Νέα περί της ΕΔΕ του τέως σχολικού συμβούλου Χαράλαμπου Εμμανουήλ Δερμιτζάκη

Μου προκαλεί δυσφορία να ξαναγράψω γι αυτά, αλλά η σύνδεση με τα προηγούμενα είναι απαραίτητη.
Μου έκαναν μια ΕΔΕ για κάποια σόκιν ανέκδοτα που είχα αναρτήσει σ’ αυτό το blog (υπάρχουν προηγούμενες σχετικές αναρτήσεις), κατά τη γνώμη μου – και όχι μόνο – για να παρεμποδιστεί η επανεκλογή μου ως σχολικός σύμβουλος. Μετά τη συνέντευξη όπου πήρα 20άρια (εξαίρεση ένα 19άρι) δόθηκε ο πίνακας στην υπουργό για υπογραφή, όπου ήμουν πρώτος στη λίστα. Μετά από 5 μέρες η υπουργός τον έστειλε πίσω με την εντολή να μη γίνω σύμβουλος εξαιτίας της ΕΔΕ. Έτσι εκείνοι που μου έβαλαν 20άρια άλλαξαν τη βαθμολογία και μου έβαλαν από δύο 3άρια, ένα 6άρι και ένα 8άρι.
Οι εξαιρέσεις:
Η κα Αναστασία Κυρκίνη, σύμβουλος στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, επιμένει στο 20άρι της (την ευχαριστώ για άλλη μια φορά) γράφοντας μεταξύ άλλων ότι «Τα νέα στοιχεία που προέκυψαν και που παρεχώρησε η υπηρεσία δεν ελήφθησαν υπόψη, διότι δεν έχει ολοκληρωθεί η πειθαρχική διαδικασία όπως προβλέπεται και δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω την έκταση και τη σοβαρότητά τους».
Ο κος Θεόφιλος Σακαλίδης, ένας εκ των δύο αιρετών του κλάδου, γράφει ότι «…η πειθαρχική διαδικασία για τον κ. Δερμιτζάκη βρίσκεται στο πρώτο στάδιο εξέλιξής της» για να καταλήξει: «Αν παραταύτα το Συμβούλιο προχωρήσει σε μείωση της βαθμολογίας, πράγμα που σημαίνει τιμωρία με την ποινή του υποβιβασμού – και μάλιστα αναπολογήτως –θα αποχωρήσω από τη συνεδρίαση μη επιθυμώντας να νομιμοποιήσω με την παρουσία μου μια παράνομη διαδικασία».
Υπογραμμίζω το «αναπολογήτως» γιατί εδώ ακριβώς βρίσκονται τα νέα μου.
Μετά την προανάκριση αποφασίζεται αν στοιχειοθετείται η δίωξη ή το κλείσιμο μιας υπόθεσης. Στην περίπτωσή μου αποφασίστηκε η δίωξη.
Η πειθαρχική διαδικασία λοιπόν όχι μόνο δεν είχε ολοκληρωθεί, αλλά δεν είχε καν αρχίσει. Διότι ξεκινάει με την απολογία.
Μετά λοιπόν από τόσους μήνες μου ήλθε ένα έγγραφο να καταθέσω την απολογία μου εντός 3 ημερών. Σε συνεννόηση με τον δικηγόρο μου τον κο Χρυσανθάκη, καθηγητή της νομικής και εξαίρετο δικηγόρο, παίρνω παράταση για να καταθέσω την απολογία μου.
Το έχω ξαναγράψει στο blog μου, δεν πίνω καφέ για να μην εθιστώ, και πίνω μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις, όπως όταν δεν έχω καταφέρει να κάνω τη σιέστα μου ή όταν θέλω να γράψω μια βιβλιοκριτική για παράδειγμα. Έτσι και τώρα, ήπια ένα καφέ και κάθισα μέχρι τις 3.30 το βράδυ για να γράψω την απολογία μου.
Έγραψα 10 σελίδες. Μια απολογία φοβερή, μια απολογία, και… (άστο καλύτερα, να μην έχουμε και άλλη ΕΔΕ).
Αν υπήρχε θεσμός να βραβεύονται οι απολογίες θα έπαιρνα σίγουρα το πρώτο βραβείο.
