Mamoru Hoshi, 1778 ιστορίες για μένα και τη γυναίκα μου

Mamoru Hoshi, 1778 ιστορίες για μένα και τη γυναίκα μου (2011)

Έχω ξαναγράψει μόλις πριν λίγες μέρες ότι στην παγκόσμια μυθοπλασία βλέπουμε τη γυναίκα να θυσιάζεται για τον άντρα, και ανέφερα σαν παραδείγματα την Άλκηστη, τη Νόρμα και την παλλακίδα (στο έργο της όπερας του Πεκίνου «Αντίο παλλακίδα μου»). Ξαναβλέποντας ένα ντοκιμαντέρ για το γιαπωνέζικο θέατρο που παρουσίαζα στους δασκάλους στο μάθημα της θεατρολογίας στα πλαίσια του προγράμματος της εξομοίωσης (πτυχίων), βρήκα ένα ακόμη παράδειγμα, από ένα έργο κουκλοθέατρου, όπου η γυναίκα θυσιάζεται για τον τυφλό άντρα της. Έγραψα επίσης ότι αντίστροφο παράδειγμα δεν έχω υπόψη μου. Έπρεπε να έλθει ο 21ος αιώνας και η περίπου ισότητα των φύλων για να συναντήσω ένα τέτοιο παράδειγμα: τις «1778 ιστορίες για μένα και τη γυναίκα μου» του Mamoru Hoshi. Εδώ, αντίστροφα από ότι στο παραπάνω κουκλοθέατρο, ο άντρας θυσιάζεται για την γυναίκα του που είναι καταδικασμένη να πεθάνει από καρκίνο. Είναι συγγραφέας. Για να την εμψυχώσει της γράφει κάθε μέρα και από μια χιουμοριστική ιστορία. Είναι διατεθειμένος να γράψει ακόμη και ρομάντζο, που δεν είναι το είδος του, προκειμένου να κερδίσει τα χρήματα που χρειάζονται για τις χημειοθεραπείες της. Ο ένας χρόνος ζωής που της έδιναν οι γιατροί παρατείνεται στα πέντε χρόνια.
Συγκινητική ταινία, γιατί είναι εξαιρετικά καλογυρισμένη.
Συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στη ζωή;
Ναι, συμβαίνουν. Ο άντρας της ξαδέλφης μου τη φρόντισε με αγάπη (είχε κι αυτή καρκίνο) μέχρι το θάνατό της. Με περισσότερη ή λιγότερη αγάπη, όλοι φροντίζουν το σύντροφό τους.
Όχι πάντα.
Ένας ξάδελφός μου μού είπε για μια συμμαθήτριά του, που, όταν προσβλήθηκε από καρκίνο ο άντρας της την έδιωξε. Ξαναγύρισε στο χωριό, όπου την περιποιήθηκε η αδελφή της μέχρι το θάνατό της. Ο τάφος της βρίσκεται κοντά στον οικογενειακό μας τάφο. Η φωτογραφία της επιβεβαιώνει αυτό που μου είπε ο ξάδελφός μου: ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα.