Pedro Almodovar, Πέπι, Λούσι, Μπομ και τα άλλα κορίτσια (Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón, 1980)

 

Pedro Almodovar, Πέπι, Λούσι, Μπομ και τα άλλα κορίτσια (Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón, 1980)

 

  Από σήμερα στο Ατενέ.

  Η πρώτη ταινία του Αλμοδόβαρ, απολαυστική κωμωδία, έδειξε αμέσως τον μεγάλο σκηνοθέτη στον οποίο θα εξελισσόταν.

  Συχνά θυμάμαι ότι ξαναείδα μια ταινία μόνο από κάποιο επεισόδιο που μου έμεινε στη μνήμη.

  Ήξερα ότι ήταν από τον Αλμοδόβαρ, αλλά δεν θυμόμουν από ποια ταινία.

  -Ε, σεις, μην κάνετε θόρυβο.

  -Εσύ δεν κάνεις θόρυβο, συνέχισε.

  Η Πέπη βιάζεται από έναν αστυνομικό, παρθένα ούσα, και ζητάει εκδίκηση. Αρνήθηκε να την πάρει από πίσω, την παρθενιά της ήθελε να την μοσχοπουλήσει (Θυμήθηκα την «Ιστορία μιας Γκέισας», να μην ψάχνω τώρα τίνος συγγραφέα είναι, γιαπωνέζου, που γυρίστηκε σε ταινία).

  Γούστα που έχουν κάποιοι άνθρωποι!!!

  Ο νεαρός στην «Τελευταία παράσταση» (εξακολουθεί να προβάλλεται, για δεύτερη βδομάδα) δεν ήθελε να την πηδήξει επειδή ήταν παρθένα!!!

  Να μη συνεχίσω με την πλοκή.

  Θα δούμε να παρελαύνουν σ’ αυτήν ομοφυλόφιλοι, μια μαζοχίστρια, μια λεσβία…

   Και βέβαια θα ακούσουμε και για ναρκωτικά. Και τις γλάστρες με τη μαριχουάνα θα της δούμε.

  6,1 η βαθμολογία της. Ίσως οι χαρακτήρες ξενίζουν, όπως και εμένα άλλωστε, όμως η ταινία μου άρεσε. Μου αρέσουν οι κωμωδίες, και, πώς να το κάνουμε, Αλμοδόβαρ είναι αυτός.

Peter Bogdnovich, H τελευταία παράσταση (The last picture show, 1971)

 

Peter Bogdnovich, H τελευταία παράσταση (The last picture show, 1971)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Ας ξεκινήσουμε από αυτό.

  Η ταινία έχει βαθμολογία 8.

  Γιατί να ξεκινήσουμε από αυτό;

  Για να μη σας προκαταλάβω.

  Την ταινία την είδα ευχάριστα αλλά δεν θα της έβαζα ούτε 7.

  Κάτι μεταξύ 6 και 7.

  Είπαμε, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

  Να μη σας το παίξω κουλτουριάρης και γράψω de gustibus non est disputandum.

  Μια γυναίκα δύο άντρες.

  Καλύτερα, δυο νεαροί, μια κοπέλα.

  Όλοι στην τελευταία τάξη του λυκείου.

  Νεανικοί έρωτες, προβλήματα και δισταγμοί στο σεξ, από τον ένα στον άλλο, κανείς από τους δυο δεν θα την πηδήξει, θα την πηδήξει κάποιος άλλος.

  Μια μοναξιασμένη ηλικιωμένη, όχι βέβαια γριά, θα τα φτιάξει με τον ένα νεαρό.

  Βλέπουμε και κάποιες άλλες σχέσεις, και ακούμε για το παρελθόν κάποιων άλλων σχέσεων.

  Η πλοκή διαδραματίζεται το 1951 περίπου, τότε που ήταν ο πόλεμος στην Κορέα.

  Ο ένας από τους δυο θα καταταγεί.

  Η τελευταία προβολή (προβολή, όχι παράσταση όπως θέλει ο τίτλος), είναι κινηματογραφική. Κανείς δεν πατάει πια στον κινηματογράφο, όλοι κάθονται στις τηλεοράσεις.

  Εμάς η τηλεόραση ήλθε τη δεκαετία του ’70.