Αλήθεια, δεν είναι εξαιρετική ιδέα; Τα πειθαρχικά συμβούλια να συνεδριάζουν κάθε χρόνο και να βραβεύουν τις καλύτερες απολογίες. Η απολογία του Α. παίρνει το πρώτο βραβείο. Η απολογία του Β. παίρνει το δεύτερο βραβείο. Η απολογία του Γ. παίρνει το τρίτο βραβείο. Θα μπορούσε να δίνονται και έπαινοι. Έτσι θα υπήρχε μια παρηγοριά για κάθε διωκόμενο, και ένα σασπένς, ότι ενδέχεται να καταδικασθεί μεν, αλλά μπορεί με την απολογία του να κερδίσει ένα βραβείο που θα απαλύνει τον πόνο της καταδίκης.
Και γιατί να μη συνοδεύονται τα βραβεία και με χρηματικό ποσό; Θα μπορούσαν να υπάρχουν χρηματοδότες, όπως στα βραβεία του «Διαβάζω». Για παράδειγμα η ΟΛΜΕ θα μπορούσε να χρηματοδοτεί το πρώτο βραβείο, η ΠΕΦ το δεύτερο και η Μαθηματική Εταιρεία το τρίτο.
Μα τι κάθομαι και γράφω τώρα, αφού έτσι κι αλλιώς ξέρουμε ότι στη χώρα μας είθισται τα βραβεία να είναι σικέ.

Υ.Γ.
Για όσους δεν έχουν συλλάβει τα διακείμενα.
Ο τίτλος της ανάρτησης παραπέμπει στο ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου «Νέα περί του θανάτου του Ισπανού ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα…», ενώ η τελευταία φράση στην τελευταία στροφή του ποιήματος:
«μα επί τέλους! πια ο καθείς γνωρίζει πως
από καιρό τώρα
-και προ παντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα-
είθισται
να δολοφονούν
τους ποιητάς».

Καλύτερα να γράψω εδώ τη συνέχεια, να μη κάνω άλλο post.
Μετά από εννιά μήνες, νομίζω κάπου το Μάη, κλήθηκα σε απολογία. Έγραψα την απολογία μου, τη χτένισε ο κύριος Χρυσανθάκης, και πλήρωσα γι αυτήν 630 ευρώ. Στο έγγραφο της κλήτευσης δεν έγραφε, σε αντίθεση με το προηγούμενο της προανάκρισης, ότι μπορούσα να παρουσιαστώ με δικηγόρο και μάρτυρα. Ο Χριστόφορος Χαραλαμπάκης μου είχε πει πως τον είχαν διαβεβαιώσει ότι δεν θα προχωρούσαν σε δίωξη, μια και ο αντικειμενικός στόχος είχε επιτευχθεί. Έτσι νόμιζα ότι αυτή η κλήτευση αφορούσε το αν θα προχωρούσαν την υπόθεση ή θα την καταχωρούσαν στο αρχείο, γι αυτό και δεν εμφανίσθηκα. Μετά από δυο μέρες με παίρνει τηλέφωνο ο αιρετός του ΠΑΣΟΚ, ο Θεόφιλος ο Σακκαλίδης, για να μου ανακοινώσει ότι μου έριξαν τρεις μήνες παύση. Του είπα ότι δεν ήξερα ότι επρόκειτο στη συνεδρίαση αυτή να κριθεί η υπόθεση, ότι αν το ήξερα θα έφερνα τον δικηγόρο μου και τον μάρτυρά μου, τον Χριστόφορο Χαραλαμπάκη. Του ξέφυγε και μου είπε: -Και που θα ερχόντουσαν… Ήταν λοιπόν προειλημμένη απόφαση. Για την ιστορία, ο Σακκαλίδης πρότεινε πέντε μέρες, ενώ η κυρία Κυρκίνη συμφώνησε στους τρεις μήνες, με ένα σκεπτικό που μου το είπε αργότερα και που δεν μπορώ να το παραθέσω εδώ.
Δεν έκανα ένσταση. Η υπόθεση θα πήγαινε σε δευτεροβάθμιο πειθαρχικό, όπου έχω κάθε λόγο να πιστεύω ότι και εκεί η απόφαση θα ήταν προειλημμένη, και μετά σε διοικητικό εφετείο. Σκέφτομαι πόσα λεφτά θα έδινα στον κύριο Χρυσανθάκη για παράσταση, αν τελικά ήξερα ότι ήταν συνεδρίαση περί της ποινής και τον καλούσα.
