Jean-Luc Godard, Ο τρελός Πιερό (Pierrot le fou, 1965)

Jean-Luc Godard, Ο τρελός Πιερό (Pierrot le fou, 1965)

 

 

  Από χθες στους κινηματογράφους.

  Την ταινία «Ο τρελός Πιερό» την είδα φοιτητής, και ο τίτλος της στα ελληνικά ήταν «Ο δαίμων της εντεκάτης ώρας». Όχι, δεν ήταν ο δαίμων του τυπογραφείου, κάποιος άλλος δαίμονας τον βρήκε πιο πιασάρικο.

  Μου άρεσε πάρα πολύ η ταινία. Θυμάμαι το εντυπωσιακό τέλος, και την συγχωρεμένη την Άννα Καρίνα (πέθανε πριν ενάμισι χρόνο, σε ηλικία 79 χρονών) να τραγουδάει ma ligne de chance.

  Η ταινία είναι μια μίνι εκδοχή του «Bonnie και Clyde».

  Ο Μπελμοντώ το σκάει από την οικογένειά του ακολουθώντας τον όμορφη Άννα Καρίνα. Όντας άφραγκοι θα προβούν σε παραβατικές ενέργειες. Και καθώς η Άννα είναι μπλεγμένη με λαθρέμπορους όπλων, θα έχουμε και νεκρούς.

  Επίσης μου θύμισε το «Badlands» (1973) του Terrence Mallick με το ζευγάρι που το σκάνε κυνηγημένοι, σκορπώντας το θάνατο στο διάβα τους.

  Νομίζω ότι η ταινία έχει όλα τα χαρακτηριστικά του Godard. Ανάγνωση αποσπασμάτων από βιβλία, αποστροφή στο θεατή δημιουργώντας ένα αποστασιοποιητικό εφέ, παρέμβλητοι πίνακες (εδώ Ρενουάρ), κόμικς και graffiti, αναφορά σε πολιτικά γεγονότα, ανορθόδοξο, αφαιρετικό μοντάζ, που όμως δεν δημιουργεί ασάφεια όπως στην «Κινέζα», σύντομες ατάκες στους διαλόγους, χαρακτηριστικές του Godard, εφέ επανάληψης: -Πιερό. -Με λένε Φερντινάντ, την διορθώνει πάντα.

  Ξέχασα τίποτα;

  Αν ξέχασα θα το συμπληρώσω. Εξάλλου πριν αναρτήσω θα ξαναδιαβάσω αυτό το κείμενο.

  Α, ναι, σε επίπεδο πλοκής έχουμε το συνηθισμένο στις ταινίες του Godard unhappy end.

  Και μια ατάκα: «Τρομερή ώρα, πέντε το απόγευμα». Πρέπει να είναι πράγματι τρομερή, αφού έτσι τιτλοφορεί την τρίτη της ταινία η Σαμίρα Μαχμαλμπάφ, που αναφέρεται στο δράμα του Αφγανιστάν.