Nanni Moretti, Τρία πατώματα (Tre piani, 2021)

Nanni Moretti, Τρία πατώματα (Tre piani, 2021)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Στην ταινία παρακολουθούμε τις ζωές των ανθρώπων που ζουν σε μια τριώροφη πολυκατοικία. Ένα ζευγάρι έχουν πρόβλημα με το γιο τους, ένας πατέρας ανησυχεί για το τι μπορεί να συνέβη στο παρκάκι ανάμεσα στον με άνοια παππού και την μικρή του κόρη την οποία εμπιστεύονταν στη γυναίκα του για baby sitting, μια νεαρή μητέρα που ο άντρας της βρίσκεται μακριά έχει ψυχολογικά προβλήματα…

  Δεν είναι συνηθισμένα, καθημερινά προβλήματα, τα παρακολουθούμε με αδιάπτωτο ενδιαφέρον. Όμως πώς το IMDb εκτός από drama βρήκε την ταινία και comedy, είναι μυστήριο.

  Τρεις ιστορίες, σε ποια να κάνω σπόιλερ…

  Λέω σε καμιά.

  Όμως να πω για ένα δίδαγμα που έχει η ταινία, όχι ακριβώς ηθικό, όχι ακριβώς ανήθικο.

  Όπως επιλέγεις να ρισκάρεις ή με τον κορονοϊό ή το εμβόλιο, έτσι και όταν σου την πέφτει μια κοπέλα που δεν είναι σε ηλικία γάμου για τα χριστιανικά δεδομένα (για τα μουσουλμανικά δεν το συζητάμε) και ίσως να είναι ανήλικη, μπορείς να ρισκάρεις ή να κάνεις έρωτα μαζί της και μετά να καθίσεις στο εδώλιο του κατηγορουμένου για αποπλάνηση ανήλικης, ή να φας ένα χαστούκι αν ζητήσεις να δεις την ταυτότητά της και να χάσεις έτσι την ευκαιρία.

  Αλήθεια, εσείς τι θα επιλέγατε;

  Ξέρω τι θα πείτε: ας μου τύχαινε εμένα τέτοια περίπτωση και θα το σκεφτόμουνα τότε.

  Εξαιρετικός σκηνοθέτης ο Νάνι Μορέτι, έχουμε γράψει για δυο ταινίες του, τις «Habemus papa» και «Αγαπημένο μου ημερολόγιο». Και αυτή του η ταινία πολύ μου άρεσε.

 

 

 

Iciar Bollain, Μάισαμπελ (Maixabel, 2021)

Iciar Bollain, Μάισαμπελ (Maixabel, 2021)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Η Μάισαμπελ είναι μια γυναίκα που η ΕΤΑ (η αυτονομιστική οργάνωση των Βάσκων) σκότωσε τον άντρα της. Θα έλθει σε επαφή με αυτόν που τον σκότωσε και με έναν από τους δυο άλλους συντρόφους του οι οποίοι ήσαν συνεργοί. Το έπαιξαν κορώνα γράμματα ποιος θα πυροβολήσει.

  Είναι καταδικασμένοι σε πολυετή φυλάκιση. Στη φυλακή μετανόησαν για τις εκτελέσεις που έκαναν, δεν συμμερίζονται πια την αντίληψη για την ένοπλο αγώνα.

  Στην κινηματογραφική μεταφορά ενός μυθιστορήματος υπάρχουν πάντα παραλλαγές. Το ίδιο και στην κινηματογραφική απόδοση ενός πραγματικού γεγονότος· γιατί η πλοκή της ταινίας μπορεί μεν να βασίζεται σε πραγματικό γεγονός, όμως περιέχει στοιχεία μυθοπλασίας. Εδώ δηλώνεται απερίφραστα στα γράμματα της αρχής.

  Στην κινηματογραφική μεταφορά ενός μυθιστορήματος μπορούμε να ελέγξουμε τις αλλαγές, τις προσθήκες και τις παραλείψεις. Στην κινηματογραφική μεταφορά όμως ενός πραγματικού γεγονότος αυτό είναι συχνά αδύνατο. Πολλές ταινίες βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα, και αναρωτιέμαι κάποιες φορές ποια επεισόδια από αυτά που βλέπω είναι πραγματικά και ποια επινοημένα.

