Πολλές φορές γράφω ότι το στόρι είναι
το πρόσχημα, όμως δεν νομίζω ότι είναι η περίπτωση σ’ αυτή την ταινία. Θα
μπορούσε να είναι για να αναδειχθεί το θέμα, η διαπολιτισμική προσέγγιση, όμως
δεν νομίζω ότι είναι.
Αυτός, χωρισμένος,
είναι ανώτατο στέλεχος μιας «Think tank»,
μιας δεξαμενής σκέψεων, δηλαδή σύμβουλος για κυβερνητικές επιλογές. Αυτή είναι
ιταλίδα μεν αλλά ζει σε μια γειτονιά όπου μένουν κυρίως (λαθρο)μετανάστες. Αυτό
που θα τους φέρει σε επαφή είναι η σχέση της κόρης του και του γιου της, μικρά
δεκατετράχρονα παιδιά.
Παρά τον λόγο που
βγάζει ο άντρας για την υποστήριξη των περιθωριακών αυτών σε ένα συνέδριο, ο
σκηνοθέτης τους βλέπει αρκετά ρεαλιστικά, με συμπάθεια μεν αλλά δεν θα έλεγα
ιδιαίτερη. Ο άντρας της γυναίκας είναι στη φυλακή γιατί μαχαίρωσε κάποιον. Θα
τους αναστατώσει μέχρι να τον ξαναπιάσουν. Οι δυο χοντρές δίδυμες είναι
κλεπτομανείς. Όμως έχουν όλοι τους ελαφρυντικά, ένα βεβαρυμμένο οικογενειακό
παρελθόν. Έτσι, πιστεύω, ο Riccardo Milani
(Δεν το γράφει η βικιπαίδεια, αλλά ξέροντας την ιρανή σκηνοθέτιδα Tahmine Milani θα
έπαιρνα όρκο ότι έχει ιρανική καταγωγή) με πρόσχημα το θέμα της διαπολιτισμικής
προσέγγισης φτιάχνει μια κωμωδία με αρκετά αστεία επεισόδια.
«Δεν θα
συμπεθεριάσουμε ποτέ» είναι ο ελληνικός τίτλος («Σαν γάτος στον περιφερειακό» ο
ιταλικός), όμως θα μπορούσε να είναι και «Δεν θα κρατήσει για πάντα».. Τι δεν
θα κρατήσει για πάντα; Η σχέση τους. Στο τέλος της ταινίας τους βλέπουμε μαζί
σε ένα παγκάκι, ενώ πιο πριν υπήρξαν αρκετοί υπαινιγμοί για μια αμοιβαία «συμπάθεια».
Η γυναίκα λέει την τελευταία ατάκα της ταινίας: «Έτσι κι αλλιώς το ξέρεις πόσο
διαρκεί αυτή η ιστορία, έτσι;». Ναι, το ξέρουν και οι δυο, δεν πρόκειται να
κρατήσει για πάντα. Όμως τι διάβολο κωμωδία θα ήταν αν απουσίαζε εντελώς το romance;
Πολύ μου άρεσε στην
ερμηνεία της η Paola Cortellesi.
Posts
No comments:
Post a Comment