Το γράφω με την συγκίνηση της στιγμής. Ο Θόδωρος Τρουπής, συνταξιούχος δάσκαλος, συγγραφέας και ποιητής (τα χάι κου που έγραψε είναι από τα καλύτερα που έχουν γραφεί στα ελληνικά), θαμώνας του "Καφενείου ο ελεύθερος διάλογος" του Ιάσωνα Ευαγγέλου, πέθανε σήμερα το πρωί. Μόλις τώρα με πήρε ο Ιάσωνας και μου το είπε. Πάλεψε με την αρρώστια που τελικά τον αφάνισε.
Μας στέρησε την παρουσία του, μας άφησε όμως την ανάμνηση της πληθωρικής προσωπικότητάς του. Εμένα επί πλέον με έκανε να εμπεδώσω ένα δίδαγμα, που καλύτερα να μην το εμπέδωνα με το θάνατό του.
Πέρισυ την άνοιξη έκανε την εμφάνισή της η αρρώστια του. Τον Αύγουστο με ξήλωσαν από σχολικό σύμβουλο. Στην πρώτη συνάντηση του Σεπτεμβρίου, θυμάμαι τα λόγια του, αλλά περισσότερο το ύφος με το οποίο μου τα είπε:-Το δικό σου πρόβλημα δεν είναι τίποτα, μα τίποτα, μπροστά στο δικό μου.
Με το θάνατό του συνειδητοποιώ σε όλο του το βάθος τελικά το νόημα της ισπανικής παροιμίας: vida, salud, amor, lo demas sobra. Ζωή, υγεία, έρωτας, τα υπόλοιπα είναι επί πλέον.
Ανοίγω το βιβλίο του με τίτλο "Τα Αλφα-βητάρια των χάι-κου" για να κλείσω την παρούσα ανάρτηση με ένα χάι κου και τρομάζω. Γιατί ανοίγω το βιβλίο στην τύχη και το μάτι μου πέφτει στο παρακάτω χάι κου:
"Αύριο θα μ' εύρεις
να συλλαβίζω στίχους
κάπου στην Εδέμ".
Θοδωρή, άσε την πλάκα, ελπίζω να μην κυριολεκτείς. Πάντως οπότε είναι να έρθουμε κι εμείς, θα ψάξουμε να σε βρούμε.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
2 comments:
ας αναπαύεται στην εδέμ του Αιώνα
ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού
κι εσύ πάλι, φίλε, να είσαι δω.
χρυσάφι στάζει από το στόμα σου.
κάθε φορά.
Άσε Έλένη, κοντεύει να μου στρίψει με κάτι συμπτώσεις, σαν να μου κάνεις πλάκα αυτός εκεί πάνω. Γράφω προχθές σε ένα μαραθώνιο ένα αυτοβιογραφικό κείμενο, από τις 10 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ. Και σκέφτομαι "Λες να κυριολεκτεί ο Θόδωρας; Λες να με πιάσει κανένα έμφραγμα ή κανένα εγκεφαλικό;". Όχι, ήταν απλά για να τελειώσω το κείμενό μου με το ίδιο αφηγηματικό εφέ που χρησιμοποιεί ο Μάρκες στα 100 χρόνια μοναξιάς. Αντιγράφω το τέλος:
Τελικά υπάρχει φοβερό timing. Σαν τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς». Γράφω τις τελευταίες λέξεις. Η ώρα, βλέπω στον υπολογιστή, είναι 11.59 το βράδυ. Σε ένα λεπτό δεν θα είναι πια αύριο, θα είναι μεθαύριο. Κρατώ την αναπνοή μου. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμη. Λίγα ακόμη. Σαν αγώνας ποδοσφαίρου. Ακριβώς δώδεκα. Θέλω να γίνει 12.01. Να γίνει μεθαύριο, να δω Θόδωρα ότι δεν κυριολεκτούσες. Λίγο ακόμη. Ζήτω!!!!!!! 12.01. Ναι, δεν κυριολεκτούσε ο Θόδωρας. Το αύριο αυτό ήταν σχήμα λόγου. Όπως και οι επτά μέρες της δημιουργίας, που δεν ήταν επτά μέρες, αλλά επτά μεγάλα χρονικά διαστήματα. Έφτασε το μεθαύριο, και εγώ εξακολουθώ να ζω.
Θέλω να έχω το κουράγιο να ξαναδιαβάσω αυτό το κείμενο, για να κάνω διορθώσεις, κάποιες προσθήκες ίσως. Μάλλον πρέπει να το κάνω αύριο κιόλας. Δεν ξέρω αν θα ξαναβρώ το κουράγιο....".
Ελένη μου, γιατί να μην το βλέπω αυτό το χρυσάφι να το μαζεύω, να γίνω πλούσιος;
Ελένη μου, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, είσαι πάντα τόσο καλή και μεγαλόψυχη.
Post a Comment