Μαργαρίτα Τριπολιτάκη: Η μεταΜορφωμένη

Ένα ωραίο κείμενο της φίλης μου της Μαργαρίτας. Αθηναία ούσα είναι εξόριστη στον τόπο μου, την Ιεράπετρα (νεοδιορισμένη φιλόλογος), εγώ γεραπετρίτης ων είμαι εξόριστος στον τόπο της, την Αθήνα.

Η μεταΜορφωμένη

Από τις χαραματιές του ονείρου της μπαίνουν ήχοι θάλασσας…σέρνοντας ιστορίες ναυαγισμένων ερώτων. Καθώς βαριανασαίνει, το πάπλωμα φουσκώνει κόκκινα και μαύρα κύματα. Τη δίνη του ονείρου της πλημμύρισαν χιλιάδες σπασμένες εικόνες∙ όποια χαρά και ποια λύπη, όποια ελπίδα και ποια ματαίωση, όποια ευμορφιά και ποια ασχήμια...ό,τι αγάπησε και μίσησε ένα κοχύλι στ’αυτί του Μορφέα. Τα υπνωτισμένα της βλέφαρα στάλες κρινάκια του γιαλού όσο η στάθμη του νερού συνεχώς ανεβαίνει…στην άκρη των χειλιών ανοίξαν μαύρα μαργαριτάρια και χορεύουν κύκλο στο λαιμό της. Σιγά σιγά μεταΜορφώνεται σ’ένα υπέροχο αποτρόπαιο πλάσμα του βυθού. Τα στήθη της γλείφουν φύκια και κοράλλια, ένας μικρός ύφαλος σχηματίζεται ανάμεσα στα πόδια της∙ η υδάτινη Μορφή της τόσο φυσική και αφύσικη, αθώα επικίνδυνη. Το νερό έχει σκεπάσει το δωμάτιό της∙ σώμα που πλέει σε σανίδες από τσακισμένα κελύφη εραστών, παραλήρημα σωτηρίας σ’ένα ταξίδι ονειρικό. Oύτε ζωντανή ούτε νεκρή ανάμεσα σε δύο παράλληλους κόσμους πλήρως παραδομένη ύπαρξη σε ανύπαρκτο χρόνο που το συνειδητό φλερτάρει το ασυνείδητο. Η καρδιά της σχίζεται σα βράχος στο χτύπημα του φλοίσβου σμήνη πουλιών λευκά μαντίλια τα χέρια της αρπάζουν πρόσφυγες του αγνώστου∙ αποχαιρετισμός κι αντάμωμα στο απερχόμενο μέλλον...η μεταΜορφωμένη καλεί τον πατέρα Ουρανό να ενωθεί στα σπλάχνα του.