  Στο τέλος μαθαίνουμε ότι η ΕΤΑ ανακοίνωσε ότι παύει τον ένοπλο αγώνα το 2011, έναν αγώνα που κράτησε πάνω από 80 χρόνια. Κάποιοι μπορούσαν τώρα να κοιμούνται ήσυχοι.

  Πολύ καλή ταινία, μαθαίνουμε για τον ένοπλο αγώνα τον Βάσκων, για τον οποίο ακούγαμε συχνά στις ειδήσεις.

 

 

Oldřich Lipský, Τζο ο Λεμονάδας (Limonadovy Joe, 1964)

Oldřich Lipský, Τζο ο Λεμονάδας (Limonadovy Joe, 1964)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Και αυτή την ταινία, όπως και το «Μαχαίρι στο νερό», την είδα στην Ίριδα, στην Κινηματογραφική Λέσχη του Πανεπιστημίου Αθηνών, φοιτητής.

  Πολύ καλή ταινία, γι’ αυτό άλλωστε και η επανέκδοση.

  Μου άρεσε όλη η ταινία;

  Όχι, τα μιούζικαλ δεν μου αρέσουν, και αυτή η ταινία είναι μουσική κωμωδία. Ευτυχώς τα μουσικά κομμάτια δεν ήταν πάρα πολλά.

  Η ταινία είναι μια παρωδία των western, και όχι μόνο. Παρωδείται ο batman, αλλά και οι συμπτώσεις που είδαμε στα έργα της Κρητικής Αναγέννησης, με το να βρίσκουν οι γονείς τα χαμένα παιδιά τους και να αναγνωρίζονται τα αδέλφια. Προφανώς υπάρχουν ανάλογα έργα και στο ευρωπαϊκό ρεπερτόριο, αλλά δεν θυμάμαι κάποιο.

  Ο Τζο, ένας φτωχός και μόνος καουμπόι, δεν πίνει οινοπνευματώδη ποτά, πίνει μόνο κόλα λόκα.

  Για ποιο λόγο;

  Το μαθαίνουμε πολύ αργότερα: τη φίρμα την έχει ο πατέρας του. Ο ευαγγελιστής με την όμορφη κόρη του που κάνει εκστρατεία κατά του αλκοόλ θα γίνει ο τοπικός αντιπρόσωπός της.

  Όμως υπάρχει ο κακός που θα μπει εμπόδιο στα σχέδιά τους.

  Στο «Μαχαίρι στο νερό» έχουμε «μια γυναίκα, δύο άντρες». Εδώ έχουμε «ένας άντρας, δυο γυναίκες». Στη μια γυναίκα αναφερθήκαμε, η άλλη είναι η καμπαρετζού. Και οι δυο τον έχουν ερωτευθεί. Αυτή την έχει ερωτευθεί ο ιδιοκτήτης του μπαρ, την άλλη θέλει να τη βιάσει ο κακός.

  Τι λέτε, θα προλάβει;

  Αναρωτιόμουνα πώς θα διαχειριζόταν την κατάσταση ο σεναριογράφος, να ξεμπλέξει αυτό το μπερδεμένο κουβάρι.

  Τα καταφέρνει μια χαρά δίνοντας ένα απόλυτο χάπι εντ. Στο τέλος ο κακός λέει: θα πάψω να είμαι κακός.

  Ας μην ήταν κωμωδία και σου ’λεγα εγώ αν θα τον πιστεύαμε.

  Τελικά τι προτείνεται, ουίσκι ή κόκα κόλα;

  Whiskola.

  Σόδα με κρασί το κάνει να μοιάζει με σαμπάνια.

  Εμείς στη «Γρανάδα», ένα εστιατόριο, κομματική επιχείρηση του αριστερού γκρουπούσκουλου στο οποίο ήμουνα μέλος αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, και στην οποία δούλεψα τρία καλοκαίρια ως βοηθός σερβιτόρου, πίναμε μπυρόκρασο.

  Όχι, δεν διανοηθήκαμε να κοκακολιάσουμε το κρασί, το ανακατεύαμε με άλλο αλκοολούχο ποτό που το έκανε πιο ελαφρύ.

  Έργα πρώτης προβολής με έχουν απογοητεύσει, σπάνια όμως με έχουν απογοητεύσει επανεκδόσεις.

  Ωραίος ο Όλντρζιχ Λίπσκι. Αν δεν την έχετε δει την ταινία να φροντίσετε να τη δείτε.