  Οι δυο δεκαετίες που πέρασαν, ιδιαίτερα αυτή του ’60, ήταν η χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου.

  Η τελευταία προβολή του Σινε Αστέρια, του κινηματογράφου του χωριού μου, ήταν το 1970, ή ίσως το 1871, δεν είμαι σίγουρος.

  Θα τελειώσω λέγοντάς το κουλτουριάρικα: De gustibus non est disputandum.

  Εσάς μπορεί να σας αρέσει, όπως άρεσε και στους 56.000 που ψήφισαν, για να βγει μέσος όρος το 8.

  Εγώ δεν ψήφισα, γιατί να το χαλάσω;

  Αν και έτσι κι αλλιώς δεν θα το χάλαγα, η ψήφος μου θα ήταν σταγόνα στον ωκεανό.

 

Roberto Minervini, Οι καταραμένοι (The damned, 2024)

 

Roberto Minervini, Οι καταραμένοι (The damned, 2024)

 

Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους

  H πλοκή διαδραματίζεται στον αμερικανικό εμφύλιο. Μια ομάδα στρατιωτών στάλθηκαν να εξερευνήσουν την «άγρια δύση», εν πολλοίς αχαρτογράφητη μέχρι τότε.

  Θα βρεθούν μέσα στο καταχείμωνο. Θα δούμε μια συμπλοκή με τους αντίπαλους. Για την ακρίβεια δεν θα τους δούμε, θα δούμε μόνο την ανταλλαγή πυροβολισμών και την καταδίωξή τους.

  Και βέβαια θα έχουν τους νεκρούς και τους τραυματίες τους.

  Ένα μεγάλο μέρος της ταινίας είναι συζητήσεις για το νόημα του πολέμου, και τη θέση του θεού μέσα σ’ αυτόν, ολότελα πληκτικές θα τις έλεγα.

  Για μένα, το καλύτερο της ταινίας είναι ο εξωτερικός χώρος δράσης, έρημες ή δασώδεις περιοχές, μέσα στο καταχείμωνο, το χιόνι να πέφτει πάνω τους.

Blake Edwards, To πάρτυ (The party, 1868)

 Blake Edwards, To πάρτυ (The party, 1868)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους

  O Blake Edwards και ο Peter Sellers είναι μια εγγύηση.

  Φυσικά την είχα ξαναδεί την ταινία.

  Στην αρχή έχουμε ένα εντυπωσιακό επεισόδιο με την αδεξιότητα του Πήτερ Σέλερς, ινδού κομπάρσου, που θα έχει σαν αποτέλεσμα την απόλυσή του. Μετά μεταβαίνουμε σε άλλο χώρο δράσης: μια πλούσια έπαυλη, με πισίνες, όπου λαμβάνει χώρα το πάρτι.

  Ο Πήτερ Σέλερς θα βρεθεί σ’ αυτό, περίπου απρόσκλητος.

  Μόνος, με το αγαθό χαμόγελό του, δεν δείχνει καθόλου σημάδια αμηχανίας. Όμως με την αδεξιότητά του θα δημιουργήσει αρκετά κωμικά επεισόδια.

  Όμως δεν είναι ο μόνος.

  Κωμικά επεισόδια θα δημιουργήσει και ο σερβιτόρος, που γίνεται στουπί στο μεθύσι.

  Στο τέλος η ταινία καταλήγει σε ένα κρεσέντο μπουρλέσκ, απολαυστικότατο. Σ’ αυτό θα συμβάλει σημαντικά ένας ελέφαντας, που κάποιοι θα κουβαλήσουν στο πάρτι.

  Και βέβαια θα υπάρξει και ειδύλλιο.

  Απολαυστική ταινία.

Ron Howard, Το νησί (Eden, 2024)

 Ron Howard, Το νησί (Eden, 2024) 

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Δεν μου αρέσουν τα θρίλερ, είτε είναι ψυχολογικά είτε είναι απλά θρίλερ. Την τελευταία στιγμή αποφάσισα να δω την ταινία.

