Aleksandr Gordon, Brothel lights (Огни притона 2011)

Aleksandr Gordon, Brothel lights (Огни притона 2011)

 

  Θα έλεγα ότι ο τίτλος είναι παραπλανητικός. Η Λιούμπα είναι παλιά πόρνη, καθόλου όμως γερασμένη, απλά τώρα δεν ασκεί το επάγγελμα, είναι ματρόνα έχοντας στο σπίτι της δυο κορίτσια.

  Ο γιος του εισαγγελέα δεν έχει ξεπεράσει ακόμη το οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Η «Χίτλερ» (έτσι είναι το παρατσούκλι της μιας κοπέλας) είναι κούκλα, όμως αυτός την πέφτει στη Λιούμπα, η οποία δέχεται με έκπληξη αυτή το φλερτ, αποκρούοντάς το. Όμως τους βλέπουμε να επισκέπτονται μαζί διάφορα μέρη. Σεξ όμως δεν τους είδαμε να κάνουν.

  Οι περισσότερες σκηνές δεν διαδραματίζονται μέσα στο σπίτι της αλλά έξω, κυρίως σε μια παραλία. Εκεί συχνάζει ο Αδάμ, ένας περίεργος ποιητής, για τον οποίο η Λιούμπα τρέφει μεγάλη συμπάθεια. Θα τους δούμε πολλές φορές να πίνουν και να κουβεντιάζουν. Αυτές οι σκηνές μου άρεσαν περισσότερο στην ταινία.

  Θα δούμε τη Λιούμπα να επισκέπτεται το χωριό. Δεν βγάζει τα τρελά λεφτά, όμως δυο ρούβλια μπορεί να τα δώσει στη μητέρα της, η οποία δεν μπορεί ακόμη να τη συγχωρέσει για τη δουλειά που διάλεξε να κάνει. Όμως την αγαπάει. Κάποια στιγμή θα τις δούμε αγκαλιασμένες.

  Χαμηλή η βαθμολογία της ταινίας στο ΙΜDb, όμως εμένα μου άρεσε. Η ερμηνεία της Οκσάνα Φαντέρα εξαιρετική.

 

Jonas Mekas, Guns of trees (1961)

Jonas Mekas, Guns of trees (1961)

 

  Ανέβασα ένα βιντεάκι που έδειχνε το σπίτι μου στο χωριό, και ο φίλος μου ο Μάκης ο Μωραΐτης, θεωρητικός του κινηματογράφου, μου είπε να δω ταινίες του Jonas Mekas. Επέλεξα να δω την πρώτη του, τα «Όπλα των δέντρων».

  Ήξερα τι θα έβλεπα. Του Μάκη του αρέσει ο πειραματικός-ποιητικός κινηματογράφος. Με δική του παρότρυνση είδα τον Stan Brakhage.

  Δεν μου αρέσει ο πειραματικός κινηματογράφος, αλλά είπα να δω και μια ταινία του Μέκας, να πάρω μια ιδέα, τι ήταν αυτό που τον έκανε να μου τον συστήσει.

  Και είδα.

  Η ταινία αποτελείται από ανεξάρτητα επεισόδια, και αρκετά ανεξάρτητα πλάνα. Κάποια είναι ποιητικά όπως τα εννοώ εγώ, δηλαδή «όμορφα». Τα περισσότερα όμως είναι για να εικονογραφούν τον λόγο των ηρώων (δυο ζευγάρια), που θίγουν διάφορα θέματα (εδώ θυμήθηκα τον Γκοντάρ, που μας έφυγε πριν λίγες μέρες). Κεντρικό θέμα είναι το θέμα της αυτοκτονίας. Μια φίλη τους αυτοκτόνησε πρόσφατα.

  -Μα γιατί αυτοκτονούν οι άνθρωποι;

  Ανόητο ερώτημα.

  Υπάρχουν διάφοροι λόγοι, και για να αυτοκτονήσει κανείς πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένας απ’ αυτούς.

  Πιστεύω ότι σχεδόν πάντα υπάρχει μια, μεγαλύτερη ή μικρότερη, προδιάθεση.

  Είναι αυτό που λέμε, ήταν στραβό το κλίμα το ’φαγε και ο γάιδαρος.

