Chester Brown, Paying for it

   Chester Brown, Paying for it, Montreal, Drawn & Quarterly 2011, σελ. 292

 

  Ποτέ δεν μου άρεσαν τα κόμικ. Οι μόνες εξαιρέσεις ήταν ο Αστερίξ, ο Ιζνογκούντ, και εν μέρει ο Λούκι Λουκ, πριν χρόνια. Αποφάσισα να διαβάσω το «Πληρώνοντας γι’ αυτό» λόγω του θέματος.

  Ποιο είναι αυτό;

  Το πληρωμένο σεξ.

  Ο Chester, καρτουνίστας, όταν χώρισε με τη φίλη του την Σουγίν Λι, φιλικά (μάλιστα παρέμειναν ως συγκάτοικοι), άρχισε να πηγαίνει σε πόρνες.

  Escort, χρέωναν πανάκριβα, μέχρι και 200 δολλάρια το μισάωρο. Ρώτησα το chatgpt για την ισοτιμία, τα 100 καναδικά δολάρια του 2000 αντιστοιχούσαν με 120-130 ευρώ σήμερα. Outcalls, δηλαδή πήγαινες στο χώρο τους. Που ήταν μπουρδέλο, κλίνοντας ραντεβού. Σε αγγελίες διάβαζε για τα κορίτσια, και σε ιστοσελίδες, όπως το δικό μας bourdela.com, διάβαζε σχόλια πελατών για αυτά. Αναφέρεται στις επισκέψεις του σ’ αυτά, όχι με το όνομα που είχαν στη δουλειά (καμιά δεν είναι σ’ αυτή τη δουλειά με το πραγματικό της όνομα), αλλά με ψευδώνυμο που τους έδινε. Γουρούνι στο σακί, πολλές φορές αυτή που έβλεπε δεν ήταν αυτή που περίμενε, εμφανισιακά. Συχνά τον απογοήτευαν και στο σεξ. Μιλάει για τις συζητήσεις του πάνω στο θέμα με φίλους, οι οποίοι σχολιάζουν επικρίνοντας. Δεν πιστεύει στο ρομαντικό σεξ και στη μόνιμη σχέση, σε αντίθεση με τους φίλους του. Στο τέλος όμως θα αναπτύξει μια «μονογαμική» σχέση με μια πόρνη, που κρατάει χρόνια, σίγουρα μέχρι την έκδοση του βιβλίου. Την πληρώνει, αλλά αυτή έχει παρατήσει τη δουλειά, είναι ο μοναδικός της «πελάτης». Όμως ο Chester δεν μας λέει για τα οικονομικά της, αν έχει βρει κάποια δουλειά, γιατί αποκλείεται να ζούσε με τα λεφτά που της έδινε ως πελάτης.

  Γεννημένος το 1960, άρχισε την μπουρδελόβια ζωή στα 39 του νομίζω, τότε που χώρισε με την Λι.

  Πολλά τα λεφτά είπαμε, πήγαινε κάθε δυο ή τρεις βδομάδες.

  Κάτι μας κρύβει όμως: μια φορά μας λέει ότι σταμάτησε να πηγαίνει για αρκετό διάστημα, γιατί έπρεπε να παραδώσει το καινούριο του κόμικ. Φαίνεται υπάρχουν ακόμη τέτοια συμβόλαια, με dead line, σαν αυτό που διάβασα στις βιογραφίες του Ντοστογιέφσκι. Ε, δεν νομίζω να ήταν μόνο αυτός ο λόγος. Διάβολε, πόση ώρα να του έτρωγε με το αλέ ρετούρ η επίσκεψη, πάνω από δυο ώρες;

  Μετά αυτός αγόρασε σπίτι, και τα outcalls έγιναν incalls, έρχονταν αυτές στο χώρο του.

  Τελικά είδα το πλεονέκτημα των κόμικ. Υπάρχουν μόνο οι διάλογοι, και κάποιες φορές οι σκέψεις, δεν υπάρχουν οι αφηγηματικοί «τάκοι», όπως τους χαρακτηρίζει ο Ουμπέρτο Έκο, της πεζογραφίας, με αποτέλεσμα να διαβάζονται πολύ γρήγορα.

  Αυτές τις σκέψεις έκανα μέχρι που έφτασα στην σελίδα 245. Από τη σελίδα αυτή και μετά τα καρέ γίνονται ελάχιστα, ενώ η σελίδα γεμίζει με κείμενο, που είναι ανεπτυγμένες και συμπληρωμένες θέσεις για την πορνεία που διαβάσαμε σε προηγούμενα καρέ. Μετά τον επίλογο ακολουθούν πολλά παραρτήματα, με τους χαρακτηριστικούς τίτλους: Η νομιμοποίηση της πορνείας (στον Καναδά ήταν ακόμη παράνομη), τα σεξουαλικά δικαιώματα, το σώμα είναι δικό σου, ο αυτοσεβασμός, η βία, human trafficking και σκλάβες του σεξ (o Μπράουν τα ξεχωρίζει), νταβατζηλίκι, ναρκωτικά, γάμος, φόρος (υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να πληρώνουν φόρους οι πόρνες), πεζοδρόμιο, ανδρική πορνεία, δουλεύοντας στο σπίτι, κ.ά.

  Σίγουρα πρόκειται για ένα ενδιαφέρον βιβλίο, που ρίχνει αρκετό φως στα ζητήματα της πορνείας. Υπάρχει στο Amazon, μπορείτε να το παραγγείλετε.

  Και ένα τελευταίο:

  Είπαμε ότι ο Μπράουν χώρισε φιλικά με τη Λι. Και παρέμειναν φίλοι, και μάλιστα μετά το χωρισμό τους συγκατοικούσαν για καιρό. Τόσο φίλοι, ώστε το 2024 η Λι γύρισε ταινία το κόμικ του με τον ίδιο τίτλο.