Γιώργος Βακαλόπουλος, Ημερολόγιο ενός αγγέλλου

Γιώργος Βακαλόπουλος, Ημερολόγιο ενός αγγέλλου, ΑΛΔΕ 2011, σελ. 117

Η παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

Λιτά, διαυγή, συναρπαστικά, είναι αυτά τα πρώτα διηγήματα ενός νέου λογοτέχνη

Ο Γιώργος Βακαλόπουλος (1985), απόφοιτος του ΕΜΠ, κάνει την εμφάνισή του στα γράμματα με μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Το ημερολόγιο ενός αγγέλλου».
Το βασικό θέμα τους είναι ο έρωτας. Τον βλέπουμε ή σαν ευτυχισμένη πλήρωση ή σαν ανάμνηση μιας ευτυχίας, τον βλέπουμε στην αγωνία της προσμονής αλλά και στην απελπισία της εγκατάλειψης, τον βλέπουμε σαν νοσηρή εμμονή και αλλά και σαν ελπίδα. Τον βλέπουμε σε διηγήματα που ξεχειλίζουν από αισιοδοξία αλλά και σε διηγήματα σκοτεινά, απειλητικά.
Αφηγηματικά ο Βακαλόπουλος είναι επινοητικός. Καταφεύγει σε κάποια διηγήματά του στον μαγικό ρεαλισμό για να κάνει πιο ανάγλυφες τις παραισθήσεις που προέρχονται από την ερωτική ματαίωση. Σε κάποια άλλα χρησιμοποιεί το αφηγηματικό κενό για να δημιουργήσει ένα εφέ έκπληξης, με το οποίο δίνει ένα τέλος που άλλοτε χαροποιεί και άλλοτε τρομάζει τον αναγνώστη. Σε ορισμένα διηγήματα χρησιμοποιεί την τριτοπρόσωπη και σε άλλα την πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Στα δεύτερα ο αφηγητής πότε είναι άνδρας και πότε είναι γυναίκα. Και σε όλα τα διηγήματα είναι αφηγηματικά διαυγής, πράγμα που κάνει την ανάγνωση ιδιαίτερα ευχάριστη.
Σε ένα σημείο όμως ενοχλήθηκα. «Την έλεγαν Ελένη, κι ήταν πράγματι βγαλμένη μέσα από τα έπη του Ομήρου, του αρχαίου ποιητή μας» (σελ. 94). Σαν νέος που είναι ο συγγραφέας μπορεί να μην το έχει νοιώσει, όμως για μένα που είμαι παλιός παραέχει γίνει κιτς αυτή η συνεχής αναφορά στο ένδοξο παρελθόν μας. Και εδώ έχουμε μόνο μια περίοδο, ενώ σε άλλους συγγραφείς στηρίζεται εκεί όλη η μυθοπλασία. Βέβαια στους περισσότερους αναγνώστες αυτό μπορεί να αρέσει, σε εμένα όμως τώρα πια όχι (και ποιος δίνει δεκάρα για σένα, θα μου πεις, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
Στο διήγημα «Ίσως απόψε, ίσως χθες» το ζευγάρι, μετά από ένα χωρισμό, ξανασμίγει και κάνουν παθιασμένο έρωτα. Όμως το πρωί, ενώ ο νεαρός κοιμάται ακόμη, η κοπέλα θα σηκωθεί και θα φύγει, αφήνοντάς του ένα αποχαιρετιστήριο φιλί πάνω στον καθρέπτη του μπάνιου, δίπλα στο προηγούμενο που ο νεαρός δεν είχε σβήσει. Το διήγημα τελειώνει με την κοπέλα να ψιθυρίζει, σε ένα εφέ αποστροφής στον κοιμισμένο φίλο της, χαϊδεύοντας την κοιλιά της, καθώς προφανώς είναι έγκυος: «Η κόρη σου θα μάθει τι υπέροχο πατέρα είχε». Και συμπληρώνω εγώ, ως αγανακτισμένος αναγνώστης: «και τι μαλ….σμένη μάνα». Δεν παρατάς έτσι έναν υπέροχο πατέρα, έχοντας το μωρό του στην κοιλιά σου.
Τα διηγήματα είναι καταπληκτικά. Είμαστε σίγουροι πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα λογοτεχνικό ταλέντο που θα διαπρέψει, μπροστά σε ένα συγγραφέα που θα κατακτήσει μια περίοπτη θέση στη νεοελληνική λογοτεχνία.

Μπάμπης Δερμιτζάκης