Αριστοτέλης Ράπτης, Ήθος ανθρώπω δαίμων

Πριν λίγες μέρες ανάρτησα στο facebook ένα video-clip με κάτι γατάκια που μεγάλωναν στον ακάλυπτο της πολυκατοικία μας, και παρέπεμψα σε ένα παλιό μου κείμενο-μελέτη για τις γάτες. Τώρα παραθέτω ένα σχετικό απόσπασμα από το συναρπαστικό, συγκινητικό, ανθρώπινο αυτοβιογραφικό αφήγημα του Αριστοτέλη Ράπτη, ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανε να μου εμπιστευθεί το χειρόγραφο για τις παρατηρήσεις μου (χειρόγραφο τρόπος του λέγειν. Κανονικό βιβλίο. Αν το δει κανείς δεν θα καταλάβει τη διαφορά. Καθηγητής Πληροφορικής ων, το εκτύπωσε στον υπολογιστή).

2, Ο εμφύλιος______________________________________________89_
Τα ζώα, η αγαθή πλευρά της ύπαρξης μας

Στις μετακομίσεις μας λόγω του εμφυλίου δεν είχαμε τη δυνατότητα να παίρνουμε μαζί μας και τα κατοικίδια ζώα που είχαμε στο χωριό. Με πόνο ψυχής τα εγκαταλείπαμε. Είχαμε και μια γάτα στο σπίτι μας, που αγαπούσα πάρα πολύ. Με συντρόφευε το βράδυ στον ύπνο και κοιμόμασταν αγκαλίτσα. Μου έλλειπε η συντροφιά της στην Οξύνεια και ανησυχούσα για την τύχη της, γι' αυτό και συχνά ρωτούσα τη μάνα μου: «Τι να κάνει άραγε η γατούλα μου, θα ζει»; «Θα ζει», έλεγε η μάνα μου, «γιατί τα γατιά τρέφεται με πουλιά και ποντίκια». Η γάτα μας όμως, μόλις εμείς φύγαμε, μετακόμισε στο Μοναστήρι. Εκεί υπήρχε κατανάλωση τροφής, είτε από τους μοναχούς, είτε από τους ΕΛΑΣίτες που κατέλαβαν το Μοναστήρι.
Η μάνα μου εκείνο το διάστημα έστειλε τον αδερφό μου με δυο μουλάρια στο χωριό με την οδηγία να πάρει, με πολλή προφύλαξη απέναντι στους ενδεχόμενους κινδύνους, την τελευταία ποσότητα του σταριού, το οποίο είχαμε αφήσει στα αμπάρια. Η γάτα πρέπει να μυρίστηκε από μακριά τα μουλάρια που ήταν της δικής της οικογένειας. Αυτό που συνέβη κατόπιν ξεπερνάει τα όρια της νοημοσύνης που νομίζουμε ότι έχουν τα ζώα: στο γυρισμό του αδελφού μου και τη στιγμή που περνούσαν τα μουλάρια φορτωμένα κοντά από το Μοναστήρι, η γάτα πήδηξε κρυφά στο σαμάρι και χώθηκε ανάμεσα στα πίσω τσουβάλια. Ο αδερφός μου υποψιάστηκε ότι κάτι συνέβη από μια αντίδραση φόβου του μουλαριού, αλλά η γάτα ήταν καλά καμουφλαρι¬σμένη και δεν έδωσε σημασία. Ο αδερφός μου σ' όλη τη διαδρομή δεν πήρε είδηση καθόλου την ύπαρξη του ζώου, παρόλο που το ταξίδι ξεπερνούσε τις δυο ώρες. Τόσο ακίνητη ήταν σε όλο το ταξίδι! Μόλις έφτασαν στο σπίτι μας φορτωμένα τα ζώα κι η γάτα άκουσε τις φωνές μας, πετάχτηκε κι ήρθε κοντά μου και μου μίλησε με το γνωστό νιαούρισμα της. Αυτή τη χαρά που ένοιωσα εκείνη τη στιγμή δεν θα την ξεχάσω. Το κόψιμο μιας κλωστής των συναισθηματικών μου δεσμών, που με έδεναν με τις αναμνήσεις της παιδικής μου εμπειρίας, αποκαταστάθηκε, κρατήθηκε και πάλι ακέραια