69η ιστορία, Τα αυγά

69^η ιστορία, Τα αυγά

  Την ιστορία μας την είπε η Μιμίκα η Μαρκοπούλου, αδελφή του συνθέτη και πρόεδρος του συλλόγου Γεραπετριτών, στην κοπή της πίτας του συλλόγου μας, των Κατωχωριτών, την Κυριακή στις 2 Φεβρουαρίου 2014.

  Η ιστορία δεν είναι ακριβώς κατωχωρίτικη, αλλά νομιμοποιούμαι να τη γράψω γιατί η γιαγιά της, η Καλλιόπη Μαρκοπούλου, μια εκ των δύο πρωταγωνιστριών, είναι κατωχωρίτισσα, και μάλιστα από σόι. Ο παππούς της Καλλιόπης, από τη μεριά του πατέρα της, ήταν ο καπετάν Γιώργης Φραγκάκης, και από τη μεριά της μητέρας της ο καπετάν Γιώργης Τσαντιράκης, ένας από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους που κατάφερε να γλιτώσει στην έξοδο του Μεσολογγίου.

  Η γιαγιά μένει πια στην Ιεράπετρα. Αρχόντισσα, έχει ένα μεγάλο κήπο γύρω από το σπίτι της, όπου φυτεύει διάφορα. Η χατζίνα, μικρασιάτισσα, είναι γειτόνισσα και συνομήλική της. Ζει σ’ ένα παλιό δεσποτικό που της παραχώρησε ο δήμος. Τη ζηλεύει που είναι πλούσια κι αυτή είναι πάμφτωχη. –Αχ, να ’χα κι εγώ ένα κηπουλάκι, να φυτέψω ένα μαρούλι, μια ντομάτα, ένα κολοκυθάκι, να περνά και η ώρα μου, εξέφρασε το παράπονό της στην πλούσια γειτόνισσα.

  Η γιαγιά Μαρκοπουλίνα, που δεν ήταν ακόμη γιαγιά, πονόψυχη και μεγαλόκαρδη καθώς ήταν, όχι μόνο της παραχωρεί ένα κομμάτι από τον κήπο της αλλά και της δίνει ένα μικρό κούμο με μια κότα. Ευτυχισμένη η χατζίνα φυτεύει λίγα μποστανικά, και κάθε πρωί πηγαίνει στον κούμο και μαζεύει το αυγό της.

  Όμως οι κότες δεν κάνουν όλο το χρόνο αυγά, και η δική της δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Έρχεται λοιπόν η εποχή που έπαψε η κότα της να κάνει αυγά. Πηγαίνει ένα πρωινό η χατζίνα και ψάχνει τον κούμο, αυγό τίποτα. Πηγαίνει το άλλο, και το παράλλο, και πάλι δεν βρίσκει αυγό. Τι να υποθέσει;

  -Ο διάολος να τον πάρει και να τον σηκώσει που μου κλέβει τ’ αυγά. Που να πάθει… που να βγάλει… που να του… και οι κατάρες τις δεν είχαν τελειωμό.

  Η κυρία Καλλιόπη αναρωτιέται, λες να πηγαίνει κανένα από τα παιδιά της και να της κλέβει τα αυγά; Το θεωρεί απίθανο. Δεν είναι μόνο η διαπαιδαγώγηση που τους έχει δώσει, αλλά και τα τόσα αυγά που έχουν από το δικό τους κοτέτσι. Όμως τις κατάρες τις φοβάται, και ας στρέφονται «κατ’ αγνώστων». Βέβαια, η παροιμία λέει ότι αν άκουγε ο θεός των κοράκων δεν θα έμενε γάιδαρος για γάιδαρος στη γη, όμως και η σύνεση λέει ότι δεν ξέρεις καμιά φορά τι γίνεται. Για να σταματήσει λοιπόν η χατζίνα να καταριέται πήγαινε κάθε πρωί και έβαζε ένα αυγό στον κούμο όπου κούρνιαζε η κότα της. Στο δικό της κοτέτσι υπήρχαν πολλές κότες, και δεν ήταν όλες συγχρονισμένες στο σταμάτημα του αυγού, έτσι όλο και κάποιες έκαναν το αυγό τους.

  Η χατζίνα, βλέποντας την κότα της να ξανακάνει αυγά, σταμάτησε τις κατάρες. Έτσι ησύχασε και η κυρία Καλλιόπη.

  Η παραπάνω ιστορία ενίσχυσε μια πεποίθησή μου. Παλιά πίστευα ότι όλοι οι πλούσιοι είναι κακοί και όλοι οι φτωχοί καλοί. Ήταν μια από τις αριστερές ψευδαισθήσεις μου. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι οι καλοί και οι κακοί μοιράζονται σε όλα τα στρώματα, σε όλες τις τάξεις, σε όλες τις ομάδες, σε ποσοστά βέβαια που σίγουρα ποικίλουν. Έτσι είναι παρακινδυνευμένο να καταδικάζεις κάποιον a priori μόνο και μόνο επειδή ανήκει στην τάδε ομάδα ή στην τάδε τάξη, ή, προ παντός, στο τάδε κόμμα. Ας μην ξεχνάμε ότι παλιά, για κάποιους, κάθε αριστερός ήταν δυνάμει ληστοσυμμορίτης, και αν δεν κουβαλούσε πάνω του ένα κονσερβοκούτι, το είχε όμως καλά κρυμμένο στο σπίτι του για να μην το ανακαλύψει η αστυνομία.

  Θα διατυπώσω την ιερόσυλη σκέψη: δεν είναι κάθε αριστερός άγιος και κάθε χρυσαυγίτης κάθαρμα. Το λέω αυτό για να μην αρχίσουμε να πετροβολούμε το γείτονά μας επειδή, απογοητευμένος από τα κόμματα που μας οδήγησαν στην κατάσταση που μας οδήγησαν, ίσως επενδύσει τις ελπίδες του στη Χρυσή Αυγή και την ψηφίσει. Έχουμε ζήσει ένα διχασμό κι έναν εμφύλιο, φτάνει πια.