Ingmar Bergmann, H νύχτα των σαλτιμπάγκων (Gycklarnas afton, 1953 )

 Ingmar Bergmann, H νύχτα των σαλτιμπάγκων (Gycklarnas afton, 1953 )

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Η βραδιά των γλεντζέδων, έτσι μου μεταφράζει η google τον σουηδικό τίτλο, ενώ τον αγγλικό, Sawdust and Tinsel, τον μεταφράζει Πριονίδι και πούλιες. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα δηλαδή. Ο ελληνικός τίτλος μου φαίνεται ο πιο κατάλληλος.

  Η «Νύχτα σαλτιμπάγκων» είναι ένα ακόμη έργο του Μπέργκμαν που έχει θέμα τις σχέσεις των ζευγαριών σε ασυνήθιστα περιβάλλοντα και «Δύσκολους καιρούς», τίτλος μιας τριλογίας του Ba Jin. Ήδη είδαμε την «Ντροπή» και την «Ώρα του λύκου». Εδώ βρισκόμαστε πριν τον εικοστό αιώνα, δεν υπάρχουν αυτοκίνητα. Οι «Σαλτιμπάγκοι», που το αντίστοιχό τους στην Ελλάδα αρχές μέχρι και μέσα του 20^ου αιώνα ήταν τα μπουλούκια, δίνουν παραστάσεις περιοδεύοντας σε πόλεις και χωριά. Δύσκολοι καιροί, μαστίζονται από την ανέχεια.

   Εδώ είναι πιο πολυπρόσωπες οι σχέσεις.

  Ο Άλμπερτ είναι ο «θιασάρχης». Η Άννα είναι η ερωμένη του. Ο Άλμπερτ είναι παντρεμένος. Κάποια στιγμή θέλει να δει την γυναίκα του και τα παιδιά του. Έχει τρία χρόνια να τους δει. Έχει βαρεθεί τη ζωή που κάνει, την παρακαλεί να μείνει κοντά της, κοντά στα παιδιά του. Δεν γίνεται, έχει βρει την ησυχία της.

  Η Άννα θα ξεγελαστεί από κάποιον από το θίασο και θα κάνει σεξ μαζί του. Κλείδωσε την πόρτα του δωματίου, της έκανε και δώρο ένα ακριβό περιδέραιο, ενέδωσε. Ήταν προτιμότερο από το να την βιάσει, όπως την απείλησε. Τελικά το περιδέραιο ήταν ψεύτικο, και αυτός άρχισε να την κοροϊδεύει.

  Δίπλα τους και ένα άλλο ζευγάρι, ο κλόουν και η γυναίκα του. Χάλια η σχέση τους, αυτή φαίνεται διαταραγμένη, φλερτάρει νοσηρά με τους άντρες.

  Δυστυχία, όμως μέσα στη δυστυχία υπάρχει και η παρηγοριά. Μπορεί η σχέση να μην είναι ιδανική, όμως είναι σχέση. Στο τελευταίο πλάνο βλέπουμε την Άννα να χαμογελάει στον Άλμπερτ.

  Είναι και αυτό ένα κάποιο happy end, σε αντίθεση με το τέλος στις δυο ταινίες που προαναφέραμε.