Mania Akbari, 20 fingers

Mania Akbari, 20 fingers (2005)

Πρώτα είδα το «10 of ten» του Abbas Kiarostami. Μέχρι να πάρω γυαλιά, σε καμιά δεκαπενταριά μέρες, είπα να δω όσες ταινίες του κατάφερα να μαζέψω και δεν έχω δει μέχρι τώρα. Φυσικά δεν μπορώ να γράψω εκτενώς για κάθε μια, παρά μόνο μια σύντομη παράγραφο. Όταν τελειώσω θα τις αναρτήσω όλες μαζί. Παραθέτω εδώ την παράγραφο που έγραψα για αυτό το έργο του Κιαροστάμι, πριν προχωρήσω στην Μάνια Ακμπαρί, η οποία πρωταγωνιστεί στην ταινία του.
«Πρόκειται για δέκα επεισόδια που διαδραματίζονται μέσα σε ένα αυτοκίνητο, και στα οποία εκτίθενται σημαντικές καταστάσεις που αντιμετωπίζονται στη ζωή. Οδηγός είναι η Mania Akbari. Στο πρώτο επεισόδιο συνομιλεί με το γιο της (που είναι και πραγματικός της γιος). Θέμα είναι το πρόβλημα των παιδιών που οι γονείς τους έχουν χωρίσει, και ο καθένας τους προσπαθεί να τα προσεταιρισθεί. Το παιδί αγανακτεί. Το πλάνο διαρκεί πάρα πολλά λεπτά. Τι διάβολο, απομνημόνευσε ο πιτσιρικάς (δεν πρέπει να είναι πάνω από δέκα χρονών) όλες τις ατάκες του; Ή παίζει εκ του φυσικού; Άλλα θέματα είναι ο χωρισμός, το σεξ, ο έρωτας. Κάποια επαναλαμβάνονται».
Αυτά για την ταινία του Κιαροστάμι.
Στις ταινίες πάντα παίζουν ωραίες γυναίκες. Σπάνια θα δεις για παράδειγμα άσχημη νοσοκόμα, ενώ στα πραγματικά νοσοκομεία σπάνια θα δεις όμορφη. Η Μάνια Ακμπαρί δεν είναι απλά μια ωραία γυναίκα, αλλά μια πολύ ωραία γυναίκα (ο θεός να της δίνει χρόνια, διάβασα ότι πάσχει από καρκίνο, και μάλιστα η τελευταία της ταινία, «10+4» αναφέρεται σ’ αυτό. Όσο και να έψαξα να τη βρω στο ίντερνετ, να την αγοράσω, δεν τα κατάφερα. Ελπίζω να τη βάλει κάποια στιγμή η ελληνική τηλεόραση, ο Μπακογιαννόπουλος στην κινηματογραφική λέσχη ίσως).
Την είχα την ταινία (μαζεύω κάθε ιρανική ταινία που θα βρω, για να τη δω εν ευθέτω χρόνω). Την είδα. Είναι αφιερωμένη στον Αμπάς Κιαροστάμι. Και αφού την είδα, κατάλαβα γιατί. Είναι στην πραγματικότητα μια συνέχεια του «Ten of 10», με κάποιες διαφοροποιήσεις. Και εδώ έχουμε επεισόδια με θέματα από την πραγματική ζωή: το ταμπού της παρθενίας, η ζήλεια, η εγκυμοσύνη με το δίλλημα της έκτρωσης, η συζυγική απιστία, η πορνεία. Από την τελευταία προέρχεται ο τίτλος. Η γιαγιά της ηρωίδας τής είχε πει ότι μια γυναίκα μπορεί να πάει με τόσους άνδρες όσα είναι και τα δάκτυλά της. Αν πάει με περισσότερους όμως είναι πόρνη. (Και, να προσθέσω εγώ, αν έχει σκοπό να πάει με πολλούς αλλά να μη γίνει πόρνη, πρέπει να κρατάει καλό λογαριασμό, μήπως κατά λάθος ξεπεράσει τους 20. Και, να σχολιάσω επίσης, αν ένας άντρας πάει με πάνω από 20 γυναίκες τι είναι, πόρνος; Μπα, είναι φοβερός γκόμενος).
Είναι ταινία χαμηλού προϋπολογισμού, όπως και οι περισσότερες ιρανικές ταινίες άλλωστε, που αποδεικνύουν άλλη μια φορά ότι το μέγεθος (του προϋπολογισμού) δεν μετράει (για την ποιότητα της ταινίας). Η ταινία γυρίστηκε με μια κάμερα που εστιάζει διαδοχικά στον άντρα και στη γυναίκα, που είναι ζευγάρι. Συζητούν, για να καταλήξει τις περισσότερες φορές η συζήτησή τους σε έναν πολύ άγριο καυγά. Τσακώνονται σε διάφορες φάσεις της ζωής τους. Σκηνές από ένα γάμο θα τις έλεγε ο Μπέργκμαν.
Και η διαφορά: ενώ στο έργο του Κιαροστάμι η Μάνια συζητάει οδηγώντας το αμάξι της, με το γιο της, την αδελφή της, δυο τυχαίες γυναίκες, ξανά με το γιο της κ.λπ., εδώ συζητάει πάντα με τον άντρα της, αλλά σε διαφορετικούς χώρους: Σε ένα αμάξι, νύχτα (η κάμερα τους παίρνει από πίσω, δεν έχουν παντρευτεί ακόμη), στο βαγόνι ενός τελεφερίκ που περνάει πάνω από ένα χιονισμένο τοπίο, όπως στην Πάρνηθα, πάνω σε ένα μηχανάκι, ξανά σε ένα αμάξι, μέρα αυτή τη φορά, σε ένα εστιατόριο και σε μια βάρκα. Η συζήτηση φωτίζει τις προσωπικότητες, αλλά περισσότερο τις νοοτροπίες. Νοοτροπίες που δεν είναι ειδικά ιρανικές, αλλά γενικότερες.
Θα τελειώσω αυτή την παρουσίαση κάνοντας μια προσευχή στον Αλλάχ να θεραπεύσει τη Μάνια Ακμπαρί, αν δεν το έχει κάνει ήδη.