  Οι λόγοι;

  Αυτός είναι ένας Έμερσον εμποτισμένος με τη νιτσεϊκή και τη σοπεναουρική φιλοσοφία. Γιατρός, απογοητευμένος από την «παρακμή», όπως θα την αποκαλούσε ο Νίτσε, της Ευρώπης, όπως φάνηκε με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, παίρνει των ομματιών του μαζί με τη γυναίκα που, που υποφέρει από σκλήρυνση κατά πλάκας. Σε ένα απομονωμένο νησί των Γκαλαπάγος ελπίζει ότι η γυναίκα του θα θεραπευτεί, ότι θα «γλιτώσουν» από τα αμαρτήματα του πολιτισμού και θα γράψει το καινούριο του βιβλίο.

  Εκεί θα καταλήξει και ένα νέο ζευγάρι. Αυτός έχει ένα γιο (πολύ λίγο θα τον δούμε στην ταινία) ενώ η γυναίκα του είναι ήδη έγκυος.

  Σίγουρα το νέο ζευγάρι αποτελεί μια ενόχληση.

  Όμως τη μεγαλύτερη ενόχληση την δημιουργεί η βαρόνη. Μια τυχοδιώχτρια με σκοτεινό παρελθόν, όπως αποκαλύπτει ένας από τους άνδρες της, που σκοπεύει να «διώξει» τους κατοίκους που βρίσκονται εκεί και να φτιάξει ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο.

  Καθώς έβλεπα την ταινία μου ερχόταν στο μυαλό η κεντρική ιδέα του Σαρτρ στο «Κεκλεισμένων των θυρών»: η κόλαση είναι η άλλοι. Και κυρίως η άλλη, η βαρόνη, που τους έχει κλέψει τα τρόφιμα. Κάποια στιγμή θα την βγάλουν από τη μέση.

  Νίτσε και Σοπενχάουερ, Γκαλαπάγος, όπου συνέλαβε ο Δαρβίνος την ιδέα του για την εξέλιξη των ειδών, ήταν αρκετά για να με σπρώξουν να δω την ταινία.

  Ο γιατρός λέει την ατάκα: «αγαπώ μόνο αυτό που κάποιος έγραψε με το ίδιο του το αίμα».

  Θυμόμουνα ότι το είπε ο Νίτσε, που ξαναδιάβασα πρόσφατα. Το επιβεβαίωσα ρωτώντας το deepseek, είναι από το «Λυκόφως των ειδώλων».

  Γιατί τον ξαναδιάβασα πρόσφατα;                                                                  

  Έχω βρει καινούριο χόμπι: να βάζω την τεχνητή νοημοσύνη να μου μεταφράζει βιβλία μου και να τα αναρτώ στο amazon. Βέβαια πρέπει να κάνω εκτεταμένη επιμέλεια. Θυμόμουνα που είχα διαβάσει μόλις τρεις τέσσερις μέρες τη φράση. Έχω αναρτήσει ήδη δύο, το «The secret of aliens» και το «Rereading Nitzsche».

  Το φανταζόμουν ότι το έργο δεν θα με ενθουσίαζε, και η χαμηλή βαθμολογία δείχνει ότι δεν ήμουν ο μόνος.

  Ναι, το Eden, Εδέμ, είναι κατ' ευφημισμόν. 

Ingmar Bergman, Χειμωνιάτικο φως (Winter light, 1963)

 Ingmar Bergman, Χειμωνιάτικο φως (Winter light, 1963)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Εκτενές το απόσπασμα της ανάρτησής μου για τον «Λόγο» του Καρλ Ντράγιερ, όμως θα το παραθέσω.

  «Δυτικές ταινίες με πλοκή που διαδραματίζεται τέλη του δέκατου ένατου αρχές του 20^ου αιώνα έχουν μέσα τους και θρησκευτικά στοιχεία, με έναν τουλάχιστον ιερωμένο να εμφανίζεται σ’ αυτές. Η «Έβδομη σφραγίδα» του Μπέργκμαν είναι ίσως μια εξαίρεση στο έργο του (δεν μου έρχεται στο νου άλλη ταινία του), όμως στον Μπουνιουέλ («Βιριδιάνα» και «Simon del Desierto» που τις είδα πρόσφατα, χωρίς να παραβλέψω και τον «El angel exerminador» για τον τίτλο του) και στον Ντράγιερ («Το πάθος της Ζαν ντ’ Αρκ), αν και δεν είναι ο κανόνας, όμως δεν είναι σίγουρα οι μόνες ταινίες τους (βαριέμαι να το ψάξω, αλλιώς θα παρέθετα και τίτλους). Σε αντίστοιχα ρώσικα έργα ίδιας εποχής, δεν φιγουράρουν σαν χαρακτήρες ιερωμένοι αλλά στρατιωτικοί».

