Aleksandr Medvedkin, Ευτυχία (Счастье, 1935)

 

Aleksandr Medvedkin, Ευτυχία (Счастье, 1935)

 

  Σήμερα στο Ατενέ, από αύριο στο Στούντιο.

  Η πιο γνωστή ταινία του Μεντβέντκιν, έγινε περισσότερο γνωστή τη δεκαετία του ’60.  

  Κεντρικός χαρακτήρας είναι ο Χμιρ.

  Δίπλα η γυναίκα του.

  Η ταινία χωρίζεται ουσιαστικά σε δυο μέρη: πριν την επανάσταση και μετά την επανάσταση.

  Ο καημένος ο Χμιρ ζήλευε τον πλούσιο χωρικό που είχε του θεού τα ελέη. Ορκίστηκε να μην πεθάνει πριν δοκιμάσει το κέηκ που τον είδε, κρυφά, να τρώει.

  Μια σειρά ατυχίες τον κυνηγούν. Μέσα απ’ αυτές ο Μενβέντκιν διεκτραγωδεί τη μοίρα των χωρικών που οι αρχές τους έπαιρναν το μεγαλύτερο μέρος της σοδιάς με κάθε ευκαιρία.

  Και ο κλήρος αποτελεί στόχο της σατιρικής φαρέτρας του Μεντβέντκιν, όχι μόνο κυβερνητικοί υπάλληλοι και οι αξιωματικοί.

  Έρχεται η αλλαγή με την επανάσταση. Πάλι τα κάνει μούσκεμα ο Χμιρ. Τεμπέλης, δεν μπορεί να προσαρμοστεί.

  Εδώ ο Μεντβέντκιν τα έχει με τους κλέφτες που προσπαθούσαν να βρουν κάθε ευκαιρία να κλέψουν τη σοδιά του κολχόζ.

  Θα αντιμετωπίζει τις επιπλήξεις των ανωτέρων του.

  Το τέλος μου θύμισε την ταινία «Leily is with me» του Kamal Tabrizi. Ο Sadeq φοβάται να πάει στο μέτωπο, στο τέλος όμως ανακηρύσσεται ήρωας ανατινάζοντας με το μπαζούκας που του έδωσε ο τραυματισμένος χειριστής του με οδηγίες πώς να το χρησιμοποιήσει το τρίτο και τελευταίο ιρακινό τανκ.

  Το ίδιο και ο Χμιρ, καθώς σβήνει τη φωτιά σε μια αποθήκη του κολχόζ την οποία είχαν βάλει κάποιοι εμπρηστές και ανοίγει την πόρτα ώστε να φύγουν τα δυο άλογα που αλλιώς θα είχαν καεί ζωντανά.

   Η επιβράβευση;

  Ε, πολλά είπα, να μην το πω και αυτό. Είναι εξαιρετική ταινία με τον τσαπλινικό χιούμορ της, αξίζει να τη δείτε.