Jacques Tati, Playtime (1967)

Jacques Tati, Playtime (1967)

 

  Από προχθές στους κινηματογράφους

  Περίεργο, βλέπω ότι δεν έχω κάνει καμιά ανάρτηση για ταινία του Ζακ Τατί. Έχω κάνει όμως αναφορές σ’ αυτόν σε αναρτήσεις μου για ταινίες του Ελία Σουλεϊμάν, τον οποίο βλέπω πακέτο. Ο Σουλεϊμάν είναι ο παλαιστίνιος Ζακ Τατί.

  Στην ταινία, αλλά και σε όλες τις ταινίες του νομίζω, τουλάχιστον σ’ αυτές που θυμάμαι ότι έχω δει (να μην παραθέσω  τίτλους τώρα), δεν υπάρχει στόρι. Βλέπουμε επεισόδια και πλάνα με soft humor, πιο soft από του Σουλεϊμάν, σε πολλά από τα οποία εμφανίζεται και ο ίδιος, σαν κος Υλό, όπως και σε προηγούμενες ταινίες του. Ψηλός, με τα παντζάκια στις άκρες του παντελονιού του να είναι πάνω από τους αστραγάλους του (όπως του γραμματέα της φιλοσοφικής σχολής Μάντζαρη, τότε που ήμουν φοιτητής και η γραμματεία ήταν στην Ιπποκράτους 33), προκαλεί το χαμόγελό μας με την αδεξιότητά του. Οι περισσότερες σκηνές είναι σε μια εμπορική έκθεση και σε ένα κέντρο διασκεδάσεως. Στο μυαλό μου έμεινε η σκηνή με τις αποτυχημένες προσπάθειές του να φωτογραφίσει μια γριά ανθοπώλισσα.

  Ή επειδή έπαψα να είμαι εικονολάτρης (ο Τατί θεωρείται από τους κορυφαίους σκηνοθέτες) ή επειδή απλά γέρασα, η ταινία μου φάνηκε ιδιαίτερα πληκτική. Αναρωτιέμαι πώς θα φανεί σ’ εσάς.