  Πού να το φανταζόμουν ότι το «Χειμωνιάτικο φως» είναι ακριβώς μια τέτοια ταινία. Σ’ αυτήν, όχι μόνο κεντρικός χαρακτήρας είναι ένας παπάς αλλά και ένα μεγάλο μέρος της πλοκής διαδραματίζεται μέσα σε εκκλησία. Μάλιστα τα πρώτα δεκατρία λεπτά είναι καθαρή λειτουργία.

  Εδώ βλέπουμε την πεμπτουσία του Μπέργκμαν: Μεταφυσικοί διαλογισμοί, αδιέξοδες σχέσεις, ψυχολογικά προβλήματα. Τα τελευταία θα οδηγήσουν τον Μαξ φον Σύντοφ στην αυτοκτονία, εξαιτίας μιας ψυχαναγκαστικής εμμονής, και φοβίας ταυτόχρονα, ότι όπου να ’ναι θα αποκτήσουν και οι κινέζοι πυρηνικά όπλα.

  Αυτά για τη θεματική. Για την «ποιητική» του Μπέργκμαν να πούμε ότι βλέπουμε και εδώ το θεατρικό στήσιμο και τα μεσαία και κοντινά πλάνα.

  Μου άρεσε πολύ η ερμηνεία της Ίνγκριντ Τουλίν.

 

Roman Polanski, Νύχτα δολοφόνων (Cul-de-sac, 1966)

 Roman Polanski, Νύχτα δολοφόνων (Cul-de-sac, 1966)

 

  Από σήμερα στο Ατενέ

 

  Βαριέμαι να ανατρέξω στις άλλες του ταινίες για τις οποίες έκανα ανάρτηση, θυμάμαι όμως τον «Ένοικο», την προηγούμενη ανάρτησή μου.

  Όπως στον «Ένοικο» έτσι και εδώ, βλέπουμε έναν διαταραγμένο. Είναι άσχημος αλλά πλούσιος.

  Τώρα να μην ρωτήσω τι του βρήκε η αδικοχαμένη, στα 25 της, Φρανσουάζ Ντορλεάκ, αδελφή της Κατρίν Ντενέβ, και τον παντρεύτηκε.

  Αγόρασε έναν πύργο, στον οποίο έγραψε τον «Ρομπ Ρόι» (τον διάβασα σε Κλασικά εικονογραφημένα με το τίτλο “Σκωτσέζοι αρχηγοί”) ο σερ Γουόλτερ Σκοτ. Δεν αναφέρεται στην ταινία, ο επαρκής θεατής βέβαια ξέρει. Ήταν ο «πρωταγωνιστής» στο «Ιστορικό μυθιστόρημα» του Γκέοργκ Λούκατς, το οποίο μετέφρασα στα νιάτα μου, κατόπιν υπόδειξης δικής μου, για έναν τυπογράφο που είχε εκδοτικές φιλοδοξίες και που γρήγορα έκλεισε η εκδοτική του επιχείρηση. Δεν ευτύχησε να εκδοθεί (πολύ κρίμα, πρόκειται για εξαιρετικό βιβλίο) αλλά εγώ φυσικά το πληρώθηκα.

  Εκεί καταφτάνουν δυο παράνομοι. Ο ένας, βαριά τραυματισμένος θα ξεψυχήσει σε λίγο.

  Το ζευγάρι είναι περίπου όμηροι στα χέρια του άλλου. Τους απειλεί με το όπλο του, τους κλειδαμπαρώνει…

  Περιμένει να έλθουν οι δικοί του να τον παραλάβουν.

  Είμαι «θύμα» του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, μου αρέσουν οι θετικοί ήρωες. Και για τον παράνομο δεν συζητάμε, όμως ο άλλος είναι πραγματικά αξιολύπητος.

