Περί σασπένς (εμπεριέχει ανέκδοτο)

Περί σασπένς (εμπεριέχει ανέκδοτο)

Το σασπένς το θεωρώ σαν μια αρετή εκ των ων ουκ άνευ στην αφήγηση μιας ιστορίας. Εξίσου σημαντική αρετή θεωρώ και το χιούμορ, όχι όμως εκ των ων ουκ άνευ.

Το αστυνομικό, σαν είδος, δεν μου αρέσει, όμως κατά καιρούς διαβάζω αστυνομικά φίλων.

Χθες βράδυ πήγα στη βιβλιοπαρουσίαση του καινούριου βιβλίου της Έρης Ρίτσου «Ο νεκρός δολοφονήθηκε» μαζί με το φίλους μου Γιώργο και Μάρω.

Το αστυνομικό, σαν είδος, στηρίζεται στο σασπένς. Όμως ένας από τους ομιλητές το υπονόμευσε, άθελά του νομίζω (ή μήπως εγώ δεν πρόσεξα τα συμφραζόμενα;), λέγοντας το παρακάτω ανέκδοτο, που είμαι σχεδόν σίγουρος ότι πρόκειται για πραγματική ιστορία.

Η ταξιθέτρια οδηγεί τον θεατή στο κάθισμά του. Παίζονται οι «Δέκα μικροί νέγροι», που θεωρείται το καλύτερο αστυνομικό της Άγκαθα Κρίστι. Απλώνει το χέρι της για μπουρμπουάρ. Αυτός κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Αυτή εξακολουθεί να το έχει απλωμένο. Αυτός το χαβά του. Τότε, αγανακτισμένη, σκύβει και του ψιθυρίζει στο αυτί: «Ο δολοφόνος είναι ο γιατρός».

Του κατάστρεψε όλη τη μαγεία καταστρέφοντας το σασπένς.

Σχολίασα στη Μάρω ότι ένα αστυνομικό, μια και στηρίζεται στο σασπένς, δεν έχεις διάθεση να το διαβάσεις δεύτερη φορά, αφού ήδη ξέρεις το τέλος. Και την άκουσα με έκπληξη να μου λέει ότι κάποια μυθιστορήματα του Γιάννη Μαρή (αναφέρθηκε το όνομά του στη βιβλιοπαρουσίαση) τα διάβασε δυο και τρεις φορές.

Όμως, αναρωτιέμαι, πόσοι αναγνώστες να είναι άραγε σαν τη Μάρω;