Kim Ki-duk, Bad guy (2001)

Kim Ki-duk, Bad guy (2001)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Στην ανάρτησή μου για το «Νησί» που προβλήθηκε πρόσφατα καταλήγω:

  «Πρώτη φορά βλέπω ταινία που μου άρεσε και δεν μου άρεσε ταυτόχρονα.

Μεγάλος σκηνοθέτης ο Kim Ki-duk όμως δεν έχω καμιά διάθεση να τον δω πακέτο.

Σίγουρα όμως θα βλέπω τις επανεκδόσεις του».

  Ο «Κακός τύπος» είναι δεύτερη ταινία του που βλέπω η οποία μου άρεσε και δεν μου άρεσε ταυτόχρονα.

  Δεν μου άρεσε γιατί υπάρχουνε άφθονες σκηνές βίας, μαχαιρώματα, «τζαμώματα», γρονθοκοπήματα βέβαια… περιέργως δεν υπήρχαν πυροβολισμοί. Αλλά οι πυροβολισμοί δεν περιέχουν τη βία της συμπλοκής σώμα με σώμα. Εδώ οι σκηνές βίας ήταν πολύ περισσότερες από ό,τι στις μεταγενέστερες ταινίες του που είδα.

  Μου άρεσε γιατί είναι romance, αν και πολύ ιδιότυπο.

  Αυτή μαθήτρια. Αυτός «ψαρεύει» για τα μπουρδέλα.

  Έχω δει ντοκιμαντέρ, ποτέ δεν είδα ψάρεμα με τέτοιο τρόπο. Στην πραγματικότητα την παγιδεύει, και αυτή δεν μπορεί να κάνει πίσω (δεν είναι για να μην κάνω σπόιλερ, αλλά θα μου φάει πολύ χώρο για να γράψω πώς).

  Την παρακολουθεί με το σιωπηλό του βλέμμα. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία για τα αισθήματα που νιώθει γι’ αυτήν.

  Αλλά τα ίδια αισθήματα νιώθει και ένας από τους δυο βοηθούς του, «σεκουριτάδες» του μπουρδέλου. Τον παρακαλεί να την αφήσει να φύγει, την αγαπάει, θέλει να την παντρευτεί, δεν θα του κρατάει κακία που την έκανε πουτάνα.

  Δεν μου αρέσουν ταινίες που ο ήρωας είναι κακός. Και αυτός είναι κακός. Κάνει μια γυναίκα να αυτοκτονήσει. Μπροστά στα μάτια του.

  Αυτοί οι απω-ανατολίτες την αυτοκτονία την έχουν στο τσεπάκι.

  Αυτό το καταλαβαίνει ο Κιμ Κιντούκ, και προσπαθεί να τον αποκαταστήσει κάπως στη συνείδησή μας, όσο μπορεί να αποκαταστήσει ένα τέτοιο μούτρο. Τον βάζει να αναλαμβάνει την ενοχή για τη δολοφονία κάποιου (με τζάμι παρακαλώ) για να μην ενοχοποιηθεί ο βοηθός του που τη διέπραξε. Η καταδίκη είναι ο θάνατος. Τον πηγαίνουν για εκτέλεση όταν…

  Και πώς τελειώνει η ταινία;

  Α, όλα κι όλα, εγώ σαν τον Ποκοπίκο που είναι τάφος στα μυστικά δεν κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι μου θύμισε ένα ψυχολογικό σύνδρομο, την «ταύτιση με τον επιδρομέα», για το οποίο διάβασα πριν δεκαετίες σ’ αυτό το εξαιρετικό βιβλίο της Άννας Φρόιντ, της κόρης του Φρόιντ, που το είχα σαν ευαγγέλιο για χρόνια: «Το εγώ και οι μηχανισμοί άμυνας». Ψάχνω στο διαδίκτυο και διαβάζω: Identification with the aggressor is a defense mechanism proposed by Sandor Ferenczi and later developed by Anna Freud. It involves the victim adopting the behavior of a person who is more powerful and hostile towards them».

  Απλώς μου θύμισε, αλλά νομίζω ότι καταλάβατε τι εννοώ. Και αν δεν καταλάβατε, ρίχτε πάλι μια ματιά στο frame της ανάρτησης.