  Το τι θα γίνει στο τέλος δεν θα σας το πω, όχι τόσο για να μην κάνω σπόιλερ όσο για να μη χάνω χρόνο και να καταπιαστώ με το καινούριο μου χόμπι: να βάζω την τεχνητή νοημοσύνη να μου μεταφράζει βιβλία μου και εγώ να επιμελούμαι τη μετάφραση και μετά να την αναρτώ στο amazon. Το έχω κάνει ήδη για το «Μυστικό των εξωγήινων».

  Για τον πρωτότυπο τίτλο δεν είπαμε. Σημαίνει κατά λέξη, μου λέει η google, πάτο σακούλας, και μεταφορικά αδιέξοδο, δρόμο χωρίς έξοδο.

  Ε, ας το κάνω το σπόιλερ, δρόμος χωρίς έξοδο ήταν για αυτόν. Και το τέλος μου θύμισε ένα μυθιστόρημα του Ουγκώ που διάβασα μαθητής, «Εργάτες της θαλάσσης». Δηλαδή τι σπόιλερ, μόνο όσοι το έχετε διαβάσει θα καταλάβετε.

  7 η βαθμολογία της στο IMDb, μικρότερη από αυτή του «Ένοικου» που είναι 7,5, όμως εμένα μου άρεσε περισσότερο. Τον «Ένοικο» ένας φίλος μου τον χαρακτήρισε «νοσηρό». Εκτός απ’ αυτό εγώ, χωρίς να είμαι κλειστοφοβικός, μου αρέσει να διαδραματίζεται η πλοκή σε μια ταινία σε εξωτερικούς χώρους.

  Φυσικά δεν είναι όρος sine qua non, γιατί ο Μπέργκμαν είναι η λατρεία μου.

 

Roman Polanski, Ο ένοικος (Le locataire, 1976)

Roman Polanski, Ο ένοικος (Le locataire, 1976)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Δεν είναι πια του γούστου μου ο Πολάνσκι, όμως ασκεί μια ακατανίκητη έλξη πάνω μου. Για να τον δω πακέτο αποκλείεται, όμως δεν μπορώ να μη δω μια επανέκδοσή του.

  To πιο ενδιαφέρον στην ταινία είναι ότι πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Πολάνσκι. Ή μάλλον το ότι συμπρωταγωνιστεί η Ιζαμπέλ Ατζανί, μια πολύ όμορφη ηθοποιός, μόλις εικοσιενός χρονών τότε.

  Η ταινία χωρίζεται, ή μάλλον τη χωρίζω εγώ, σε δυο μέρη.

  Στο πρώτο μέρος βλέπουμε τον Πολάνσκι που νοικιάζει το διαμέρισμα. Μαθαίνει ότι η προηγούμενη ένοικος πήδηξε από το παράθυρο και αυτοκτόνησε.

  Μικρό, η τουαλέτα βρίσκεται στο βάθος του διαδρόμου. Ο ιδιοκτήτης είναι ένας αντιπαθητικός, ενώ και οι άλλοι ένοικοι δεν φαίνεται να είναι καλύτεροι. Αλλά και κάτι φίλοι που έφερε από τη δουλειά για να το γιορτάσουν, είναι μια από τα ίδια.

  Και κάνω τη σκέψη, σίγουρα θα καλοπεράσει με όλους αυτούς.

  Στο δεύτερο μέρος βλέπω ότι και αυτός δεν πάει πίσω. Φαίνεται διαταραγμένος. Φοράει περούκα, βάφεται, σε μια παρόρμηση που δεν είναι ιδεοψυχαναγκαστική, αλλά που, όπως πιστεύει, του επιβάλλεται έξωθεν, να ταυτιστεί με την συγχωρεμένη, ώστε να έχει την ίδια τύχη μ’ αυτήν.

  Θα την έχει;

  Εδώ σας θέλω.

  Δεν θα κάνω σπόιλερ, αλλά η αφηγηματική αναμονή είναι δεδομένη.  

  7,5 η βαθμολογία της στο IMDb.

 

 

Terence Young, Dr. No (1962)

 Terence Young, Dr. No (1962)

 

  Από χθες στους κινηματογράφους

  Με συγκίνηση βλέπω ταινίες που πρωτοείδα στο Σινε-Αστέρια, τον θερινό κινηματογράφο του χωριού μου. Μια από αυτές ήταν και ο Δρ. Νο.

