Luis Buñuel, O Σιμών της ερήμου (Simón del Desierto, 1965)

 Luis Buñuel, O Σιμών της ερήμου (Simón del Desierto, 1965)

 

  Μέχρι την Κυριακή στο Ατενέ και μετά στο Στούντιο

  Δεν μπορώ να πω ότι ο Μπουνιουέλ είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες, και μετά την απογοήτευση που ένιωσα βλέποντας τη «Βιριδιάνα» αποφάσισα να δω με μεγάλη επιφύλαξη τον «Σίμωνα της ερήμου». Όμως, είπαμε, μεγάλος σκηνοθέτης ο Μπουνιουέλ, δεν σκοπεύω να τον δω πακέτο, όμως έχω αποφασίσει να βλέπω κάθε επανέκδοση ταινίας του.

  Υπάρχει και ένας άλλος λόγος: Διάβασα και για έναν άλλο στυλίτη στο μυθιστόρημα του Γιάννη Καλπούζου «Εράν». 

  Τελικά οι φόβοι μου διαψεύστηκαν παταγωδώς. Πρόκειται για ένα ιερόσυλο, με σατιρικό χιούμορ 45λεπτο φιλμ, που το βρήκα ιδιαίτερα απολαυστικό.

  Θα αναφερθώ έμμεσα σε ένα χιουμοριστικό επεισόδιο, λέγοντας ένα ανέκδοτο.

  Έρχεται κάποιος στο χωριό που υποστηρίζει ότι μπορεί και μιλάει με τα ζώα.

  -Αλήθεια; Του λέει ένας. Για να σε δω, μπορείς να μιλήσεις με τα ζώα μου;

  Τον πηγαίνει σπίτι του.

  Βλέπει πρώτα το σκύλο. Ο σκύλος γαβ γαβ.

  -Τι λέει τώρα;

  -Λέει ότι τον κρατάς συνέχεια δεμένο, δεν τον αφήνεις λίγο ελεύθερο, να τρέξει, να χαρεί.

  Μετά βλέπει τη γάτα.

  -Τι λέει η γάτα;

  -Ότι δεν της δίνεις να φάει παρά πολύ λίγο, της λες να κυνηγήσει ποντικούς (ο πατέρας μου αυτός).

  Πλησιάζουν και την κατσίκα. Έντρομος ο χωρικός του λέει:

  -Μην τη πιστεύεις, αυτή μου όρμησε πρώτη.

  Και βέβαια του εμφανίζεται ο Σατανάς, με τη μορφή του πειρασμού, απαράλλαχτα όπως και στον «Τελευταίο πειρασμό» του Καζαντζάκη, ή μάλλον στη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη από τον Σκορτσέζε, με τη διαφορά ότι ο Χριστός είναι πάνω στο σταυρό ενώ ο Σίμων είναι πάνω στο στύλο.

  Αντιστέκεται, αλλά για πόσο;

  Το τέλος είναι όλα τα λεφτά.

  Όμως δεν θα το μαρτυρήσω, σαν τον Ποκοπίκο είμαι τάφος στα μυστικά. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι είναι παρόμοιο με το τέλος του «Μωρού της Ρόζμαρι» και της «Νύχτας βρυκολάκων» του Πολάνσκι.