Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Ο Μπέργκμαν είναι αγαπημένος μου σκηνοθέτης και έχω δει ένα σωρό ταινίες
του. Τώρα με τις επανεκδόσεις τις ξαναβλέπω σιγά σιγά.
Σαν μουσική δωματίου είναι η ταινία, με το ντούο μητέρα (Ingrid Bergman) και κόρη (Liv Ulman). Πάλι μου έρχεται στο νου η τριμερής δομή του
θεάτρου Νο, Jo-ha-Kyu. «Το bugaku έχει μια τριμερή δομή,
χωριζόμενο σε jo (έκθεση), ha (ανάπτυξη, που έχει τρία τμήματα) και kyu
(κορύφωση), δομή που διατήρησε αργότερα και το θέατρο Νô». Να συμπληρώσουμε εδώ ότι στην
ανάπτυξη αυτή υπάρχει μια επιτάχυνση του ρυθμού και κορύφωση της έντασης.
Μετά από 7
χρόνια έρχεται να δει η μητέρα την κόρη της. Είναι δυσάρεστη η έκπληξή της να
βρει εκεί την άρρωστη άλλη κόρη της, που την είχε βάλει σε ίδρυμα, όμως
χαίρεται που βλέπει την Ulman και τον άνδρα της. Αναμνήσεις από τα παλιά, η Ulman δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά της
που ξαναβλέπει τη μητέρα της, όμως σιγά σιγά αρχίζει να εμφανίζεται μια ένταση
που όλο και κλιμακώνεται. Ναι, δεν ήταν η μητέρα που θα ήθελε, ένιωθε καταπιεσμένη,
μίλησε για καταστάσεις που ο Bateson ονόμασε διπλόσημες (double bind: άλλο μήνυμα να μεταδίδει ο λόγος
και άλλο η μη λεκτικές εκφράσεις). Αλλά και εκείνη, κάποτε διάσημη πιανίστρια,
κουβαλάει τα προβλήματά της. Όμως ο Μπέργκμαν δεν θέλει να αφήσει σε αμφιβολία
τον θεατή, ο επίλογος της ταινίας, όταν έχει φύγει πια η μαμά, του δείχνει πώς
πρέπει να κρίνει, αν τυχόν έχει ακόμη κάποια αμφιβολία.
Για μια ακόμη
φορά επιβεβαίωσα την αγάπη μου για τα γκρο πλαν, με τις εκφράσεις των προσώπων
να μεταδίδουν την συγκίνηση και την ένταση που βιώνουν οι χαρακτήρες, καθώς και
την αγάπη μου για τον Μπέργκμαν, πάντα αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Τέλος θαύμασα
την εκπληκτική ερμηνεία της Λιβ Ούλμαν, ενώ και της Ίνγκριντ Μπέργκμαν ήταν
θαυμάσια.
Posts
No comments:
Post a Comment