  Έχει νόημα μήπως να πω την πλοκή; Έχουν γυριστεί αρκετές στη συνέχεια με το ίδιο μοτίβο: κάποιος κακός θέλει να γίνει κυρίαρχος της γης. Εδώ είναι ο Δρ Νο.

  Αξίζει να το αναφέρουμε αυτό. Ικανότατος, αρνήθηκαν τις υπηρεσίες του, τόσο οι αμερικάνοι όσο και οι ρώσοι, και αποφάσισε να εκδικηθεί.

  Στο δρόμο του όμως βρέθηκε το James Bond και του χάλασε τα σχέδια.

  Πάντα θα υπάρχει δίπλα του μια όμορφη γυναίκα.

  Εδώ είναι η Ursula Andress.

  -Εμείς το Άντρες το γράφουμε αλλιώς, μας λέει ο John Carter, o δάσκαλός μου στο φροντιστήριο αγγλικών του κου Σταυρακάκη, που το έσκασε από την Αμερική για να γλιτώσει το Βιετνάμ.

  -Ξέρω, του λέω.

  -Πώς; Μου λέει.

  Βγαίνω στον πίνακα και γράφω Undress.

  Θυμάμαι.

  Άλλη μια φορά το μάθημα ήταν guess what it is.

  Βγαίνω στον πίνακα και παρουσιάζω ένα «προφυλακτικό».

  Κάνει να με κατεβάσει κάτω, αλλά εγώ επέμενα.

  Κατάλαβε ότι δεν ήταν αυτό που νόμιζε.

  Άρχισα εγώ να το περιγράφω: Είναι κάτι που το χρησιμοποιούν οι άντρες, αρέσει και στις γυναίκες….

  Δεν θυμάμαι τι άλλο είπα.

  Η τάξη να έχει ξελιγωθεί στα γέλια.

  Στο τέλος το ανοίγω, ήταν μια τσίχλα.

  Κυκλοφορούσαν τότε τσίχλες που η συσκευασία τους ήταν ίδια με εκείνη του προφυλακτικού.

  Με γύρισε στα μαθητικά μου χρόνια η ταινία.

  Και ο Sean Connery για μένα είναι ο καλύτερος James Bond που υπήρξε ποτέ.

  Φαντάζομαι ότι την έχετε δει την ταινία, αλλά σε ένα θερινό σινεμά αξίζει να την ξαναδείτε.

  Σε χειμερινό δεν θα το συνιστούσα.

Carl Dreyer, Ο λόγος (Ordet, 1955)

 Carl Dreyer, Ο λόγος (Ordet, 1955)

 

  Από χθες στο Ατενέ

  Ήταν να το γράψω σε μια άλλη ανάρτηση, αλλά το ξέχασα.

  Δυτικές ταινίες με πλοκή που διαδραματίζεται τέλη του δέκατου ένατου αρχές του 20^ου αιώνα έχουν μέσα τους και θρησκευτικά στοιχεία, με έναν τουλάχιστον ιερωμένο να εμφανίζεται σ’ αυτές. Η «Έβδομη σφραγίδα» του Μπέργκμαν είναι ίσως μια εξαίρεση στο έργο του (δεν μου έρχεται στο νου άλλη ταινία του), όμως στον Μπουνιουέλ («Βιριδιάνα» και «Simon del Desierto» που τις είδα πρόσφατα, χωρίς να παραβλέψω και τον «El angel exerminador» για τον τίτλο του) και στον Ντράγιερ («Το πάθος της Ζαν ντ’ Αρκ), αν και δεν είναι ο κανόνας, όμως δεν είναι σίγουρα οι μόνες ταινίες τους (βαριέμαι να το ψάξω, αλλιώς θα παρέθετα και τίτλους). Σε αντίστοιχα ρώσικα έργα ίδιας εποχής, δεν φιγουράρουν σαν χαρακτήρες ιερωμένοι αλλά στρατιωτικοί.

  Ο «Λόγος», μεταφορά θεατρικού έργου που γράφηκε από ένα λουθηριανό ιερέα και ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το 1932, είναι γεμάτος από θρησκευτικό συναίσθημα.

