Luis Bunuel, Viridiana (1961)

 Luis Bunuel, Viridiana (1961)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Ο Μπουνιουέλ, σε αντίθεση με τον Μπέργκμαν (η «Ντροπή» παίζεται για δεύτερη βδομάδα), δεν είναι από τους αγαπημένους μου. Ποτέ δεν με ενθουσίασαν ιδιαίτερα οι ταινίες του. Η Βιριδιάνα όμως, που την βλέπω για δεύτερη τουλάχιστον φορά με την ευκαιρία της επανέκδοσής της, με απογοήτευσε ολότελα.

  Δεν θυμάμαι πώς προσέλαβα την ταινία παλιά, τότε ήμουν και εικονολάτρης, η αίγλη του Μπουνιουέλ μπορεί να με επηρέασε, τώρα όμως δηλώνω εικονοκλάστης.

  Η Βιριδιάνα είναι έτοιμη να χρηστεί καλόγρια. Όμως να επισκεφθεί πρώτα το θείο της.

  Ο οποίος θα της προτείνει να την παντρευτεί. Αυτή αρνείται με βδελυγμία. Όμως αυτός τη θέλει δίπλα του. Μοιάζει τόσο με τη θεία της, τη γυναίκα του, που πέθανε από καρδιακό επεισόδιο τη βραδιά του γάμου τους.

  Ήταν προετοιμασμένος για την άρνησή της, και έχει το σχέδιό του.

  Θα την παρακαλέσει να φορέσει το νυφικό της γυναίκας του. Με τη βοήθεια της υπηρέτριας, η οποία του χρωστάει ευγνωμοσύνη, θα την ναρκώσει.

  Την αποθέτει στο κρεβάτι. Θα τη φιλήσει. Όμως δεν τολμάει να τη βιάσει, παρόλο που το είχε σαν πρόθεση.

  Θα της πει ψέματα ότι τη βίασε (το ότι είναι σίγουρα ψέμα το ξέρουμε από μια μεταγενέστερη σκηνή). Τώρα πια δεν μπορεί να γυρίσει στο μοναστήρι, πρέπει να μείνει μαζί του.

  Καθίκι.

  Ένα γιο που είχε δεν τον αναγνώρισε. Φοβόταν λέει την αντίδραση της γυναίκας του.

  Μπροστά στην άρνηση της Βιριδιάνας να μείνει (έχει πάρει τη βαλίτσα της και φεύγει), θα αυτοκτονήσει.

  Θα κρεμαστεί από ένα δένδρο.

  Οι αστυνομικοί παίρνουν τη Βιριδιάνα από το σταθμό και την οδηγούν στο σπίτι. Βλέπει το θέαμα.

  Την αφήνει κληρονόμο, μαζί με τον γιο του.

  Τον θείο τον είχαμε δει να γράφει ένα σημείωμα.

  Όταν αυτοκτόνησε καταλάβαμε ότι ήταν η διαθήκη του.

  Αυτό που με ξενέρωσε ολότελα είναι το δεύτερο μέρος.

  Η Βιριδιάνα δεν γυρνάει στο μοναστήρι. Τη θεοσέβειά της θα τη δείξει αλλιώς: θα περιμαζέψει ζητιάνους και θα τους φιλοξενήσει στο μέγαρο του θείου της.

  Μόνο αποτροπιασμό μας δημιουργούν οι εικόνες που βλέπουμε, που θα κορυφωθεί στο τέλος, με ένα γλέντι που στήνουν εν απουσία της Βιριδιάνας και του γιου.

  Ιερόσυλο.

  Χορεύουν με τη μουσική του «Αλληλούια» από τον «Μεσσία» του Χέντελ.

  Και η κορύφωση: Ένας θα προσπαθήσει να βιάσει τη Βιριδιάνα.

  Θα αναφερθώ πάλι σε ένα από τα «είδωλα της φυλής» του Φράνσις Μπέηκον, την τάση γενίκευσης.   

  Μήπως είναι οι περισσότεροι ζητιάνοι σαν αυτούς;

  Αντιστροφή του Ντίκενς, του Κουροσάβα, του Sayyed Reza Mir Karimi, που με τα έργα τους μας εμπνέουν οίκτο και αγάπη για αυτούς τους δυστυχισμένους.

  Και το σαρδόνιο τέλος πού το πας;

  Ένας άντρας δυο γυναίκες.

  Όχι, η ταινία δεν μου άρεσε.