Baltasar
Kormákur, Μετά την καταιγίδα (Adrift, 2018)
Ευτυχώς που στο IMDb λέγεται ότι πρόκειται
για μια αληθινή ιστορία επιβίωσης, γιατί σε δυο άλλες παρόμοιες ταινίες που
είδα δεν υπήρξε επιβίωση, με αποτέλεσμα να ψυχοπλακωθώ. Και, να το ξαναγράψω,
δεν μου αρέσουν οι ταινίες με unhappy end,
εκτός κι αν είναι drama,
και βέβαια αν είναι καλογυρισμένες. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που
δεν βλέπω horror, τα
οποία συνήθως έχουν unhappy end.
Το ιστιοφόρο που το
ζευγάρι έχει αναλάβει να μεταφέρει από την Αγγλία στην Αμερική, έναντι αδρής
αμοιβής, πέφτει πάνω σε καταιγίδα. Μόλις και μετά βίας θα σωθούν, όμως το
σκάφος έχει γίνει σμπαράλια. Θα μπορέσουν να επιβιώσουν; Με ελάχιστες
προμήθειες, πώς θα καταφέρουν να φτάσουν σε μια ακτή;
Στην ταινία
εναλλάσσονται σκηνές από δυο χρονικά επίπεδα, το παρόν, με την προσπάθεια επιβίωσης,
και το παρελθόν, από την γνωριμία τους μέχρι την καταιγίδα που κόντεψε να τους
πνίξει και αχρήστευσε τη μηχανή.
Τίποτα το
συνταρακτικό δεν συμβαίνει στην αγωνιώδη αυτή διαδρομή τους, κατά την οποία σε
πρώτη πλάνο δίνεται ο έρωτάς τους, η πρόταση γάμου που της κάνει κ.λπ.
Σχεδόν τίποτα. Γιατί
κάποια στιγμή μια καινούρια καταιγίδα θα παρασύρει τον άνδρα στη θάλασσα.
Τελικά μόνο η κοπέλα κατάφερε να επιβιώσει. Μετά από 41 μέρες θα αντικρίσει επί
τέλους στεριά, ενώ αμέσως μετά ένα πλοίο θα βρεθεί στη δρόμο της και θα την
παραλάβει.
Posts
No comments:
Post a Comment