  Αναρωτιέμαι πόσο επηρέασε τη σκέψη δανών συγγραφέων ο Κίρκεγκορ.

  Ας ξεκινήσουμε απ’ αυτό: και πάλι βλέπουμε το μοτίβο τα «τα σύνορα της αγάπης».

  Δεν κατονομάζονται τα θρησκευτικά πιστεύω, όμως ο πατέρας, πλούσιος κτηματίας, δεν θέλει καθόλου να παντρευτεί ο γιος του την κόρη ενός ράφτη, που δεν συμμερίζεται τα θρησκευτικά πιστεύω του. Βέβαια, όταν βλέπει ότι και ο ράφτης δεν θέλει το γιο του για γαμπρό για τον ίδιο λόγο, προσβάλλεται το φιλότιμό του και θέλει οπωσδήποτε να γίνει αυτός ο γάμος.

  Ένας από τους γιους του, που έχει τελειώσει θεολογική σχολή, βρίσκεται σε θρησκευτικό παραλήρημα. Έχει τρελαθεί, νομίζει ότι είναι η ενσάρκωση του Ιησού.

  Η νύφη του πεθαίνει στη γέννα.

  Μπορεί να αναστηθεί;

  Μόνο με μεγάλη πίστη στο θαύμα.

  Πίστη που την έχει ο τρελαμένος γιος, που, ως δια μαγείας, έχει θεραπευτεί από την τρέλα του, χωρίς να πειραχτεί η βαθιά του θρησκευτικότητα.

  Θα παρακαλέσει για την ανάστασή της.

  Οι πιστοί θα πουν ότι είναι θαύμα.

  Οι άπιστοι ότι ήταν απλά περίπτωση νεκροφάνειας.

  Εγώ, που το πρώτο μου βιβλίο είναι το «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα» βρίσκομαι ενδιάμεσα. Η βαθιά πίστη του νεαρού έκανε ώστε να ενεργοποιηθεί η νεκροφάνεια, να «επανέλθει» η «νεκρή», μέσω πεδίων παρόμοιων με αυτών της τηλεπάθειας.

  Ελάχιστες φορές το έχω γράψει: η μεταφορά ενός θεατρικού έργου είναι για μένα μια εγγύηση.

  Και ενώ έχω γράψει ότι το σενάριο είναι υποτιμημένο σε σχέση με τη σκηνοθεσία, εδώ είναι η σκηνοθεσία που με μάγεψε, μια και έργα με θρησκευτικό περιεχόμενο δεν είναι του γούστου μου, με εξαιρέσεις πάντα, όπως η «Σάλμα και το μήλο» του ιρανού Habib Bahmani.  

  Έβαλα δυο εικόνες σας frame, γιατί έχουν να κάνουν και με το βιογραφικό βιβλίο που έγραψα αυτό το καλοκαίρι.

  Trivia:

  Πρόπερσι με είχε πιάσει πάλι η μανία με τις γλώσσες, για αυτές που δεν σκόπευα να τις μάθω πέρα από ένα βασικό αναγνωστικό επίπεδο. Έμαθα καινούριες (πολωνικά σε μια βδομάδα-σλάβικη γλώσσα-για να ευχηθώ στη γλώσσα της σε μια φίλη που θα έκανε εγχείρηση), και έκανα επανάληψη σε παλιές. Με την εκπνοή του καλοκαιριού δεν κατάφερα να προχωρήσω πέρα από τα πρώτα κεφάλαια των σουηδικών. Στην Αθήνα με περίμεναν άλλα πράγματα. Αναγνώρισα πολλές λέξεις στον «Λόγο» από τα γερμανικά, ρώτησα το chatgpt, είχαμε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα μέχρι που έφτασα στο hit the plus. Ένας απλός χρήστης όπως εγώ δεν θα πλήρωνα ποτέ τα 25 ευρώ, τη στιγμή που υπάρχουν άλλες ΑΙ στις οποίες μπορώ να καταφύγω αν έχω ερωτήματα. Πάντως μπαίνω άγρια στον πειρασμό να τα ξαναρχίσω, για να περάσω μετά στα Νορβηγικά και στα Δανέζικα. Όμως, ουκέτι καιρός, δεν νομίζω ότι θα το επιχειρήσω.

