Τζεμίλ Τουράν, Τα παιδιά του Αραράτ

Επειδή μπορεί να μην κάνω παρουσίαση του βιβλίου, ας παρουσιάσω τουλάχιστον την παρουσίαση που του έγινε την περασμένη Δευτέρα, 31-3-2008 στην αίθουσα ανταποκριτών ξένου τύπου.
Ο Τζεμίλ Τουράν είναι Κούρδος πρόσφυγας και ήλθε στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 80. Έχει γράψει, απ’ όσο ξέρω, δυο ακόμη βιβλία.
Μίλησαν για το βιβλίο η Ήρα Βαλσαμάκη, ο Τηλέμαχος Χυτήρης και η Μαρία Πίνιου-Καλλή.
Την παράσταση την έκλεψε η τελευταία ομιλήτρια, γιατρός δερματολόγος και μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας που ερευνά τις περιπτώσεις βασανιστηρίων. Τα όσα αφηγήθηκε ήταν ανατριχιαστικά.
Και δυο πληροφορίες που έδωσε:
Πριν λίγες μέρες δόθηκε πολιτικό άσυλο σε Ιρανό ομοφυλόφιλο που βασανίστηκε άγρια από τις ιρανικές αρχές.
Οι λαθρομετανάστες, μόλις φτάνουν καραβοτσακισμένοι στις ακτές, τους υποβάλλουν σε βασανιστήρια για να μαρτυρήσουν ποιος τους μετέφερε. Το πιο συνηθισμένο, τους βουτάνε το κεφάλι στο νερό.
Μίλησαν και δυο ακόμη, φίλοι του Τουράν.
Ενδιαφέρουσα η παρατήρηση του ενός:
Στη δεκαετία του 80, τότε που το ΠΑΣΟΚ είχε όραμα, δινόταν χωρίς δυσκολία πολιτικό άσυλο.
Έπειτα με το σταγονόμετρο.
Το δικό μου σχόλιο:
Τότε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ατσαλωμένα από την αντίσταση στη χούντα είχαν όραμα. Κάποια απ’ αυτά το έχασαν στη συνέχεια.
Και τα νέα στελέχη;
Όλων των κομμάτων.
Φοβάμαι ότι δεν οδηγούνται από κανένα όραμα, αλλά απλά από την προοπτική μιας επιτυχημένης, και εν πολλοίς επικερδούς, καριέρας.
Η μόνη ελπίδα, οι εξαιρέσεις που υπάρχουν πάντα στον κανόνα.