(Παρεμπιπτόντως, στην ίδια συνεδρίαση η κυρία Τσοτσόλη, η σύμβουλος τον αγγλικών για τη γνωστή υπόθεση, τιμωρήθηκε με απόλυση. Εκείνοι που της έδωσαν την εντολή να υποδείξει στους διορθωτές να βάλουν τη βάση στα κάτω από τη βάση γραπτά έμειναν στο απυρόβλητο. Θέλουν να πιστέψουμε ότι η Τσοτσόλη έδωσε αυτή την εντολή αυτοβούλως, για την ψυχή της γιαγιάς της).
Αποφάσισα να μην προχωρήσω σε ένσταση που θα μου στοίχιζε συνολικά τόσα λεφτά, όσα θα διεκδικούσα. Για το ηθικό μέρος δεν έμπαινε ζήτημα, κάθε νοήμων συνάδελφος καταλαβαίνει ότι τα σόκιν ανέκδοτα ήταν μια πρόφαση για να με εκπαραθυρώσουν από σχολικό σύμβουλο. Εξάλλου ο κος Ματσανιώτης με υπόδειξη του φίλου μου του Χρήστου του Χαραλαμπάκη με προσέλαβε ως επιστημονικό συνεργάτη για ένα τετράμηνο στο «Χρηστικό λεξικό της νεοελληνικής» της Ακαδημίας Αθηνών, από όπου η αμοιβή μου ήταν σχεδόν όση και η χρηματική απώλεια από την τρίμηνη παύση.
Η δίκη, μετά την προσφυγή μου στο διοικητικό εφετείο, αφού πήγε από αναβολή σε αναβολή, έγινε τη μέρα της γιορτής μου, αυτή τη χρονιά (10-2-2010), μετά από δυόμισι χρόνια. Η κος Χρυσανθάκης με προειδοποίησε ότι το αποτέλεσμα κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν αρνητικό, αφού η εισήγηση της κυρίας Κλιβανιώτου, μιας από τις τρεις εφέτες, ήταν αρνητική. Ο λόγος; Μάλλον θα προτιμούσαν να δικαιώσουν μια τέως υπουργό παιδείας, έστω και του αντίθετου κόμματος, παρά έναν απλό θνητό. Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που εμφανίστηκε εκπρόσωπος του Υπουργείου Παιδείας για να υποστηρίξει ότι καλώς εκδιώχθηκε ο Δερμιτζάκης από σχολικός σύμβουλος. Νομικό έρεισμα, φαντάζομαι, ήταν το ότι δεν έκανα ένσταση στην καταδίκη μου από το πειθαρχικό, πράγμα που ερμηνεύθηκε ως αποδοχή της ενοχής μου.
Στις 18 του Ιούλη κατέβηκα στη Κρήτη. Πίστευα ότι η απόφαση θα έβγαινε μετά το καλοκαίρι. Σε μια βάφτιση, τέλη Ιούλη, γνώρισα μια εφέτη από ένα διπλανό χωριό, την κυρία Καραμανωλάκη, και με την κουβέντα μπήκα στον πειρασμό να ξαναμπώ με τους κωδικούς στο διοικητικό εφετείο. Η απόφαση είχε βγει στις 19 του Ιούλη, και ήταν όντως αρνητική.
Τα δυσάρεστα πρέπει να τα ξεχνάμε, αυτό προσπαθώ, και με διευκολύνει αφάνταστα το ότι, καλώς εχόντων των πραγμάτων, του χρόνου τέτοια εποχή θα είμαι συνταξιούχος, με 35 χρόνια αναγνωρισμένη υπηρεσία. Και καθώς σκέφτομαι το άγχος μου για την εγχείρηση καταρράκτη που θα κάνω, ξαναθυμάμαι την ισπανική παροιμία, vida, salud, amor, lo demas sobra. Ζωή, υγεία, έρωτας, τα υπόλοιπα είναι επί πλέον. Η εγχείρηση να πάει καλά, και η παραπάνω ιστορία σε λίγο θα φαντάζει μακρινό παρελθόν.