το αγόρασα φυσικά. Για να διαπιστώσω με έκπληξη ότι επρόκειτο για αστυνομικά διηγήματα.
Διάβασα τη βιογραφία του Τσέστερτον στη βικιπαίδεια (Τη διάβασα στα αγγλικά. Έψαξα τώρα στα ελληνικά για να παραθέσω τον σύνδεσμο και είδα ότι δεν υπάρχει). Πολυγραφότατος ο Τσέστερτον, ασχολήθηκε σχεδόν με όλα τα είδη του λόγου, και φυσικά με το αστυνομικό. Και, κάτι που με εξέπληξε, ασχολήθηκε και με την παραψυχολογία. Διαβάζοντας τη βιογραφία του έμαθα πώς λέγεται και το «ποτηράκι», όπως το αναφέρω στο βιβλίο μου «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα», γιατί έτσι μου έγινε γνωστό από το φίλο μου το Δημήτρη που μας το έφερε από την Ιταλία. Λέγεται Ouija (ουίγια), που είναι σύνθεση του «ναι» στα γαλλικά και στα γερμανικά. Πρόκειται για το τραπεζάκι με το οποίο καλείς τα πνεύματα. Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα γι’ αυτό, το βιβλίο μου είναι downloadable στο διαδίκτυο.
Τελικά το αναγνωστικό ενδιαφέρον έχει να κάνει όχι μόνο με τον συγγραφέα και με την ποιότητα του βιβλίου, αλλά και με το είδος. Αυτό βέβαια μου ήταν γνωστό, αλλά το συνειδητοποίησα πολύ έντονα προσπαθώντας να διαβάσω αυτό το βιβλίο. Συνεχώς αφαιρούμουν, συχνά έπρεπε να ξαναδιαβάσω μια παράγραφο για να καταλάβω τι λέει, και διάβαζα γρήγορα γιατί, μια και ήμουν αποφασισμένος να το τελειώσω, έπρεπε να το τελειώσω μια ώρα αρχύτερα. Στο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών από όπου πήρα το πρώτο μου πτυχίο, είχαμε κάποτε ένα μάθημα πώς να διαβάζουμε γρήγορα. Δεν θυμάμαι τις τεχνικές, ίσως εντυπώθηκαν μέσα μου υποσυνείδητα. Πάντως δεν συνηθίζω να διαβάζω γρήγορα, καθώς αυτό στερεί την απόλαυση του κειμένου.
Έχω πια αποκρυσταλλωμένη αντίληψη: δεν πρόκειται ποτέ να ξαναδιαβάσω αστυνομικό μυθιστόρημα ή διήγημα.
Όμως να πω δυο λόγια για το βιβλίο. Ο πατέρας Μπράουν είναι ένας ευφυέστατος ιερωμένος, και με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του μπορεί να εξιχνιάσει κάθε υπόθεση. Δεν θα έλεγα την πιο σκοτεινή, γιατί συνήθως το καλό αστυνομικό λειτουργεί με ανατροπές. Εκεί που όλοι νομίζουν πως ο δολοφόνος είναι εκείνος, αυτός τους αποδεικνύει ότι ο δολοφόνος είναι αυτός. Δεν ξέρουμε πόσο αποτελεσματικά υπηρετεί τον Κύριο, πάντως την δικαιοσύνη την εξυπηρετεί πολύ αποτελεσματικά, παρόλο που η ανακάλυψη δολοφόνων δεν εντάσσεται μέσα στις επαγγελματικές του αρμοδιότητες.
Το βιβλίο είναι καλό, οι λάτρεις του είδους θα το απολαύσουν. Εγώ, τι να κάνουμε, είπαμε, το είδος δεν μου αρέσει.
Posts
No comments:
Post a Comment