Oldřich Lipský, Τζο ο Λεμονάδας (Limonadovy Joe, 1964)

Oldřich Lipský, Τζο ο Λεμονάδας (Limonadovy Joe, 1964)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Και αυτή την ταινία, όπως και το «Μαχαίρι στο νερό», την είδα στην Ίριδα, στην Κινηματογραφική Λέσχη του Πανεπιστημίου Αθηνών, φοιτητής.

  Πολύ καλή ταινία, γι’ αυτό άλλωστε και η επανέκδοση.

  Μου άρεσε όλη η ταινία;

  Όχι, τα μιούζικαλ δεν μου αρέσουν, και αυτή η ταινία είναι μουσική κωμωδία. Ευτυχώς τα μουσικά κομμάτια δεν ήταν πάρα πολλά.

  Η ταινία είναι μια παρωδία των western, και όχι μόνο. Παρωδείται ο batman, αλλά και οι συμπτώσεις που είδαμε στα έργα της Κρητικής Αναγέννησης, με το να βρίσκουν οι γονείς τα χαμένα παιδιά τους και να αναγνωρίζονται τα αδέλφια. Προφανώς υπάρχουν ανάλογα έργα και στο ευρωπαϊκό ρεπερτόριο, αλλά δεν θυμάμαι κάποιο.

  Ο Τζο, ένας φτωχός και μόνος καουμπόι, δεν πίνει οινοπνευματώδη ποτά, πίνει μόνο κόλα λόκα.

  Για ποιο λόγο;

  Το μαθαίνουμε πολύ αργότερα: τη φίρμα την έχει ο πατέρας του. Ο ευαγγελιστής με την όμορφη κόρη του που κάνει εκστρατεία κατά του αλκοόλ θα γίνει ο τοπικός αντιπρόσωπός της.

  Όμως υπάρχει ο κακός που θα μπει εμπόδιο στα σχέδιά τους.

  Στο «Μαχαίρι στο νερό» έχουμε «μια γυναίκα, δύο άντρες». Εδώ έχουμε «ένας άντρας, δυο γυναίκες». Στη μια γυναίκα αναφερθήκαμε, η άλλη είναι η καμπαρετζού. Και οι δυο τον έχουν ερωτευθεί. Αυτή την έχει ερωτευθεί ο ιδιοκτήτης του μπαρ, την άλλη θέλει να τη βιάσει ο κακός.

  Τι λέτε, θα προλάβει;

  Αναρωτιόμουνα πώς θα διαχειριζόταν την κατάσταση ο σεναριογράφος, να ξεμπλέξει αυτό το μπερδεμένο κουβάρι.

  Τα καταφέρνει μια χαρά δίνοντας ένα απόλυτο χάπι εντ. Στο τέλος ο κακός λέει: θα πάψω να είμαι κακός.

  Ας μην ήταν κωμωδία και σου ’λεγα εγώ αν θα τον πιστεύαμε.

  Τελικά τι προτείνεται, ουίσκι ή κόκα κόλα;

  Whiskola.

  Σόδα με κρασί το κάνει να μοιάζει με σαμπάνια.

  Εμείς στη «Γρανάδα», ένα εστιατόριο, κομματική επιχείρηση του αριστερού γκρουπούσκουλου στο οποίο ήμουνα μέλος αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, και στην οποία δούλεψα τρία καλοκαίρια ως βοηθός σερβιτόρου, πίναμε μπυρόκρασο.

  Όχι, δεν διανοηθήκαμε να κοκακολιάσουμε το κρασί, το ανακατεύαμε με άλλο αλκοολούχο ποτό που το έκανε πιο ελαφρύ.

  Έργα πρώτης προβολής με έχουν απογοητεύσει, σπάνια όμως με έχουν απογοητεύσει επανεκδόσεις.

  Ωραίος ο Όλντρζιχ Λίπσκι. Αν δεν την έχετε δει την ταινία να φροντίσετε να τη δείτε.