Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.
Κορυφαία ταινία του Μπέργκμαν, είναι αυτή που μου άρεσε περισσότερο απ’ όλες
του τις ταινίες.
Κεντρικά πρόσωπα είναι το δίδυμο ο ιππότης και ο ιπποκόμος του. Είναι
μια διπλοτυπία του Δον Κιχώτη και του Σάντσο Πάντσα, χωρίς τις δικές τους κωμικές
αποχρώσεις. Ο ιππότης είναι ο ιδεαλιστής που παρασύρθηκε από έναν θεολόγο να
συμμετάσχει στη Σταυροφορία. Μόλις έχουν επιστρέψει. Ο Σάντσο Πάντσα είναι ο ρεαλιστής.
Με κριτική οξύτητα βλέπει τα πάντα γύρω του.
Αλλά ο χάρος καραδοκεί. Ήρθε η ώρα σου, λέει στον ιππότη. Αυτός τον
προκαλεί να παίξουν μια παρτίδα σκάκι. Αν την κερδίσει θα γλιτώσει τη ζωή του.
Σαν αντίστιξη έχουμε το ζευγάρι των ηθοποιών με το μωρό τους. Απλοϊκοί
(αλαφροΐσκιωτος ο άνδρας, βλέπει οράματα), χαρούμενοι, ευτυχισμένοι.
Στην ταινία του αυτή ο Μπέργκμαν ασχολείται με τα θέματα που τον
απασχολούν σε όλες τις ταινίες του: το νόημα της ζωής, ο φόβος του θανάτου, οι
σχέσεις των δυο φύλων, και τέλος ο Θεός, με τα συνακόλουθα μεταφυσικά
ερωτήματα.
Δίπλα σ’ αυτά έχουμε και την αδυσώπητη σάτιρά του. Στο στόχαστρό του βρίσκεται
ο αγροίκος όχλος, η υποκρισία των ιερωμένων (αυτός που παράσυρε τον ιππότη
αποδεικνύεται ότι είναι ένας κλέφτης, και παραλίγο βιαστής αν δεν τον
προλάβαινε ο ιπποκόμος), η μεσαιωνική θρησκοληψία με το κάψιμο των μαγισσών και την Πορεία προς το Μαρτύριο
(δεν ξέρω πώς λέγεται το θρησκευτικό άσμα που τραγουδούν ακολουθώντας κάποιον
που κουβαλάει έναν τεράστιο σταυρό, αλλά έτσι ονομάτισε το μέρος της «Φανταστικής
συμφωνίας» του ο Μπερλιόζ στο οποίο χρησιμοποιεί τη μελωδία του).
Είναι μια ταινία που αξίζει να την ξαναδείτε (εγώ την είδα τουλάχιστον
για τρίτη φορά), και βέβαια να τη δείτε οπωσδήποτε εσείς που δεν την έχετε δει.
Posts
No comments:
Post a Comment