Δημήτρης Αθανίτης, Καμιά συμπάθεια για το διάβολο (1997)

Δημήτρης Αθανίτης, Καμιά συμπάθεια για το διάβολο (1997)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο

  Μου φαίνεται άστοχος ο τίτλος. «Καμιά συμπάθεια για τον διάβολο»; Υπάρχει άραγε κανείς που τον συμπαθεί, και εμείς του λέμε «μη»; Ο σωστός τίτλος θα ήταν «κανένας οίκτος για τον διάβολο». Αν μπορούσαμε να τον εξοντώσουμε, τι καλά θα ήταν.

  Πάντα είναι αβανταδόρικες οι μεταφορές μύθων καθώς και «στόρι» μυθιστορημάτων. Στο νου μου έρχεται η «Κινέζα» του Γκοντάρ, μεταφορά σε σύγχρονα συμφραζόμενα των «Δαιμονισμένων». Εδώ ο Αθανίτης μεταφέρει στο σήμερα το μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης σε μια δυστοπική Αθήνα μιας μεταγενέστερης εποχής.

  Το ότι αυτή έχει μόλις αποφυλακισθεί από τη φυλακή το μαθαίνουμε μετά. Αυτός, υπάλληλος σε σουπερμάρκετ, την ερωτεύεται βλέποντάς τη στο τραίνο. Όταν τη συλλαμβάνει το αφεντικό να κλέβει στο σουπερμάρκετ, αλλά της τη χαρίζει αφού της παίρνει τα λεφτά από το πορτοφόλι που είναι ελάχιστα, την παίρνει από πίσω. Κάνει τη δύσκολη, ίσως είναι πράγματι δύσκολη, αλλά αυτός είναι επίμονος, στο τέλος ενδίδει.

  Όμως έχει μπλεξίματα με τον διάβολο. Την ποτίζει με χάπια και μετά κάνει σεξ μαζί της.

  Έχει μαζί της τέτοια χάπια. Θα χαπακωθούν και θα κάνουν σεξ. Όμως θα καταλήξουν σχεδόν σε κώμα. Αυτή πιο σοβαρά.

  Και η ταινία παίρνει στροφή στο φανταστικό, με φαντασιώσεις του Ορφέα.

  Πηγαίνει στον Άδη, τη βρίσκει, όμως δεν θέλει να επιστρέψει στον επάνω κόσμο, προτιμά την σκοτεινιά του κάτω, για να είναι μαζί της.

  Έτσι εκφράζονται οι μεγάλοι έρωτες.

  Η δεύτερη ταινία του Αθανίτη, επαινέθηκε πολύ, ενώ η Λένα Κιτσοπούλου κατέκτησε το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, πολύ δίκαια, γιατί είναι εξαιρετική η ερμηνεία της.

  6,8 η βαθμολογία της, αξίζει να τη δείτε, έστω και για το ότι είναι μεταφορά ενός αρχαιοελληνικού μύθου.