Celin Song, Ταιριάζουμε; (Materialists, 2025)

 Celin Song, Ταιριάζουμε; (Materialists, 2025)   

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Προξενήτρα;

  Ξέρω μόνο τη Γεωργία Βασιλειάδου.

  Η Dakota Johnson είναι προξενήτρα.

  Για την ακρίβεια, δουλεύει σε ένα γραφείο που κάνει προξενιές.

  Ταιριάζουμε;

  «Σοβαρές προτάσεις μόνο», είναι ο τίτλος της ταινίας του Feng Xiaogang και των δυο sequels που ακολούθησαν, και που στα αγγλικά μεταφράστηκαν «If you are the one».

  Αλλά καθώς έγραφα το παραπάνω θυμήθηκα το ανέκδοτο: «-Αποφάσισα να μην παντρευτώ αν δεν έβρισκα την ιδανική γυναίκα. Και κάποτε τη βρήκα. -Και την παντρεύτηκες; -Όχι, δυστυχώς ζητούσε κι αυτή τον ιδανικό άντρα».

  «Αν είσαι εκείνη (που θέλω).  

  Ναι αλλά δυστυχώς μπορεί εσύ να μην είσαι εκείνος (που εκείνη θέλει).

  Θα σας συνιστούσα να διαβάσετε την ανάρτησή μου για το τρίτο sequel, που έχει να κάνει με την τεχνητή νοημοσύνη, για την οποία γίνεται πολύς ντόρος τελευταία. Η πρώτη είδηση που μου παρουσιάζει το κινητό μου είναι για το chatgpt.

  Όμως ας γυρίσουμε στη Ντακότα Τζόνσον.

  Χώρισε με τον φτωχό φίλο της, που μαζί πήγαιναν και έπαιρναν μαθήματα ηθοποιίας.

  Αυτή εγκατέλειψε, αυτός όχι.

  Μα γιατί τον χώρισε;

  Ήταν materialist, και αυτός ήταν φτωχός.

  Τελικά τα έφτιαξε με τον αδελφό ενός που παντρεύτηκε μια η οποία είχε προσφύγει στις υπηρεσίες της.

  Πάρα πολύ πλούσιος, μετά από κάμποσα δείπνα σε ακριβά εστιατόρια τον ακολούθησε και στο κρεβάτι του.

  Όμως δεν είχε κόψει επαφή με τον πρώην φίλο της, ο οποίος εξακολουθούσε να την αγαπά.

  Μα γιατί με θέλεις; Αφού είμαι φτωχή, είμαι… είμαι… δεν είμαι εξαίρετη, του λέει σε ένα δείπνο πριν...

  -Μα είσαι, το είπαμε και οι δυο ταυτόχρονα.

  Τα μεγάλα πνεύματα.

  Όμως δεν συμφωνώ με το κομπλιμέντο που της έκανε, και που ακούγεται συχνά: -Μα τι όμορφη που είσαι σήμερα.

  Γιατί δηλαδή, τις άλλες μέρες δεν είναι;

  Το τέλος βέβαια είναι προβλέψιμο, το κοινό δεν θα την ανεχόταν να παντρευτεί τον πλούσιο, θα την ήθελε να ξαναγυρίσει στον φτωχό.

  Μα είναι δυνατόν να ψηλώσεις, και μάλιστα 15 πόντους, όπως ο πλούσιος αυτός, που βέβαια έδωσε ένα σωρό λεφτά για αυτή την επέμβαση;

  Για να ρωτήσω το chatgpt.

  Κοίτα να δεις, ναι, γίνεται λέει, και μου δίνει ένα σωρό λεπτομέρειες.   

  Εξαιρετική η σκηνοθεσία της Celin Song η οποία υπογράφει και το σενάριο, εξαιρετικοί διάλογοι, και μια εκπληκτική Ντακότα Τζόνσον, την οποία δεν μπόρεσα να εκτιμήσω ιδιαίτερα στις αποχρώσεις του γκρι, ίσως από προκατάληψη.

  Το 6,4 που έχει η ταινία την αδικεί. Εγώ έβαλα 7.