Πηνελόπη Δέλτα, Το παραμύθι χωρίς όνομα

Πηνελόπη Δέλτα, Το παραμύθι χωρίς όνομα, διασκευή και σκηνοθεσία Τάκης Τζαμαριάς

Θα ήταν μεγάλο τόλμημα για οποιονδήποτε να αναμετρηθεί με το μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα «Το παραμύθι χωρίς όνομα» και η δική του προσπάθεια να συγκριθεί με τη θεατρική διασκευή που έκανε ο πατριάρχης του νεοελληνικού θεάτρου Ιάκωβος Καμπανέλλης, που πέθανε μόλις πριν λίγες μέρες σε ηλικία 89 ετών. Ο Τάκης Τζαμαριάς, σκηνοθέτης και ΕΕΠ στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, το τόλμησε με μεγάλη επιτυχία. Η αίθουσα του Εθνικού Θεάτρου όπου δίνεται η παράσταση είναι κάθε φορά κατάμεστη από θεατές, μικρούς και μεγάλους, μαθητές σχολείων και παιδιά με τους γονείς τους.
Η ιστορία είναι γνωστή: Ο ανίκανος βασιλιάς, περιτριγυρισμένος από διεφθαρμένους αξιωματούχους, έχει οδηγήσει τη χώρα στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Όμως την τελευταία στιγμή ο γιος του αναλαμβάνει τα ινία, καταφέρνει να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη του λαού και να οδηγήσει νικηφόρα το στρατό του ενάντια στους εχθρούς που εποφθαλμιούσαν την ακεραιότητα της χώρας.
Το παιδικό θέατρο μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο του ολιστικού θεάτρου. Ενώ το θέατρο για ενήλικες μπορεί να είναι σαν μια μουσική δωματίου, με ελάχιστους ηθοποιούς - καμιά φορά μόνο με έναν ηθοποιό πάνω στη σκηνή - με λιτά κουστούμια, υποτυπώδη σκηνικά και ελάχιστη μουσική διακόσμηση, το παιδικό θέατρο πρέπει να είναι σαν μια μουσική συμφωνία, που σημαίνει πολυπρόσωπο θίασο, φανταχτερά κοστούμια, πλούσια σκηνικά, μουσική, τραγούδι και χορό που θα κατακλύσουν τις αισθήσεις του ανήλικου θεατή σε μια εντυπωσιακή φαντασμαγορία. Όλα αυτά υπήρχαν σε πολύ μεγάλο βαθμό στην παράσταση που είδαμε σήμερα στο Εθνικό Θέατρο, με τους εξαιρετικούς ηθοποιούς σε ένα ενορχηστρωμένο σύνολο κάτω από την χαρισματική διεύθυνση του Τάκη Τζαμαριά, σε μια πανδαισία χρωμάτων, τόσο των κουστουμιών όσο και των σκηνικών.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που μεγάλωσε ο γιος μου και έπαψα κι εγώ μαζί του να βλέπω παιδικό θέατρο. Έτσι η παράσταση του Τάκη Τζαμαριά ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη. Χρησιμοποιώ αυτή την έκφραση κλισέ ενώ δεν θα έπρεπε, γιατί ξέρω τον Τάκη, ξέρω τις σκηνοθετικές του ικανότητες και έχω γράψει για άλλες σκηνοθετικές του δουλειές, που όμως ήταν για ενήλικους θεατές. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκε με παιδικό θέατρο, και αν και η επιτυχία ήταν αναμενόμενη, δεν ήταν αναμενόμενο το μέγεθός της.
Γράφοντας αυτές τις γραμμές μου ήλθε στο νου κάτι που ειπώθηκε προ-προχθές στην παρουσίαση του βιβλίου «Η χώρα του Τοτώρα», που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Πατάκη και με την επιμέλεια του καθηγητή θεατρολογίας Θόδωρου Γραμματά, ενός τόμου με μελέτες πάνω στο θέατρο για παιδιά και νέους: "Το θέατρο για παιδιά δεν το απολαμβάνουν υποχρεωτικά μόνο τα παιδιά, μπορεί εξίσου να το απολαύσουν και οι μεγάλοι, όπως και αντίστροφα". Και αυτό ισχύει απόλυτα για την παράσταση αυτή.
Να δώσω ένα παράδειγμα και για το αντίστροφο. Θυμάμαι το γιο μου, μαθητή δευτέρας δημοτικού, που επέμεινε να δούμε δεύτερη φορά το «Όνειρο θερινής νύχτας» σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη, που δόθηκε πριν χρόνια. Ήταν μια παράσταση για μεγάλους, που όμως άρεσε υπερβολικά στο γιο μου. Φυσικά δεν του χάλασα το χατίρι.
Κλείνοντας να αναφέρουμε για όσους θα ήθελαν να δουν το έργο ότι παραστάσεις δίνονται κάθε μέρα στο θέατρο Ρεξ του Εθνικού Θεάτρου στις δέκα η ώρα, και κάθε Σάββατο και Κυριακή στις τρεις.