Yong Mun Chee, Where the road meets the sun

Yong Mun Chee, Where the road meets the sun (2011)

http://www.imdb.com/name/nm1542052/bio?ref_=nm_ov_bio_sm

http://www.imdb.com/title/tt1477173/?ref_=nmbio_mbio

  Είδα την ταινία «Ό,τι θελήσει η Λόλα» του μαροκινού Ναμπίλ Αγιούς, ενός εξαίρετου σκηνοθέτη του οποίου είχα δει ακόμη δυο ταινίες, τον «Αλι Ζάουα» και τα «Άλογα του θεού». Σ’ αυτήν πρωταγωνιστούσε η πανέμορφη και εξαιρετική Laura Ramsey. Καθώς αυτή τη στιγμή διαβάζω ένα βιβλίο για τις μάζες με όχι μεγάλο ενθουσιασμό, ψάχνοντας πρόφαση αποφάσισα να δω και άλλες ταινίες με αυτή την όμορφη πρωταγωνίστρια. Ήξερα βέβαια ότι δεν θα ήταν ταινίες σαν την Λόλα, όμως είπα να δω και άλλες ταινίες της, ταινίες σαν αυτές που βλέπω κατά καιρούς αργά το βράδυ όταν είμαι πολύ κουρασμένος για να διαβάσω ή να δω ταινία σινεφίλ για να περάσει η ώρα, έναν δικό μου «παρασινεμά» κατά την «παραλογοτεχνία», για την οποία συνηγορεί ο Πέτρος Μαρτινίδης.

  Καμιά φορά πέφτεις πάνω και σε «καλή» ταινία (για τα γούστα μου πάντα), τυχαία. Ωραία κοπέλα και η Κρίστεν Στιούαρτ (την είχε εικόνα προφίλ μια μαθήτριά μου στο facebook που μου είχε κάνει request και λέω τι διάβολο, μια τόσο ωραία μαθήτρια και δεν την θυμόμουνα, μέχρι που ανακάλυψα ότι ήταν της Κρίστεν Στιούαρτ), αλλά δεν αντέχω να δω την τριλογία Twilight saga. Όταν είδα ότι έπαιζε στο On the road είπα να τη δω, γιατί μου θύμισε το έργο του Κέρουακ που είχα διαβάσει πριν λίγα χρόνια, χωρίς καθόλου να φανταστώ ότι ήταν η κινηματογραφική μεταφορά του, και ότι ήταν ενός αγαπημένου μου σκηνοθέτη, του Walter Salles του οποίου είχα δει και άλλες ταινίες και είχα γράψει γι’ αυτές, και μάλιστα ότι είχε τιμηθεί με χρυσό φοίνικα γι’ αυτή την ταινία.

  Γιατί έκανα όλη αυτή την μακρά εισαγωγή.

  Γιατί είδα μια ταινία με την Laura Ramsey σε ένα μικρό ρολάκι, η οποία όμως ταινία είναι καταπληκτική. Είναι η ταινία της σιγκαπουριανής Yong Mun Chee «Όπου ο δρόμος συναντά τον ήλιο», σε σενάριο δικό της, όπως γίνεται συχνά με τους μεγάλους σκηνοθέτες.

  Ελάχιστα πράγματα βρήκα για την ταινία στο διαδίκτυο, παρά το ότι η γλώσσα της είναι τα αγγλικά, ενώ ακούμε και ισπανικά και γιαπωνέζικα, ακόμη και κινέζικα. Και επειδή είμαι αντίθετος με τον αμερικάνικο πολιτισμικό ιμπεριαλισμό θα γράφω για κάθε καλή τριτοκοσμική ταινία· γιατί ως τέτοια περίπου αντιμετωπίζεται, όπως και του Nabil Ayouch, και ας μιλάνε στην ταινία του επίσης αγγλικά.

  Η ταινία αναφέρεται στις ταλαιπωρημένες υπάρξεις τεσσάρων ανθρώπων που ζουν σε ένα ξενοδοχείο. Αυτοί είναι ένας νεαρός μεξικάνος λαθρομετανάστης, ένας άγγλος νεαρός τουρίστας, ο ρεσεψιονίστ που εγκατέλειψε τη φίλη του όταν τον απάτησε, και ένας γιαπωνέζος που στουκάρισε το αμάξι του σε έναν τοίχο όταν είδε την κοπέλα που αγαπούσε με κάποιον άλλο, με αποτέλεσμα να μείνει σε κώμα για αρκετούς μήνες. Μια τρυφερή φιλία τους ενώνει. Καμιά σχέση με τη «φιλία» στο αυτοβιογραφικό έργο του Κέρουακ, τουλάχιστον όπως την είδα στην κινηματογραφική εκδοχή.  

  Είναι μια ταινία λυρική, που δείχνει την ανθρωπιά των τεσσάρων ηρώων σε διάφορα επεισόδια. Έχει εν μέρει unhappy και εν μέρει happy end. Ο άγγλος σκοτώνεται ενώ ο μεξικάνος φίλος του, στο ίδιο επεισόδιο, τραυματίζεται βαριά με μαχαίρι. Ο ρεσεψιονίστ όμως ξαναβρίσκει τον έρωτα, ενώ υπάρχει ο υπαινιγμός ότι τον βρίσκει και ο γιαπωνέζος.

  Γιονγκ Μουν Τσι, τους καλούς σκηνοθέτες πρέπει να τους θυμόμαστε.