  Ας δούμε την περίπτωση του Χεμινγουέι.

  Το κλίμα: υποκείμενη προδιάθεση για αυτοκτονία: και ο πατέρας του αυτοκτόνησε.

  Ο γάιδαρος;

  Εδώ κάνουμε κουτσομπολιό. Το λένε οι κακές γλώσσες.

  Δεν μπορούσε πια να κάνει σεξ. Μια τέτοια κακή γλώσσα είναι και μια βιογραφική ταινία του που είδα, όπου αναφερόταν εμμέσως πλην σαφώς.

  Διάβασα σε ένα βιβλίο της Ιζαμπέλ Αλιέντε ότι είναι κοινό μυστικό ότι οι μισοί άντρες γύρω στα εξήντα δεν μπορούν να κάνουν σεξ.

  Ήταν τότε εξήντα χρονών.

  Παρά λίγο να το ξεχάσω, εκτός από τον λόγο των ηρώων πολλά πλάνα εικονογραφούν και απαγγελίες ποιημάτων του Allen Ginsberg, που τα απαγγέλει ο ίδιος.

  Πολύ καλός ποιητής, τον διδαχθήκαμε στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών (είπαμε, από αυτό πήρα το πρώτο μου πτυχίο, το δεύτερο από το Φιλοσοφικό Τμήμα, όμως το διδακτορικό μου είναι στη λογοτεχνία, αφηγηματικές τεχνικές).

 

John Andreas Andersen, Η φλεγόμενη θάλασσα (The burning sea, 2021)

John Andreas Andersen, Η φλεγόμενη θάλασσα (The burning sea, 2021)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Action, drama, thriller χαρακτηρίζει την ταινία το IMDb. Εγώ νομίζω ότι πρέπει να εγγραφεί και το disaster στους ειδολογικούς χαρακτηρισμούς μιας ταινίας, που εμπεριέχει τους τρεις προηγούμενους. Είναι η δεύτερη ταινία καταστροφής που βλέπω του Άντερσεν, μετά τον «Σεισμό» που προβλήθηκε πριν τριάμισι χρόνια, και η τρίτη νορβηγική μετά το «Κύμα».

  Πάλι θα μιλήσω για αφηγηματικές αναμονές, που δημιουργούνται από τα έργα που έχεις δει μέχρι τώρα αυτού του είδους.

  Δεν υπάρχει εδώ ο στενοκέφαλος προϊστάμενος τον οποίο πρέπει να διαχειριστεί ή να αγνοήσει ο υφιστάμενος για να αντιμετωπίσει την κρίση, όπως τον είδαμε στο «Σεισμό». Διαψεύστηκα σ’ αυτή την αφηγηματική αναμονή.

  Δεν υπάρχει «σασπένς του τι» θα γίνει στο τέλος, το happy end είναι δεδομένο, υπάρχει μόνο το «σασπένς του πώς» θα φτάσουμε στο ευτυχές τέλος, να σωθούν οι ήρωες καθώς κινδυνεύει η ζωή τους.

  Η πλοκή τοποθετείται κάπου στο μέλλον, όπως βλέπουμε από την τεχνολογία που χρησιμοποιείται. Στα ανοικτά της Νορβηγίας είναι τοποθετημένες 350 εξέδρες εξόρυξης πετρελαίου. Ξαφνικά, μια αρχίζει να βυθίζεται. Θα ακολουθήσουν και άλλες. Υπάρχουν νεκροί. Πρέπει να αποφευχθεί η περιβαλλοντική καταστροφή.

  Η ταινία λοιπόν είναι,

  Action: Πρέπει να ενεργήσουν, να σώσουν εγκλωβισμένους, να αποτρέψουν την καταστροφή.

  Drama: Ένα ζευγάρι κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του, και ένας μικρός τον πατέρα του.

  Thriller: Αγωνία, πώς θα ξεπεράσουν το κάθε εμπόδιο που βρίσκεται συνεχώς μπροστά τους.

  Βλέπουμε το ρίσκο για να σώσεις τον αγαπημένο.

  Βλέπουμε την αυτοθυσία για να σωθούν οι αγαπημένοι.

  Μου άρεσε η ταινία, ελπίζω να αρέσει και σε όσους από σας αποφασίσετε να πάτε να τη δείτε.